Category: Uncategorized

Ég er kominn í veikindaleyfi. Fór í körfubolta í gærkvöldi – gegn betri vitund, í fyrsta skipti í 25 ár – og þegar það voru 2 mínútur eftir rústaði ég á mér hnénu. Það var annað hvort það eða fingurnir. Það á enginn – nema í besta falli Zlatan – að leika boltaíþróttir eftir fertugt. Þetta gerðist þegar ég stökk upp á miðjum velli – fjarri öðrum leikmönnum – til þess að ná bolta sem var á leiðinni yfir mig. Ég var að hlaupa á ská afturábak og lenti líka þannig á talsverðum hraða – það kom slinkur á hnéð og ég hrundi í gólfið með harmkvælum. Leikurinn stoppaði ég og ég haltraði út af, setti upp fótlegginn, og fannst mjög fljótlega að kannski væri ég að gera mikið úr engu. Sársaukinn fjaraði hratt út og hnéð virtist virka einsog það á að gera. Leikurinn hófst aftur, við töpuðum (held ég, ég var að hugsa um annað) og síðan ætlaði ég að sýna strákunum hvað hefði gerst og þá – við nánast ekkert átak – gaf hnéð sig aftur. Þá áttaði ég mig á því að það var undarlega valt. Ég fór varlega í sturtu, Háli fylgdi mér svo heim og ég tók bílinn til að sinna tveimur einföldum erindum. Kom svo aftur heim, gekk frá íþróttafötunum mínum og hrundi svo bara inni í þvottahúsi. Þurfti að kalla á hjálp. Aino kom og náði svo í mömmu sína sem hjálpaði mér upp í sófa. Ég komst sjálfur í rúmið síðar um kvöldið og fór niður eftir verkjalyfjum og kuldapakkningu í nótt, þegar ég gat ekki sofið, og gat bjargað mér um morgunmat og kaffi áðan. Ég reif kálfann tvisvar á hlaupum í ár. Fyrst í vor og síðan í sumar. Það var eiginlega ástæðan fyrir því að ég ákvað að taka mig svolítið í gegn. Síðustu tvo mánuði hef ég verið duglegur í ræktinni og jóga – látið óhollustu að mestu vera – og hef bæði styrkst og lést mikið. Og átti enn mánuð eftir. Planið var að láta af meinlætinu þegar ég héldi mitt síðbúna útgáfuhóf, 10. desember. Ég reyndi að athuga með að hitta lækni en það er enginn tími laus fyrren undir lok mánaðarins. Mér finnst einhvern veginn yfirdrifið að vera að biðja um röntgen á svona skaða eftir mánuð. Mér skilst að vísu að svona nokkuð geti tekið langan tíma en ég vona nú samt að eftir mánuð verði þetta a.m.k. á réttri leið af sjálfu sér (og með léttum æfingum). En ef ég bíð og bóka ekki tíma og þarf hann eftir mánuð þá þarf ég væntanlega að bíða í annan mánuð? Þessi mánuður verður nú eitthvað líka. Ég er með nokkra upplestra nú í vikunni og svo er ég bara farinn af stað – fyrst til Slóvakíu og verð svo í Reykjavík. Það hefði verið ákjósanlegra að vera sæmilega á sig kominn. Sem ég var! Í gær var ég sterkur, fótfrár og léttur á mér og nú er ég örvasa. Ég ætla að rölta til pabba á eftir og fá hjá honum staf. Annars bættist við eitt gigg hjá okkur Diddu á Tálknafirði á laugardag. Og það er búið að útfæra tónleikagiggið í Hömrum – við krakkarnir leikum tvö lög og ég les smá og það verða veitingar. Mánudag klukkan átta. Æfingar standa yfir. Ég les og leik sitjandi.

