Category: Uncategorized

Frá því snemma í vor var mitt fyrsta morgunverk alla morgna að endurhlaða covidsíðu Västmanlandsléns til að sjá hvort komið væri að mínum aldurshópi að láta bólusetja sig. Þetta gekk mishratt hjá mismunandi lénum og var orðið vandamál víða að fólk var að bóka sig langt að heiman – á Gotlandi fylltist allt og þeir þurftu að banna fólki sem ekki var með lögheimili að sprauta sig þar. Ég væri að ljúga ef ég segðist ekki hafa íhugað að fara þessa leið, en ég ákvað í samræmi við eindregnar ráðleggingar heilbrigðisyfirvalda að draga andann rólega og bíða þess að mín kommúna byði mér sprautu. Västmanland var líka bara svona í meðaltali – hvorki snemma né seint – og ég hef trú á því að maður eigi að bíða þolinmóður og ekki troðast fram fyrir raðir. Ég var reyndar skráður til heimilis á Íslandi og fékk tvívegis boðun um að mæta í bólusetningu hér, sem ég komst eðli málsins samkvæmt ekki í. Ég hrópaði upp yfir mig morguninn sem stóð 1978 á skjánum. Spratt upp úr sætinu, náði í símann og hringdi strax til að bóka tíma. Fyrsta hindrun var að ég var ekki skráður með lögheimili í Svíþjóð og hefði þar með í raun aldrei getað farið til Gotlands eða annarra léna af því mér stóð ekki til boða að bóka tíma í gegnum heilsugæsluna, heldur hefði ég þurft að fara í gegnum flóttamannahjálpina (sem sá um alla „papperslösa“ – sem ég vissi ekki að ég væri, sem norrænn ríkisborgari, en reifst ekki við konuna í símanum með tölvuna sem sagði nei). Næsta hindrun var svo að ég var á leið úr landi þann 3. ágúst. Fyrsti lausi tími var nefnilega eftir nokkrar vikur og ég þurfti að vera til staðar til að fá sprautu númer 2 sjö vikum eftir fyrri sprautuna – þann 9. ágúst – og ef ég gæti ekki lofað því fengi ég ekki sprautu númer 1 heldur ætti að bíða þolinmóður þar til ég kæmi til Íslands. Ég hefði kannski getað hringt til baka og talað við einhverja aðra manneskju sem vissi ekki hvenær ég færi úr landi – ég hafði sagt þessari það áður en ég vissi að hún myndi neita mér um sprautuna – og bara logið. En tvennt stoppaði mig. Eða þrennt. Mér er í fyrsta lagi almennt meinilla við að ljúga, sérstaklega um hluti sem ég held að skipti máli. Kannski hliðra smá, eða ýkja í besta falli, en mér fannst tilhugsunin um að ljúga þessu óþægileg. Í öðru lagi – og þetta voru kannski eftirárök til að réttlæta það sem mér fannst óþægilegt – fannst mér að ef ég ætlaði að treysta heilbrigðisyfirvöldum fyrir því að ég ætti að bólusetja mig og leyfa þeim að velja ofan í mig efnið og allt hitt, þá ætti ég að treysta þeim líka þegar þau segðu óráðlegt að taka sprauturnar í ólíkum löndum (síðan þá hef ég heyrt um ótal manns sem hafa látið sprauta sig á ólíkum stöðum vandræðalaust – en það hafði ég ekki heyrt þá). Í þriðja lagi sá ég ekki fyrir, frekar en aðrir, að verkan bóluefnisins myndi vera einsog hún er – að bólusettir myndu smitast en veikjast minna og delta-afbrigðið ryddist yfir allt og færi verr með óbólusetta. Ég ímyndaði mér, einsog allir aðrir, að smitum myndi fækka og hættan yrði fljótt fyrir bí. Líka fyrir óbólusetta – þótt auðvitað ættu sem allra flestir að bólusetja sig upp á hjarðónæmið og það allt. Helsta ástæða þess að ég vildi fá bólusetningu þarna í vor var að ég vildi einfalda heimferðina – ég vildi komast hjá sóttkví (ég þóttist alveg viss um að panikviðbrögðin rynnu af fólki miklu síðar en sjálf veiran). Ég sá ekki fyrir að ég yrði í „viðkvæmum hópi“ í miðjum deltafaraldri. Því ákvað ég bara að gera einsog mér var sagt og bíða þolinmóður. Maður á að bíða þolinmóður. Ég var samt pínu óþolinmóður og skrifaði Heilsuveru strax í sumarbyrjun og spurði hvort þau gætu ekki hitt mig bara á höfninni í Seyðisfirði með sprautuna mundaða. Eða svona nánast. Meðal annars vegna þess að ég átti fyrirliggjandi vinnuferðalög – að kynna íslenskar bókmenntir á erlendri grundu – en þótt ég þættist vita að hlutum hefði verið hliðrað til fyrir fólk í þeim aðstæðum nefndi ég það nú reyndar ekki. Ég fékk þau svör að ekki væri vitað hvernig bólusetningum yrði háttað í ágúst og ég ætti að bíða þolinmóður og láta vita af mér þegar ég væri kominn til landsins. (Og er löngu búinn að afbóka þessi bókmenntaferðalög). Þegar ég kom til landsins hafði ég strax aftur samband og spurði hvort ég gæti fengið sprautu núna – og var satt að segja hætt að standa á sama, enda ástandið sífellt ískyggilegra fyrir óbólusetta, og farinn að óska þess að ég hefði bara gert einsog margir ráðlögðu mér í vor og logið að sænska heilbrigðiskerfinu um brottfarardag. Þá hefði ég allavega fengið fyrri sprautuna. Þá var mér sagt að næsta holl á Ísafirði væri þriðjudaginn 17. ágúst (á morgun) og ég mætti búast við að vera boðaður þá. Þetta þóttu mér góðar fréttir – þótt ég hefði auðvitað helst viljað að það kæmi einhver beint til mín í ferðasóttkvínna á Hótel Smára og sprautaði mig undireins. En gerði mér sosum grein fyrir að það væri ekki í boði (og fór vel að merkja ekki fram á neina slíka meðferð). Síðan slepp ég úr ferðasóttkví og fer vestur. Við komumst í húsið. Þá kemur upp smit í bænum og Aram fer beint í einangrun (af því hann var langlíklegastur til að vera smitaður) og við hin í sóttkví sem við sluppum úr í gær, eftir að hafa verið testuð. Við vissum reyndar ekki hvernig neitt sneri þegar við fengum niðurstöðurnar og Nadja hringdi í 1700 til að fá úr því skorið – og þegar búið var að fara í gegnum þetta allt saman (t.d. að við hefðum ekki hitt son okkar að ráði frá 5. ágúst og hann væri í einangrun – ég væri óbólusettur og fjórtestaður á tveimur vikum) var okkur sagt að okkur væri frjálst að fara um í hinni stóru veröld Skutulsfjarðar. Við önduðum léttar – ekki síst vegna þess að ég þóttist vita að nú fengi ég þá mína langþráðu sprautu á þriðjudag. Í gærkvöldi fór ég og hitti systkini mín sem voru í bænum og þar sagði mágur minn mér að hann hefði fengið boð í örvunarskammt á þriðjudag – þar sem ég hafði ekki fengið neitt boð ákvað ég að hafa aftur samband við Heilsuveru í dag og fá það staðfest að ég yrði kallaður til. Fyrstu skilaboð voru þess efnis að ég væri enn í sóttkví og fengi því ekki bólusetningu að svo stöddu heldur ætti að bíða þolinmóður. Þá útskýrði ég að okkur hefði verið sleppt úr sóttkví í gær – og velti fyrir mér (með sjálfum mér) hvers vegna í ósköpunum það kemur ekki fram einhvers staðar miðlægt að manni hafi verið sleppt. Þá var mér sagt að allir sem væru útsettir fyrir smiti ættu að fara í sóttkví í 7 daga og þá þyrfti að testa þá út. Það væru engar styttri leiðir í boði. Ég útskýrði þá að ég hefði ekki verið útsettur fyrir smiti heldur farið í sóttkví með dóttur minni, sem hefði hugsanlega verið útsett fyrir smiti (sú sem hún umgengst reyndist ekki með veiruna – og ekki Aino heldur). Þá var ég aftur yfirheyrður um allar aðstæður, sem Nadja hafði farið í gegnum með einhverjum starfsmanni 1700 í gær – sem ég hafði líka farið í gegnum með sóttvarnalækni í síma fyrir nokkrum dögum, og mikilvægustu hlutarnir komu þess utan fram á smitrakningarskjali sem ég fyllti út í síðustu viku og skilaði inn – og þegar ég hafði fengið það staðfest að nei, ég væri reyndar ekki í sóttkví, var mér tjáð að allir sem ættu að fara í bólusetningu á morgun væru búnir að fá boð. Bóluefnið væri allt frátekið. Og ég ætti bara að bíða þolinmóður þar til kæmi að mér. Ég skil það sem sagt þannig að á meðan ég var í sóttkví hafi ég verið tekinn af listanum og þegar mér hafði tekist að væla mig inn á hann aftur hafi öllu bóluefninu verið úthlutað. Ég veit ekki hvort ég er óþolinmóður maður. En ég er allavega svona hægt og bítandi að verða það.

