Category: Uncategorized

Un challenge pas si facile, mais que l’auteur gagne totalement avec un magnifique humour noir et un fort sens de l’absurde. Sans oublier un emploi de l’écriture inclusive, permettant de pourfendre les hypocrisies sociales de notre siècle. Être un troll n’est pas une vie. Un peu comme le réel et la légende. Le réel d’internet et la légende des trolls, créatures géantes inhumaines, mais à l’image de l’homme. Norddahl, briseur de tabous, passeurs de frontières est une des belles surprises de la rentrée littéraire, un auteur dynamiteur et subversif qu’il est indispensable de lire Danactu Resistance sur Troll.

Fyrstu eintök Einlægs Andar munu komin til landsins. Þau eru þá í Reykjavík, þangað sem bækur og aðrar innfluttar vörur koma fyrst, og ég hef ekki séð þau, af því ég er ekki í Reykjavík. Ég er á Ísafirði og hér er voðalega leiðinlegt veður. Þegar það er svona vont veður fæ ég næstum samviskubit gagnvart fjölskyldunni minni, því þótt ég þykist vita að þau vilji líka búa hérna er alveg augljóst að þau myndu ekki gera það nema af því að ég er héðan. Ef fjölskyldufaðir þessarar fjölskyldu væri t.d. spænskur en ekki íslenskur myndu þau kannski öll búa í Mijas á suður Spáni og það er ég viss um að þar er ekki svona leiðinlegt veður. Það er ekki heldur svona leiðinlegt veður í Svíþjóð – þar er fallegt, norrænt haust. Ég þarf að fara að gíra mig upp í jólabókaflóðið. Veit reyndar ekki alveg hvernig. Ég var eiginlega búinn að segja jólabókaflóðinu upp – ég spriklaði mig vitlausan þegar Hans Blær kom út, sem var dýrt og taugatrekkjandi, og var búinn að ákveða að ég nennti þessu ekki. Ég tók meðvitaða ákvörðun um að hafa Brúna yfir Tangagötuna ekki í flóðinu heldur gefa hana út snemma að vori til þess að vera að mestu laus við upplestra, ferðir og væntingar um umfjöllun. Ég hélt ekkert útgáfuhóf þegar hún kom út og las ekki upp úr henni opinberlega fyrren bara um daginn* – fljótlega eftir að eðlilegt hefði verið að halda útgáfuhóf byrjaði líka covid og þar með var útgáfufriðurinn fullkomnaður. Það var ágætt og ég er ekkert viss um að það hefði breytt neinu um viðtökur hennar – sem voru mjög góðar – þótt ég hefði dröslast um allar koppagrundir og fyllt samfélagsmiðla af skáldlegum hugleiðingum um bókina. Bækur eiga bara sín augnablik og stundum hitta þær á þau og stundum ekki. Þegar líður að útgáfu þarf ég yfirleitt að taka tvær stórar ákvarðanir. Sú fyrri og stærri er hvernig ég ætli að haga ferðum mínum til höfuðborgarinnar. Það er svo undarlegt að ef mér er boðið til Bonn, Barcelona eða Rio de Janeiro til að lesa upp þá fæ ég gistingu, uppihald, ferðir og laun. Ef mér er boðið til Seyðisfjarðar, Tálknafjarðar eða Stykkishólms fæ ég gistingu, uppihald, ferðir og (oftast) laun. En ef mér er boðið til Reykjavíkur er ætlast til þess að ég borgi undir mig sjálfur, skottist yfir heiðarnar í vetrargaddi eða splæsi á mig flugi, fari á hótel eða reddi mér gistingu inn á einhverjum, láti bjóða mér í mat eða næri mig á veitingastöðum og ég má bara heita mjög góður ef ég fæ einhver laun (og aldrei í lífinu þann hækkaða taxta sem RSÍ mælir með ef maður fer út fyrir heimabyggð). Og þá er alveg sama hvort ég er að lesa á vegum forlagsins míns eða rithöfundasambandsins – meira að segja Ísfirðingafélagið í Reykjavík var steinhissa þegar þau buðu mér að koma og lesa upp og áttuðu sig á að það gæti kostað eitthvað. Ástæðan er alltaf sú sama. Það er ekki gert ráð fyrir þessu – rithöfundar eiga heima í Reykjavík, eða nógu nálægt Reykjavík til að geta skotist. Það þýðir ekkert að segja mér að ef það er hægt að finna pening til þess að flytja inn ljóðskáld