Ég hef vanið mig á að horfa á Kiljuna yfir morgunmatnum á fimmtudögum. Í gegnum tíðina hef ég nú bara litið á hana þegar mig langar að sjá eitthvað tiltekið viðtal eða tiltekna umfjöllun – ég horfi mjög lítið á sjónvarp þar sem ekki er beinlínis verið að segja mér sögu. En upp á síðkastið hef ég tekið kiljuna með granóla og kaffibolla þegar börnin eru farin í skólann og Nadja í vinnuna. Það er bara frekar næs. Í morgun (eða í gærkvöldi, þá) var góður og vel verðskuldaður dómur um nýja skáldsögu Fríðu Ísberg, Merkingu. Og svo var skemmtilegt viðtal við Hörpu Rún Kristjánsdóttur um sína bók, sem ég er spenntur fyrir, ekki síst öllu kynlífinu í sveitinni, mér finnst allt svoleiðis alveg æðislegt. Harpa virðist líka vera nágranni bróður míns, sem á heima á Hróarslæk undir Heklurótum. Ég reyndi að gúgla bænum hennar til að sjá hvort þetta væri alveg handan hornsins en fann ekkert út úr því. Næst verð ég ábyggilega farinn að líta í Íslendingabók til að vita hvort rithöfundarnir í Kiljunni séu skyldir mér. Guðni Elísson mótmælti því í viðtali við Fréttablaðið að HMS Hermann væri Hermann Stefánsson. Ég ætla ekki að rífast við höfundinn – enda kemur honum minn lestur í sjálfu sér lítið við, undarlegt að vera rétt byrjaður á bók og strax kominn með rithöfundinn inn á gafl hjá sér að leiðrétta mann. En ég held að ef Guðni vildi ekki að maður ruglaði saman Hermanni og Hermanni þá hefði honum verið í lófa lagið að láta Hermann sinn ekki búa í sömu kjallaraíbúð og Hermann hinn. Jón Bjarki og Hlín, vinir mínir, litu í heimsókn á dögunum og sýndu myndina sína – sem Jón leikstýrði og Hlín gerði tónlist við og framleiddi. Hálfur Álfur heitir hún og fjallar um afa Jóns Bjarka og leið hans inn í álfa- og eftirheima. Það er erfitt að lýsa henni svo vel sé – afinn er svo sérstakur maður og stemningin í myndinni líka sérstök. Skemmtileg, falleg og sorgleg eru allt of víðtæk orð en sennilega kemst maður ekkert nær því nema með einhverjum ritgerðum. Það var afar gaman að hafa þau í heimsókn. Svo var ekki síður gaman að hafa gengið sem kom á ráðstefnuna „Lesið í sköpunarkraft Vestfjarða“ hérna á síðustu helgi. Þar var einmitt umræddur Hermann Stefánsson, og virtist alls ekki með böggum hildar (einsog áðurnefndur Guðni hefur lýst honum í fjölmiðlum). Birna Bjarnadóttir var þarna líka – hún er einhvers konar skríkjandi náttúruafl og gæðir allt í kringum sig lífi. Þröst Helgason hafði ég varla hitt nema í mýflugumynd áður og það var gaman að kynnast honum. Öðrum kynntist ég minna en náði að hlýða á áhugaverð erindi Árna Heimis og Johnny Lindholm um Ólaf á Söndum. Sem orti meðal annars: Oft vill því mín öndin angra mig,
því verðugan hefndarvöndinn hún veit á sig,
sturlan á hana stríðir,