Heimferðin var einföld þegar ég var laus úr sóttkvínni. Krakkarnir fóru vestur með flugi á sunnudaginn en Nadja varð eftir og keyrði með mér strax eftir að ég var búinn í testinu (hún mátti það). Ég var svo kominn upp á Steingrímsfjarðarheiði þegar sms-ið kom um að ég væri covid-laus. Um kvöldið fórum við fagnandi í mat hjá mömmu og pabba og komum okkur svo fyrir hjá vinafólki okkar, sem eru í Litháen yfir sumarið. Þar fór vel um okkur fram á þriðjudagskvöld að við fengum skilaboð um að okkur væri óhætt að koma í húsið okkar – sem við höfðum búist við að komast í á miðvikudagskvöld eða fimmtudagsmorgun. Ég kíkti á skrifstofuna. Hitti Godd, sem er hér í residensíu, og náði stuttu spjalli sem átti að lengja í síðar. Spjallaði við Kjartan. Leit við í kaffi hjá Ödda og Vali bróður og kíkti í búðina til Dóru systur og át hádegismat með Smára og Hála. Skoðaði nýja bílskúrinn hans pabba. Þetta voru góðir dagar og sólin skein næstum viðstöðulaust. Krakkarnir voru allan tímann einhvers staðar bara. Aram hjá Hálfdáni fóstbróður sínum og Aino hjá ömmu sinni og afa. Aino kom að vísu og gisti á miðvikudagskvöld en Aram fékk leyfi til að vera hjá fóstbróðurnum hinn umsamda tíma, fram á fimmtudag. Vinur okkar var búinn að vera í einangrun með dóttur sinni í tvær vikur en átti að komast út á fimmtudag og var á leiðinni úr bænum strax á föstudag vegna vinnu, svo ég ákvað að slá í svona innkomu/útkomu veislu til að fagna lausn hans og heimkomu okkar á fimmtudagskvöld, og bauð þremur fjölskyldum með börnum og alles. Dagurinn fór síðan mest í að plana og kaupa inn – steinbít, rækjur, pylsur, kjúkling og fleira á grillpinnanna, caipiroskur og bjór á línuna. Það vantaði bara að við fengjum staðfest að Dan slyppi úr sóttkví – sem svo barst upp úr fjögur. Ég var búinn að skera svona helminginn af matnum á pinnana þegar sóttvarnarlæknir hringdi og sendi okkur aftur í sóttkví. Ég afbókaði veisluna, sendi vinkonu Ainoar (sem var sjálf nýkomin úr einangrun með pabba sínum) heim og lét senda Aram til okkar – hann kom þá loksins heim og fór beint í einangrun. Mamma vinar Arams og vinkonu Ainoar hafði greinst jákvæð og þótt börnin hefðu lítið verið inni á heimilinu og svo til ekkert nálægt mömmunni var vinur Arams byrjaður að sýna einkenni og því fór sem fór. Við töldum strax líklegast að Aram væri þá smitaður – þeir höfðu sofið í sömu strákakös um nóttina – og hann var settur í einangrun hér heima þar sem hann dúsar. Hann er einn með baðherbergið uppi og fær mat og skemmtiefni upp að dyrum. Í gærmorgun var honum húrrað í test með litlum fyrirvara og fékk jákvætt út úr því. Hann er, vel að merkja, einkennalaus – einsog við öll (eða ég veit ekki með mig, nojan mín veit ekkert hvað er einkenni og hvað er hystería lengur). Það var ekki á dagskrá að testa okkur strax en við fengum það í gegn samt áðan að við færum í test á morgun – meðal annars vegna þess að það gæti breytt landslaginu hérna heima. Ég er auðvitað óbólusettur – og missi af bólusetningunni sem ég átti að fá í vikunni; með þessu áframhaldi verð ég síðasti viljugi maðurinn til að fá bólusetningu á vesturlöndum – þannig að það væri