til Rio eða fljúga með hersingar af Reykvískum rithöfundum á austfirði og vestfirði eða bjóða erlendum höfundum í kynningarferðir til landsins, sé ekki hægt að finna slíka sjóði í Reykjavík. Þetta er bara vani og hefð – og niðurstaðan þegar fólk áttar sig á því að þetta er eiginlega ekki sanngjarnt verður bara sú að bjóða manni ekki. Ég gæti auðvitað sleppt því bara. En það yrði held ég ekki vinsælt uppi á forlagi og varla að mér þætti það forsvaranlegt sjálfum. Ég ætlast til þess að þau auglýsi bókina og eyði tíma og pening í að koma henni til skila. Og ég fengi bara samviskubit gagnvart bókinni. Ef ég gat lagt það á mig að skrifa hana hlýt ég að geta lagt eitthvað á mig til þess að fá fólk til að lesa hana. Og þess vegna þarf ég alltaf að planleggja eina góða Reykjavíkurferð. Helst að komast í Kiljuna, hitta blaðamenn á kaffihúsum, láta taka af mér myndir, fara upp í útvarp, ná að lesa upp á bókakonfekti forlagsins og helst fleiri upplestrum. Á eins fáum dögum og ég get komið því við. Sem skapar önnur vandræði. Ég hef til dæmis verið bókaður í þrjú viðtöl uppi á RÚV sama daginn – eitt í sjónvarpi og tvö í útvarpi – sem skapaði meiriháttar óróa vegna þess að dagskipunin að ofan er þar að það séu ekki allir að tala við sama fólkið um sömu hlutina í sömu vikunni. Sem er í sjálfu sér skiljanlegt en það virðist heldur ekki vera rými fyrir starfsmenn til að vinna hlutina fram í tímann – að eiga viðtal á lager í nokkrar vikur – og þá stendur eftir möguleikinn fyrir mig að fara mörgum sinnum til Reykjavíkur. Sem er bara ekki í boði nema einhver ætli að borga fyrir mig flugfar fram og til baka (sem er reyndar standard í Svíþjóð – a.m.k. fyrir sjónvarpsviðtöl – en það er önnur veröld). Í ár ætla ég – einsog ég reyni stundum að gera – að láta þetta hanga saman við utanlandsferð. Mér er boðið til Slóvakíu um miðjan nóvember og þær ferðir fæ ég borgaðar. Ekki bara til Slóvakíu heldur líka frá Ísafirði til Reykjavíkur og til baka og hótel í Reykjavík eina nótt á hvorri leið. Þá vantar mig að brúa 4-5 nætur og reyna að skipuleggja dagana svo þeir nýtist sem best. Ég er þegar búinn að bóka mig í hljóðbókaupptökur á morgnana – það á að taka upp Hugsjónadrusluna – og mér stendur yfirleitt til boða að gista hjá nokkrum vinum og kunningjum, en ég á eftir að gera það upp við mig hvort ég vilji heldur splæsa í hótel. Það er dýrt – kostar a.m.k. þriðjung úr fyrirframgreiðslunni minni – en því fylgir líka annars konar hugarró. Hin ákvörðunin sem ég þarf að taka er um útgáfuhófið. Ég engist um af ákvörðunarkvölum. Hluti af mér langar alltaf að gera eitthvað brjálæðislega flókið skemmtikvöld – en hluti af mér vill bara slaka á og gera sem minnst. Mæta bara, fara kannski í spariföt, setja á mig hattinn, lesa eitthvað upp og árita bækur. Í ár hef ég ákveðið að hafa útgáfuhófið í restina. Eða þannig. Tíunda desember, er ég að hugsa um, og þá er þetta eiginlega búið – a.m.k. fyrir okkur sem búum ekki í Reykjavík og erum ekki í jólahlaðborðunum eða fyrirtækjaglöggum. Þá get ég lýst þátttöku minni í jólabókaflóðinu – sem ég hata ekki bara, þetta er líka skemmtilegt, en einmitt kannski helst til langt í báða enda – lokið. En fyrir utan dagsetninguna er ég ekki búinn að ákveða neitt. Kannski væri gaman að hafa einhverja músík líka. Ég hef víst nægan tíma til að spá í þessu. * Ég mundi alltíeinu að sennilega las ég einu sinni úr Brúnni fyrir einhvern gönguskíðahóp á Hótel Ísafirði. Þar voru eiginlega bara konur ef ég man rétt. Hinn upplesturinn úr henni var fyrir fullum sal af bókasafns- og upplýsingafræðingum í Edinborgarsalnum á dögunum. Það voru eiginlega líka bara konur.