straffinu við hún kvíðir. Sem mér fannst auðvitað kjarna sálarástand mitt ágætlega í miðju jólabókaflóði. Ég spurði málfarsráðunauta mína á Facebook hvernig þeir teldu best að fallbeygja titil bókarinnar minnar. Það er enginn í bókinni sem heitir Einlægur Önd – en aðalsöguhetjan, Eiríkur Örn (sem á EKKERT skylt við mig, þetta er sannarlega engin lykilskáldsaga og ég get sannað það með drögum frá 1835), er uppnefnd Eiríkur Önd á einum stað. Flestir virðast vera á því að Önd eigi að beygjast einsog hjá Andrési (Önd/Önd/Önd/Andar) – ætli það sé þá ekki trakterað einsog ættarnafn? En það er auðvitað staðgengill millinafns og spurning hvort það eigi þá að beygja það einsog Örn – Önd/Önd/Endi/Andar. Svo er það Einlægur. Bent hefur verið á að jafnan þegar lýsingarorð verði að nafnorðum taki þau nafnorðsbeygingu en ekki lýsingarorðsbeygingu. Þannig sé talað um hestinn Rauð, en ekki hestinn Rauðan. Það er hins vegar freistandi að segja frá „Einlægum Endi“ þótt ekki sé nema vegna þess að endirinn á auðvitað að vera einlægur (og er það). Sjálfur hallast ég að því að beita blandaðri þverfaglegri nálgun á þetta og segja: Einlægur Önd Einlægan Önd Einlægum Endi Einlægs Andar En ég er ekki einu sinni viss um að ég sé sammála sjálfum mér í þessu. Það hafa bæst nokkrar uppákomur á bókaflóðsdagatalið . Við Didda, sem ætlum annars í nágrannabæina, ætlum að svara eftirspurn og hitta líka lesendur á Ísafirði. Það verður í Bókhlöðunni (Eymundsson) föstudaginn 5. nóvember klukkan 17. Mér var boðið að koma og lesa upp í tónlistarskólanum með því skilyrði að ég tæki með mér hljómsveitina mína, Sjökvist, og við lékjum tvö lög, eitt á undan og eitt á eftir upplestri. Fyrir þá sem ekki vita það er ég í hljómsveit með börnunum mínum, Aram og Aino. Þau spila á bassa og trommur og syngja og semja en ég útset og spila á gítar. Hljómsveitin hefur aldrei komið opinberlega fram, svo þetta er sögulegur viðburður. Við Fríða Ísberg verðum saman í panel á Bókamessunni í Reykjavík, 20. nóvember, klukkan 15 í Rímu. Við ætlum ekki að lesa upp heldur ræða um bækurnar okkar – það er eitthvað af sameiginlegum þráðum sem okkur tekst vonandi að rekja saman. Mér var boðið að koma að lesa í Jólabókadagskrá Bókasafns Hafnarfjarðar. Það er 2. desember klukkan 19.45. Þegar ég skrifaði upp viðburðadagatalið var ég nýbúinn að líma einhverjar endur inn á Íslandskort þegar kápuhönnuðurinn snjalli, Jóhann Ludwig, hafði pata af því að ég væri að fara á rand og sendi mér – óumbeðinn og þess óvitandi að ég væri að gera þetta – þessa fallegu mynd. Sem fór svo auðvitað með viðburðadagatalinu. Annars er allt ágætt að frétta. Ég er pínu úttaugaður af kaffidrykkju og tölvupóstsendingum og því öllu saman. Skrifstofustörfum. Það er líka flensa á heimilinu sem gerir allt brölt aðeins brattara. En annars bara óvenju góður.