ágætt að vita hvort Nadja eða Aino eru smitaðar upp á knús og nálægðir að gera. Ef annað hvort okkar hjónanna er síðan smitað og hitt ekki væri ráð að skipta fjölskyldunni upp svo hinir smitlausu fari annað, ef hægt er að koma því við. Þá myndi Aram a.m.k. losna úr herberginu sínu og geta valsað um húsið. Ég er auðvitað 100% viss um að ég sé smitaður. En ég er það eiginlega alltaf, nema þegar ég er 100% viss um að ég sé löngu búinn að fá þetta. Rétt í byrjun covid fékk heiftarlega mánaðarlanga flensu – og ég fór á spítalann, þar sem ég spurði meðal annars hvort það væri ástæða til að testa mig við covid, en var sagt að það væri óþarfi (þá voru engin smit á Íslandi – þetta var í lok febrúar – en ég varð veikur beint í kjölfar þess að ég sótti Aram á Keflavíkurflugvöll, þar sem ég meðal annars tók í höndina á amerískri flugfreyju – ég gef því samt ekki nema nokkur prósent líkur á að þetta hafi verið covid). Maður spyr sig síðan um framhaldið. Ekki bara fyrir okkur heldur fyrir landið og heiminn einhvern veginn. Ef ég skil þetta rétt er ekki lengur valkostur að berja veiruna alveg niður – bæði sé smitið of mikið og það sé hreinlega ekki annað æskilegt en að hún berist varlega um samfélagið. Ef við erum þá að horfa á svipaðar smittölur – um 100 manns á dag, 700 á viku – og allir sem hafa verið í lágmarks samskiptum við einhvern veikan fara í sóttkví, þýðir það væntanlega að það verða allir alltaf í sóttkví í vetur (og kannski næstu árin). Í Svíþjóð hefðum við ekki farið í sóttkví hérna fyrren Aram greindist jákvæður – Aram hefði farið strax í sóttkví en við hin hefðum sinnt okkar lífum einsog ekkert hefði í skorist (nema kannski með færri knúsum). Kannski er valkostur að hemja útbreiðsluna ennþá meira með því að búa til alls konar búbblur. Draga úr mannlegu samneyti um ófyrirsjáanlega framtíð. Skammta börnunum vini, skera sína eigin við nögl. Banna veislur – ef þess þarf, þær eru nú þegar svo ólystugar. En ef það hægist mikið útbreiðslunni náum við líka hægar hjarðónæmi. Smitist 100 manns á dag og 300.000 þurfa að smitast tekur það 3000 daga. Það eru rúmlega átta ár. Og Landspítalinn á nippinu allan tímann og allir alltaf í sóttkví og börn fá ekki nema 60% af eðlilegu námi og 30% af eðlilegum vinatengslum. Þá er áreiðanlega einhver von í nýjum bóluefnum – en líka nýtt vonleysi í nýjum og verri afbrigðum. Fyrir utan þreytu og áhyggjur höfum við það nú samt ágætt. Það er meira gaman að vera í sóttkví heima hjá sér en á hótelherbergi og það er líka minna stress en að vera að reyna að flytja við þessar aðstæður. Nú erum við komin heim. Dótið okkar er á leiðinni og það verða einhver ráð með að koma því inn í hús þótt við séum í sóttkví. Við eigum sæg af góðu fólki að hérna sem hefur varla undan við að bjóðast til að sinna erindum fyrir okkur eða flytja okkur kökur og bækur og vinylplötur og góðgæti algerlega óumbeðið. Við erum búin að bera svolítið af dóti úr bílskúrnum inn í hús og skiljum satt best að segja ekkert í því af hverju við þurfum að eiga alla þessa hluti. Samt er einhvern veginn erfitt að skiljast við þá. En vonandi hefst það. Allt fer þetta svo einhvern veginn.