Att Eiríkur Örn Norðdahl idag räknas som en av de mest ansedda prosaförfattarna på Island var det nog inte många som hade kunnat tro i början av 00-talet. Då var han mest känd som en avantgardistisk poet och spoken word-artist, vars galna framträdanden påminde mer om punkkonserter än poesiuppläsningar: Ett nytt intervju i Aftonbladet .

Yukiko Duke skriver om Bron över Tangagata i Vi Läser.

Ég á enn fremur langt í land með að klára þessa heimasíðu þótt það sé í sjálfu sér margt komið inn. Ljóðaþýðingar, myndbönd, hljóðaljóð og pdf af bókum. Þetta er mikil handavinna og ég er ekki kominn með leyfi fyrir öllu og vefkerfið sem ég nota til að riða þetta allt saman leyfir ekki alveg hvað sem er. En ætli ég fari ekki að slaka á og leyfa þessu héðan af að gerast hægt og bítandi – setja inn smá í hverri viku og vona að þetta hrynji ekki yfir mig. Það er mjög margt hérna sem hriktir í. Einu sinni var ég með mjög fína heimasíðu sem var full af efni. Hún sýktist af einhverri veiru og ég eyddi hálfu ári í að reyna að bjarga henni en það reyndist svo til ómögulegt – a.m.k. fyrir litla mig – svo ég straujaði yfir hana hágrátandi og bjó til aðra síðu sem var eiginlega ekki annað en nafnspjald. Þangað gat ég vísað fólki sem vildi kópípeista bio-ið mitt og fá af mér myndir í bærilegri upplausn – sem er ekki minnst nýtanlega hliðin á því að eiga heimasíðu. Og svo var ég bara með bloggið mitt frístandandi. Þannig var þetta sennilega í nærri áratug og beið þess að ég kæmist yfir það að hafa glatað hinni. Og auðvitað fer allt til andskotans smám saman. Eitt og annað hefur sannarlega misfarist nú þegar og úr því verður varla bætt. Til dæmis eru engar myndir með þeim bloggfærslum sem ég flutti hingað inn af gamla blogginu. Þá hef ég verið að rekast á alls konar tæknilega veggi – byggingarmöguleikarnir eru ekki alveg jafn endalausir og ég hélt þeir yrðu. Ég á líka eftir að prófarka franska hluta síðunnar, þannig að ef þið skiljið frönsku myndi ég bara bíða með að fara þangað inn. En hvað er það sem koma skal? Fyrir utan það sem þegar er komið inn – eða a.m.k. vísir að – ætla ég að koma hérna fyrir einhvers konar greinasafni og mögulega setja upp einhvers konar síðu fyrir mínar ljóðaþýðingar (þ.e.a.s. ljóðum eftir aðra sem ég hef þýtt – fleiri hundruð – en ekki þýðingum annarra á mínum ljóðum, sem eru þegar byrjaðar að birtast). Hér má nú þegar finna pdf af ýmsum bókum – svo sem Af Steypu, Ást er þjófnaður, Booby, Be Quiet og ljóðabókunum mínum alveg fram til Ú á fasismann (ég á að vísu eftir að digitalísera Heimsendapestir – en það er á to-do listanum fyrir næstu viku). Hljóðaljóða- og myndbandsljóðasvæðin eru sennilega fullskipuð – a.m.k. þangað til ég bý til meira efni (og það er einmitt eitt myndband í smíðum). Svo verða „fréttir“ – ætli það verði ekki fyrst um sinn mest af nýju bókinni, sem kemur út eftir tæpan mánuð. Hún heitir Einlægur Önd og það er eitthvað smáræði um hana á forsíðunni ef þið hafið áhuga.