I was recently invited by the inimitable Vilde Valerie Bjerke Torset to do three works for the SCRYPTH research initiative. After some soul searching I ended up doing three simple video poems / blues songs / conceptual poems on the happy theme of paralyzing depression. You can see/hear them here.

Fyrsti svona alveg opni upplesturinn úr Einlægum Endi (Einlægi Önd? Einlægilíusi Anda?) verður á morgun á ráðstefnunni Lesið í sköpunarkraft Vestfjarða á Gamla Sjúkrahúsinu. Þar er líka margt annað skemmtilegt og spennandi í boði og má sjá nánari dagskrá á heimasíðu Háskólaseturs Vestfjarða :

Nýjasta skáldsagan mín, Einlægur Önd, er komin í allar helstu bókabúðir. Þá er hægt að kaupa hljóðbók og rafbók á heimasíðu Forlagsins. Hér er líka hljóðdæmi úr upphafi bókar, fyrir forvitna. Frá útgefanda: Í skáldsögunni Einlægur Önd leikur Eiríkur Örn Norðdahl sér á mörkum skáldskapar og veruleika í umfjöllun um útskúfun, refsingu og fyrirgefningu. Launfyndin skáldsaga um rithöfundinn Eirík Örn, sem hefur brennt allar brýr að baki sér, og sögu hans um Felix Ibaka frá Arbítreu, þar sem fólk refsar hvert öðru með múrsteinaburði. Eiríkur Örn Norðdal hefur vakið verðskuldaða athygli fyrir bækur sínar, hér heima og erlendis, sem jafnan eru nýstárlegar og ögrandi.

Norddhal nous livre ici un roman explosif, drôlement cruel et cruellement poignant, sur les excès idéologiques des sociétés contemporaines, sur la volatilité anonyme des réseaux sociaux et sur les absurdités morales qui imprègnent nos sphères les plus intimes. L’auteur est un franc-tireur qui semble tirer à l’aveugle sur la foule, mais qui qui vise entre les yeux des contradictions et de l’hypocrisie sociale du xxie siècle. Un chef-d’œuvre qui n’épargne rien ni personne. Nordique Zone Livre sur Troll .

L’auteur Eirikur Örn Norddahl, né en 1978, fait partie des jeunes écrivains qui n’ont peur de rien. Son style de déploie avec une grande fluidité mais c’est surtout son imagination qui nous emmène. Chaque détail semble en amener d’autres pour dessiner en fin de compte un univers cohérent. Lire ici .

Avec Troll , l’Islandais Eiríkur Örn Norðdahl a créé un roman audacieux mettant en scène un antihéros hors du commun. Un individu provocateur qui possède sa propre identité de genre et dont l’existence est conditionnée par le nombre de réactions qu’il suscite sur les réseaux sociaux. Nous avons voulu parler à l’auteur d’identité et de réseaux sociaux à une époque où tout semble permis, sans pour autant être accepté. Une interview récente dans LaPresse.ca .