Allt verður svo forvitnilegt í faraldri. Og kannski er áhugaverðast að sjá hvað við höfum þrátt fyrir allt stundum rosalega litla aðlögunarhæfni. Eða – kannski ekki við sjálf, en kerfin sem við höfum smíðað okkur gera ekki ráð fyrir frávikum. Þetta eru í sjálfu sér engar fréttir með covid – í gegnum tíðina hef ég mest rekið mig á þetta í tengslum við barneignir og hjúskap. En eftir átján mánuði af covid hafa kerfin sama og ekkert lært. Fyrir utan margtíundaða bjúrókrasíu – sem er einsog hún er – má nefna að þrátt fyrir allan þann fjölda sem hefur setið í sóttkví síðustu misseri er eiginlega hálfvonlaust að fá heimsendan mat í höfuðborg landsins. Það er ekki nóg með að enginn (held ég) bjóði upp á fría heimsendingu nema maður panti fyrir morðfé heldur er sendingargjaldið bæði hátt og allir (held ég) með lágmarks upphæð fyrir sendingu sem er langt um meira en matur fyrir einn. Þannig pantaði ég hádegismat af veitingastaðnum Nings í dag og þurfti að hafa með því tvo drykki og forrétt til þess að ná upp í lágmarksgreiðsluna og svo þurfti ég að borga 990 króna sendingargjald ofan á það (sendingargjaldið telur ekki upp í lágmarksgreiðsluna heldur – ef lágmarksupphæðin er 4500 krónur getur maður ekki pantað fyrir minna en 5490 krónur). Svo er hitt að Nings er handan götunnar og það tók samt rétt tæpa klukkustund að færa mér matinn. Og það er ekki einsog þetta sé þannig veitingastaður að sósurnar séu hrærðar fyrir hvern rétt og einhver stari lærðum augum á kjúklinginn meðan hann grillast. Ég brá svo á það ráð núna að panta tvo rétti í kvöldmat til að ná lágmarkinu. Ég á þá kalda pizzu í hádeginu á morgun. Ég þarf líka að fara út af hótelinu þá – í seinni skimun – og má ekki við því að sendingartíminn sé eitthvað út úr kortinu. Matinn pantaði ég af XO í Smáralind klukkan 18.36 – hann var fljótlega skráður „í eldun“ en klukkan 19.44 fékk ég sms um að hann yrði sendur af stað klukkan 20.41. Matur sem er pantaður hálfsjö er þannig kominn til mín tveimur og hálfum tíma seinna. Ég spyr – kurteislega – hvar hin margrómaða aðlögunarhæfni kapítalismans sé? Annars hef ég það ágætt í sóttkvínni. Plön hafa breyst svolítið. Í stað þess að Nadja og krakkarnir bíði eftir mér fara þau vestur með flugi í fyrramálið. Mamma og pabbi buðu krökkunum og við áttum inneign hjá flugfélaginu út af flugi frá Egilsstöðum sem ég hefði átt að taka á morgun og ákváðum að það væri einfaldast ef Nadja færi bara líka. Ég fer í test í hádeginu og get svo rennt vestur eftir það fyrst ég er einn í bílnum. Eða – ég veit ekki alveg hvernig þetta virkar. Mér var sagt að ef við færum saman þyrfti Nadja að fara í sóttkví ef ég reyndist jákvæður. En ég held hún þurfi þess samt, af því við vorum saman í bátnum og á leiðinni frá Seyðisfirði – en samt átti ég helst ekki að vera í kringum hana eða börnin þessa aukadaga. Ég held þessar mótsagnir séu kannski vegna þess að maður er alltaf að spyrja ólíka aðila og allir eru að reyna að túlka ótýpískar aðstæður út frá fremur ferköntuðum reglum. Ég fæ svo niðurstöður einhvern tíma – vonandi áður en ég kem til Ísafjarðar en ef ekki verð ég bara að finna út úr því. Nadja ætlar að skilja eftir vistir í bílnum fyrir mig. Annað sem er óþægilegt er að hið opinbera segir manni að fara í fimm daga sóttkví – og biður mann að hlífa farsóttarhúsinu og kaupa sér gistingu sjálfur, með ærnum tilkostnaði – en gefur sér síðan aukasólarhring