Nýi bloggritillinn minn vill að ég setji grípandi titil á færslurnar mínar. Og sennilega líka að ég birti glæsilegar ljósmyndir með þeim texta sem ég hyggst skrifa hérna. Mér finnst ekkert ósennilegt að ég verði við því. Svona með tíð og tíma allavega. Bókmenntahátíð er nú í Reykjavík. Þar virðist vera gaman. Ég hef ekki oft farið – fór einu sinni eða tvisvar þegar ég bjó í Reykjavík (sem var þá öll skiptin sem hún var haldin þegar ég var þar). Sá Edward Bunker, man ég, Haruki Murakami og Jan Sonnergaard. Kristiinu Ehin og pabba hennar, sem ég man því miður ekki hvað heitir. Eða hét – hann var fjörgamall og þetta er langt síðan. En mér fannst svo sem Alice Cooper líka fjörgamall þegar ég sá hann í Pýreneafjöllunum 1996. Þá var hann rétt aðeins eldri en ég er núna. Svo var mér boðið 2011. Gat reyndar stoppað stutt við sjálfur, vegna einhverra anna – við bjuggum í Oulu og Nadja þurfti að byrja í skólanum og ég var sennilega að fara í feðraorlof og man að ég kom beint frá Jurbarkas, þar sem ég var í Illskuferð. Þá var Nawal El-Sadawi og Horacio Castellanos Moya. Ég hef svo sem ekki grátið að missa af mörgu – ef það eru einhverjir viðburðir sem ég er ekki sérlega sveltur af eru það bókmenntahátíðir (þótt í sjálfu sér sverfi kannski að hungur bráðlega, eftir covid-rýrnunina) – en ég hefði viljað sjá JM Coetzee á sínum tíma og Hakan Gunday og Margaret Atwood. Haukur Ingvarsson vinur minn var hins vegar að gefa út ljóðabók sem ég hef lesið í handriti og er ekkert minna en æðisleg. Menn sem elska menn heitir hún. Ég hefði viljað mæta í útgáfuhófið hans. Ég er reyndar hissa að honum hafi ekki verið boðið á bókmenntahátíð – hann er líka með bók um Faulkner sem er mjög spennandi (eina doktorsvörnin sem ég hef horft á á netinu – rosa gott stöff). Þá voru Ásta Fanney og Páll Ívan líka að gefa út bækur hjá Tungl forlaginu. Það er vinalegt forlag og vinalegt fólk sem rekur það og það er erfitt að vera illa við stemninguna – hún er svo kósí – en ég hef nú samt hálfgerða ímugust á fagurfræði forlagsins. Sem er altso að gefa út bækur á fullu tungli og brenna þær svo á eftir – það sem ekki selst um kvöldið. Hugmyndin er víst að vera eins konar móteitur við hinu allsráðandi aðgengi samtímans – að maður fái allt alltaf þegar maður vill. En ég hef ýmislegt við það að athuga. Í fyrsta lagi þá fær maður alls ekki allar ljóðabækur alltaf þegar maður vill – þær standa utan við lögmál auðmagnsins, vegna þess að eftirspurnin eftir þeim er lítil. Nýjar ljóðabækur fást varla í bókabúðum utan miðborgarsvæðisins. Gamlar ljóðabækur fást eiginlega ekki nema í bókaverslunum forlaganna eða – í þeim tilfellum þegar smáforlög eða höfundar sjálfir hafa gefið bækurnar út – einvörðungu ef þú þekkir höfundinn. Fyrir löngu síðan vorum við Lommi með áform um