Stærstu tíðindin í lífi mínu eru þau að Einlægur Önd kom í búðir á þriðjudag. Það var og er afar gleðilegt. Ég held reyndar að hún sé strax svo gott sem uppseld í Bókhlöðunni á Ísafirði en það er bara af því það bárust óþarflega fá eintök. Það hefur nákvæmlega ekkert spurst af viðtökum hennar úti í samfélaginu og ég er – eðlilega – viðþolslaus af óþreyju. Og verð fram til 10. desember, þegar ég ætla að halda útgáfuhófið mitt og lýsa jólabókaflóðinu lokið (fyrir mína parta). Ég er búinn að bóka Dokkuna – þar sem litli bróðir minn bruggar besta bjór landsins – en veit annars ekkert hvað ég ætla að gera. Nema lesa eitthvað smáræði og árita bækur. Mig langar kannski að vera með einhverja músík en veit ekki hvort ég á þá að vasast í því sjálfur að spila eða fá bara einhvern til að gera það fyrir mig. Ég mikla oft fyrir mér hvað verði mikið að gera í jólabókaflóðinu á meðan mestur tími (og orka) fer í að hafa áhyggjur af því að maður ætti að vera að gera eitthvað. Plögga sér. Og fær ekki vinnufrið fyrir áhyggjunum. Það er eitthvað smotterí á dagskránni. Ég las upp úr henni fyrst fyrir félag eldri borgara á Ísafirði í síðustu viku. Svo er ráðstefna hér á helginni þar sem ég les aftur og tala örlítið um hana. Þá er ég bókaður í upplestur á Höfn í Hornafirði seint í nóvember og á Opna bók á Ísafirði. Ég ætla suður í kynningarferð. Hún hangir saman við ferð á ljóðahátíð í Slóvakíu – ég stoppa á bakaleiðinni og losna þá við kostnaðinn af öðrum Reykjavíkurleggnum. Ég sótti um ferðastyrk til RSÍ en fékk synjun – sennilega eru þessir ferðastyrkir bara ætlaðir til utanlandsferða. Það er bókstaflega ekkert sem gerir ráð fyrir því að maður búi utan höfuðborgarsvæðisins. Bókmenntasjóður er líka með ferðastyrki en umsóknardagsetningar ganga ekki upp fyrir jólabókaflóðið, sýnist mér. Og ég held þeir séu líka bara fyrir utanlandsferðum. Og áreiðanlega ekki gistingu, sem er stærsti kostnaðarliðurinn. Ég gæti auðvitað gist á tíu sófum og í álíka mörgum gestaherbergjum en mig langar að vera út af fyrir mig – vil heldur heimsækja fólk bara og fá að fara „heim“ síðan og henda fötunum mínum á gólfið og svona. Það er einhver mótþróaröskun. Ég bókaði herbergi á hóteli með sérbaðherbergi, morgunverð og aðgang að líkamsrækt – en það er eiginlega of dýrt og ég get afbókað fram til 11. nóvember. Sjáum til. Mér finnst tilhugsunin svo leiðinleg. Það segir að vísu sína sögu að þegar ég fer til Hafnar í Hornafirði fæ ég greiddar ferðir – fjögur flug – gistingu, uppihald og laun. Þegar ég fer til Slóvakíu fæ ég ekki bara ferðina og gistinguna og laun heldur líka gistingu í Reykjavík á leiðinni út. Það er alveg sama hvert ég fer til að stunda vinnuna mína – það er alltaf einhver annar með það á fjárlögunum að ég þurfi að borða, ferðast og sofa einhvers staðar. Nema ég sé að fara til Reykjavíkur sem sagt. Það er auðvitað ekki hægt að ætlast til þess að höfuðborgin hafi budget á við burgeisana á Höfn í Hornafirði. En ég var víst líka að blogga um þetta síðast. Helvítis peningar. Og helvítis peningavæl. Ég er annars bara frekar peppaður fyrir flóðinu. Búinn að lesa Hauk Ingvars og Fríðu Ísberg og þau eru bæði með dásamlegar bækur. Kominn 8% inn í doðrant Guðna Elíssonar, sem skemmtir mér hingað til ágætlega – en tekst einhvern veginn líka að vera bæði gamaldags og ungæðislegur. Vanþroska og ofþroska. Og ég skil ekki dómgreindarleysið að láta beiskju sína í garð Hermanns Stefánssonar, sem mér sýnist að eigi að vera hinn ægilegi HMS Hermann, stjórna svona bókinni (Hermann fetti einhvern tíma fingur út í það að allir í bókmenntafræðinni í Háskólanum væru venslaðir – þar starfa m.a. Guðni og kona hans). En bókin er skemmtileg þegar hún er ekki þreytandi. Það verður annars ekki tíundað nógu oft – og ég hef aldrei nefnt það hingað til – að ég vil nýta vikuna mína í Reykjavík sem allra best. Ef mér tekst að bóka mig nógu andskoti þétt get ég kannski réttlætt fyrir sjálfum mér þessa formúgu sem ég eyði í hótelherbergið. Ég verð í Reykjavík a.m.k. 14.-19. nóvember og ef þú ert formaður húsfélags sem ætlar að vera með upplestrakvöld á þessum tíma eða þáttastjórnandi í sjónvarpi eða útvarpi eða með poddkast um bókmenntir eða í skemmtinefnd átthagafélags eða starfsmaður árshátíðarnefndar stórfyrirtækis eða blaðamaður á Skírni eða DV eða Mannlífi eða bara tilbúinn til þess að breiða út um mig eitthvað gott slúður sem vekur athygli á bókinni minni þá er um að gera að hafa samband. eon@norddahl.org – ég er við tölvupósthólfið allan sólarhringinn. 100% einlægni lofað.

More info (in Czech) here .