að digitalísera gamlar íslenskar ljóðabækur og búa til arkífu – svona í anda UbuWeb – en af því varð því miður aldrei. Í öðru lagi þá er ég alinn upp úti á landi við takmarkaðan bókasafnskost – bókasafnið hérna var og er mjög gott, en þar var samt ekki hægt að finna nein bítskáld og þaðan af síður einhverja framúrstefnu. Ég þurfti að hafa mikið fyrir því bara að komast að því að hlutir væru til – og svo enn meira til þess að grafa þá uppi. Drengurinn sem ég var grætur svona tiktúrur. Í þriðja lagi skapa svona aðgengishindranir mismiklar hindranir fyrir ólíka hópa og ólíkt fólk. Maður þarf að eiga heima í Reykjavík – það er eitt. Þar með erum við dreifararnir úti. Svo þarf maður að eiga heimangengt á tilteknum tíma. Á löngu tímabili var það alls ekki gefið í mínu lífi að ég kæmist út á kvöldin af praktískum uppeldisfræðilegum ástæðum. Í þriðja lagi þarf maður að í einhverjum skilningi að tilheyra. Þegar ég var ungur – og að einhverju leyti enn – átti ég erfitt með að stíga fýsískt inn í rými þar sem mér fannst ekki að ég tilheyrði. Hindranir af þessu tagi – svona MR-elítismi – eru bara til þess að bjóða mann óvelkominn. Þær segja: hér er menningin okkar. Nú gæti maður ímyndað sér að öllu þessu mætti redda. Og að sönnu hafðist það. En fyrstu skilaboð sem ég fékk voru á þá leið að „það mætti ekki kaupa bækur eða taka frá fyrir þá sem ekki eru á staðnum“. Ég hugsa að svarið sem er eftir sé bara „maður þarf ekki að eiga allt“ eða „maður hefur engan rétt til að kaupa allt bara af því maður vill það“. En hvers vegna að setja þröskuld á búðina sína ef maður veit að hana vill sækja fólk í hjólastól? Það er sök sér að finnast þröskuldar fallegir – gamaldags, nostalgískir, ekki sama H&M rýmiskjaftæðið – en segjum að maður reki verslun í þröskuldalausu húsi. Hvernig á maður að taka því þegar eigandinn neglir niður þessa tímaskekkju í gættina hjá sér svo tíundi hver kúnni kemst ekki inn og kallar það „móteitur við neyslusamfélaginu“? Annars er ég bara í mjög góðu skapi! Og bíð spenntur eftir að fá eintökin sem leynilegur fulltrúi minn keypti fyrir mig án þess að gefa upp að þau væru í raun ekki fyrir hann sjálfan heldur fyrir auman utanbæjarmann. Og hafiði það.

En solig och fin dag i somras intervjuades jag av Västmanlands Läns Tidning – min svenska lokaltidning! Med anledning, förstås, av den på svenska nyutgivna Bron över Tangagata i John Swedenmarks översättning. Rámus ger ut som vanligt.

Skáldsagan Hans Blær, sem kom út á íslensku 2018, kom nýverið út í Frakklandi og á Spáni. Spænska útgáfan heitir Hans Blær: Elle , en „elle“ er hán á spænsku, og sú franska heitir einfaldlega Troll. Í Frakklandi birtist afar nösk og jákvæð umfjöllun um bókina í dagblaðinu Liberation á dögunum – geta frönskumælandi rýnt í hana hér að neðan.

Síðustu tvo daga hefur covid ekki sett mikið mark á líf mitt. Ef frá er þá talin grímuskylda og einu sinni þegar sessunautur á veitingastað vildi flytja sig um borð vegna hóstandi manns á næsta borði. Og sprittið úti um allt. Og allt fólkið sem hefur verið að lesa bloggið mitt og tjáði mér samúð vegna alls þessa vesens sem ég hef verið að tíunda síðustu vikurnar. Sem er auðvitað ómerkilegt og lítið vesen. Það er mest ég sem er óttalegt blóm. Kannski hef ég líka of gaman af því að vera létt gramur af hrakningum. Að segja hrakningasögur. Ég verð allavega fljótt vandræðalegur þegar fólk fer að tjá mér samúð sína. Ég er í sjálfu sér úttaugaður af og til en mest bara einsog allir eru úttaugaðir – og þótt það sé nóg að gera er sannarlega minna álag á okkar heimili en mörgum öðrum. Við höfum það bara mjög gott. Ég skutlaði Aram á Reyki og fór svo sjálfur suður í tvær nætur til að sinna erindum og hitta fólk. Kom heim í gærkvöldi með bíl fullan af ostum og ólífum og öðru góðgæti til að borða með Nödju í tilefni dagsins, sem var 14 ára brúðkaupsafmælið okkar. Svaf út í morgun. Dúllaði mér svo um húsið, stefnulaust og án þess að koma neinu í verk (eða reyna það) til ellefu þegar Öddi hringdi í mig og bað mig að hitta sig í hádegismat. Þá rauk ég af stað út að hlaupa, fór svo í sturtu, rakaði mig og hjólaði út á Thai Tawee. Við sátum og slúðruðum og spjölluðum um sköpunargáfuna. Um hið einfalda og hið flókna í listaverkum, átakagleðina vs þetta að vera sáttur í eigin skinni, hvernig sé best að halda loganum heitum og sálarleysi hins lýtalausa. Gott spjall og fínn matur. Ég gleymdi alveg að ræða við hann um samkomubönnin. Við tókum í sjálfu sér snúning á þeim um daginn. En nú er útlit fyrir að fleiri fái að koma saman á viðburðum og til þess verði beitt hraðprófum og jafnvel sjálfsprófum. Og að þau kosti 4000 krónur stykkið, sem verður þá smurt ofan á tónleikamiða og leikhúsmiða – sem mörgum þykja í sjálfu sér alveg nógu dýrir fyrir. Það hefur svo sem slegið mig nokkrum sinnum síðastliðin misseri að framtíðin verði enn meira fyrir þá sem hafa ráð á henni en verið hefur. Ferðalög og menning verði meiri lúxusvara. En ætli mann langi nokkuð á kassastykki stóru leikhúsanna eða stórtónleika í Hörpu hvort eð er? Kannski verður þetta til þess að ný og öðruvísi rými fyrir listflutning fæðast. Þetta er svolítið gelt þessi misserin. Ég velti því líka fyrir mér hvort það skipti nokkru hversu margir mega koma saman á meðan sóttkvíarreglur eru enn strangar. Það er eitt að sá sem er útsettur fyrir smiti þurfi að fara í sóttkví og annað að hann setji alltaf alla fjölskylduna í sóttkví í hvert sinn – sem er til dæmis ekki raunin í Svíþjóð. Þar er viðhöfð smitgát gagnvart útsettum á heimili en hinir heimilismennirnir koma og fara, a.m.k. þar til viðkomandi hefur fengið niðurstöðu úr prófi (og þar – a.m.k. í Västmanland – taka allir prófið sjálfir). Og jafnvel þótt einhver heimilismanna reynist með covid þurfa bara óbólusettir að halda sig heima. Einkennalausir og bólusettir mega stunda sína vinnu og fara í búðir og svo framvegis. Eiga að fara varlega – einsog allir – og vinna heima ef það passar. Alveg burtséð frá því hvort manni finnst þetta skynsamlegar reglur eða ekki er augljóst að sóttkvíin sem slík hefur ekki viðlíka margföldunaráhrif og á Íslandi, þar sem kemur upp eitt smit á einum leikskóla og 150 fjölskyldur, kannski 600 manns, þurfa að loka sig inni í a.m.k. viku. Hraðprófin munu ekki útiloka smit, þótt þau dragi úr líkum á smiti. Og á 500 manna viðburðum mun áhættan alltaf vera einhver. Ég velti því fyrir mér hvort það verði ekki fljótt bara of taugatrekkjandi að vera að fara í leikhús. Nennir maður eyða 25 þúsund kalli í miða fyrir tvo, átta þúsund kalli í viðbót í test, til þess að eiga svo á hættu að sitja í sóttkví í tvær vikur (nú er auðvitað líka hætta á að maður fái covid – en hún er hverfandi lítil við hliðina á hættunni á því að lenda í sóttkví). Ég spyr mig líka hvort það styttist ekki í covid-partíin – að fólk útsetji sig fyrir veirunni til þess að losna út úr þessum sirkus? Það er allavega þannig að fólk sem hefur veikst og fengið bólusetningu er ekki jafn auðveldlega sett í sóttkví og aðrir. Og engin vörn er betri. Mér sýnist margir alveg vera komnir á nippið – kvíðinn murkar líka úr manni lífið. Einn vinur minn, sem hefur fengið covid, nánast mælti með því við mig („ef þú værir fullbólusettur“, sagði hann) – það væri svo mikill léttir.

Það fyrsta sem gerðist eftir síðustu færslu var að Nadja hringdi og sagði að við værum víst ekki sloppin úr sóttkví. Hún hafði hringt aftur í 1700 og fengið þveröfugar upplýsingar við það þegar hún hringdi fyrst. Ég var, einsog þið kannski munið, nýbúinn að sannfæra Heilsuveru um að við værum ekki í sóttkví. Nema hvað, ég dreif mig þá heim, sendi vinkonu Ainoar heim til sín, og svo settumst við Nadja niður og dæstum svolítið. Ég held að þetta hafi verið í fyrsta skipti sem Aino virkaði líka uppgefin einsog bara fullorðið fólk getur verið uppgefið – frekar en til dæmis bara í uppnámi eða reið eða grátandi. Bara svona þreytt á þessu öllu saman. Og vel að merkja ekki bara reglunum og veirunni, heldur eilífu hringlinu. Við ákváðum að í ljósi allra þessara misvísandi skilaboða væri best að hringja bara beint í sóttvarnalækni. Ekki Þórólf, vel að merkja, heldur „Þórólf Vestfjarða“ – Súsönnu. Hún er eðli málsins samkvæmt mjög bissí og það tók tvær-þrjár klukkustundir að ná í hana, sem er sennilega mjög lítið miðað við aðstæður og nokkur forréttindi að geta bara komist í beint samband. Nadja útlistaði fyrir henni aðstæðurnar, þáði frekari hollráð, og Súsanna hleypti okkur þremenningunum aftur út í lífið. Í samræmi við hollráð um að gæta sérstaklega að sameiginlegum rýmum með covidsjúklingnum ákváðum við að færa okkur öll niður á neðri hæðina, en áður deildum við tveimur fermetrum á efri hæðinni – sem við nýttum bara til að komast úr herbergjunum okkar niður og Aram gekk bara yfir til að komast á klósettið uppi. Við settum upp dýnur í stofunni og sváfum þar þrjú fyrstu nóttina en svo fékk Aino bara að fara til ömmu sinnar og afa og hefur verið þar síðan (en skýst hingað þegar hana langar – þetta er bara í næstu götu). Eftir vandræðin með bólusetninguna – og ítrekaðar beiðnir um að vera þolinmóður og bíða eftir að í mig yrði hóað – var fáránlega létt að fá svo bólusetningu. Þegar ég hringdi á heilsugæsluna til að komast á úthringilista – sem mér fannst frekt af mér, eftir að hafa verið beðinn svona oft að hafa mig hægan – var mér bara sagt glaðlega að mæta klukkan 13. Þegar ég mætti var ég beðinn um kennitölu og sprautaður. Einsog ekkert væri sjálfsagðara. Ég þurfti að vísu að bíða í korter á meðan nanóbottarnir voru að koma sér fyrir. Svo fór ég bara heim og hlóð niður Office-pakkanum og ég hef aldrei verið sáttari. Á föstudagsmorgun kom dótið okkar frá Svíþjóð. Eitt og hálft bretti af kössum. Það kom mér á óvart – og var ekki raunin þegar við fluttum bretti með sama fyrirtæki fyrir 6 árum – að í fyrsta lagi virtist Samskip á Íslandi bara gera ráð fyrir flutningi til Reykjavíkur, þótt ég hefði pantað flutning frá Karlsgötu 24a til Tangagötu 22 á Ísafirði. Samskip í Svíþjóð sótti dótið til okkar á Karlsgötuna en þegar ég spurði eftir tollafgreiðslu hvenær við mættum eiga von á dótinu vestur var mér tjáð að ég þyrfti að greiða sérstaklega fyrir það. Sem er alveg einstaklega íslenskt – þessi sveitalubbaháttur sem skilur borgríki frá þjóð. Svo þegar dótið var komið til Ísafjarðar þurfti ég að greiða sérstaklega fyrir að láta flytja það heim að húsi með lyftara. Við þetta hækkaði heildarverðið um 20%. Ég gæti verið að ljúga því en ég er eiginlega alveg viss um að bæði flutningurinn vestur og flutningur heim að húsi hafi verið innifalinn í tilboðinu þegar við gerðum þetta 2015. Það átti að fara að rigna – gerði það reyndar aldrei – svo ég byrjaði strax að bera kassana í hús, þar sem þeim var staflað innanum dýnur og gamla kassa úr bílskúrnum. Ég veit ekki hvort orð fá almennilega lýst óreiðunni hérna á neðri hæðinni. Við þurftum og vildum finna ýmislegt úr kössunum – ekki síst föt fyrir Aram til að taka með sér í skólabúðir á Reykjum. Okkur var tjáð að hann ætti að fara í tíu daga einangrun og sáum þar með fyrir okkur að hann slyppi á sunnudagskvöldið 22. ágúst – hafandi byrjað í einangrun fimmtudaginn 12. ágúst fyrir kvöldmat. Enda hefði hann verið einkennalaus allan tímann. Og næði þá að fara með skólafélögum sínum í rútunni á Reyki. En eftir alls konar reynslu af upplýsingagjöf og lögun þessara reglna – sem eru gjarnan námundaðar vel upp (þannig var 5 daga ferðasóttkvíin mín í raun 6 daga – af því maður fer í test á fimmta degi og fær oft ekki úr því fyrren þann sjötta) – vorum við í sjálfu sér alltaf skeptísk á að það hæfist. Hann fór auðvitað ekki í test fyrren á föstudagsmorguninn. Það var líka ekki hlaupið að því að fá úr þessu skorið, okkur var vísað á neyðarnúmer barnaspítalans, sem við vorum eðlilega ekki áfjáð í að nota í jafn hversdagslegar fyrirspurnir. Ég ákvað í sjálfu sér strax að þótt hann missti af rútunni myndi ég keyra hann á Reyki. Ég get gert mér erindi til Reykjavíkur í leiðinni (þótt það sé í sjálfu sér ekki í leiðinni). Og við sáum fyrir okkur að jafnvel þótt við þyrftum að bíða þar til 10 sólarhringar væru liðnir frá því að hann fengi niðurstöðu gætum við verið komnir á Reyki á mánudagskvöldið. En nei, þá er námundað enn meira upp – og niðurstaðan, sem fékkst í gær þegar við hringdum í neyðarnúmerið, sú að hann sleppi á miðnætti í kvöld – með þeim fyrirvara að þetta yrði skoðað betur í dag, en það væru litlar líkur að sú niðurstaða yrði önnur. Valið stóð þá á milli þess að keyra á morgun og láta hann missa af tveimur dögum eða keyra í nótt. Ég hafði samband við skólann og spurði hvort það gæti einhver hleypt okkur inn ef við kæmum klukkan fimm að morgni – sem myndi henta mér, af því ég þyrfti annað hvort að keyra til baka eða til Reykjavíkur, til að komast í háttinn. Það reyndist alveg ómögulegt – sem ég skal viðurkenna að mér fannst frekar ferkantað, lítill vilji til þess að koma til móts við okkur – og okkur sagt að koma milli 7 og 8. Sem hefði þýtt að við legðum af stað 2-3 í nótt og ég kæmi til Reykjavíkur, væntanlega lítið sem ekkert sofinn, upp úr hádegi. En svo var niðurstaðan nú í morgunsárið önnur, eftir yfirlegu á barnaspítalanum, og við megum leggja af stað klukkan 13. Ég þarf því að drífa mig að panta gistingu einhvers staðar og pakka. Svo er bara la go.