til að sleppa manni. Sjötta leynisólarhringinn. Ég fer í test á morgun á hádegi, þegar fimm sólarhringar eru liðnir, en er hugsanlega ekki laus fyrren í síðasta lagi á hádegi á mánudag. Sem þýðir að maður þarf eiginlega að kaupa sér sex nætur á hóteli upp á að nota kannski bara fimm – og ef maður býr út á landi (eða er í sóttkví á austurlandi eftir norrænu) getur maður ekki reiknað með að komast í flug fyrren eftir sex daga. Þetta gerir alla áætlanagerð erfiðari og dýrari. Ég skrifaði fólkinu á heilsuveru í gær og bað um bólusetningu, nú þegar ég er kominn til landsins. Ég hef ekki fengið neitt svar en sá að einn Facebook-vinur minn, sem er í svipuðum sporum, var beðinn um að bíða í tvær vikur – af einhverjum orsökum. Ef ég lendi í því fæ ég kannski fyrri sprautuna seinnipart ágústmánaðar, þá seinni kannski um miðjan september og telst þá fullbólusettur 1. október. Mér finnst 1. október tilheyra einhverjum öðrum veruleika, hann er svo langt undan. Ég ætlaði að fara á mánudag og líta í Tónastöðina og kaupa mér nýjan kassagítar fyrir peningana sem ég fékk fyrir SG-inn sem ég seldi kunningja mínum sem hafði haft hann í fóstri undanfarið ár og vildi síður skiljast við hann. (Já, ég veit ég var að kvarta undan því að ég væri blankur en þetta voru eyrnamerktir peningar og ég er ekki á vonarvöl, bara blankur). En með þessu nýja plani var ljóst að ég næði því ekki. Þá ákvað ég mig bara úr fjarlægð og hringdi og keypti Martin 000-15SM og lét leigubílstjóra sækja hann. Við höfum verið að dunda okkur við plokkæfingar. Ég hef líka farið í nokkra stutta göngutúra, einsog maður má víst, en það er erfitt að hitta engan – jafnvel á mjög yfirgefnum göngustígum. Það brunaði til dæmis framhjá mér óforvarendis einn strákur á rafhlaupahjóli og kom áreiðanlega inn fyrir tvo metrana. Hér á hótelinu er morgunverður fyrir þá sem eru í sóttkví milli 7.30 og 8 á morgnana, svo ég þarf að vakna snemma. Ég átta mig reyndar ekki á því hvers vegna við megum vera saman í morgunverð – þetta er víst mestmegnis áhöfn af skemmtiferðaskipi sem á að sóttkvía sig (þrátt fyrir að flestir ku bólusettir). Svo hefur verið bankað og ég spurður hvort ég vilji láta þrífa herbergið – og einu sinni vildi starfsmaður senda inn mann með nýtt sjónvarp (sjónvarpið sem er hérna er víst minna en sjónvarpið sem á að vera hérna). Ég sagðist aldrei horfa á sjónvarp og spurði hvort það væri ekki hægt að gera þetta seinna. Kannski tekur þetta enginn alvarlega. Það eru enn tuttugu mínútur í að maturinn minn fari af stað. Ég er að narta í homeblest en ég er orðinn mjög svangur. Megi XO og Nings og Aha.is og allt það batterí fara beinustu leið á hausinn við fyrsta tækifæri. En ekki fyrren ég er búinn að fá matinn minn samt.

Ég skildi við ykkur í síðustu færslu um borð í Norrænu á leið til Íslands með viðkomu í Færeyjum. Einu sinni var ég á ferðalagi með Norrænu frá Íslandi til Færeyja og svaf yfir mig og endaði í Danmörku – sá hrakfallabálkur var kannibalíseraður í skáldsöguna Hugsjónadruslan fyrir 100 árum. Í þetta sinn átti ég ekki að fara frá landi og fór ekki neitt. Nema upp á þilfar þar sem ég benti börnunum mínum á skipasmíðastöðina þar sem pabbi þeirra vann í gamla daga, barinn þar sem hann hellti sig fullan og fish’n’chips staðinn þar sem hann borðaði hádegismat þegar hann var ekki búinn að eyða öllum peningunum frá Tórshavnar Skipasmiðja í bjór á Café Natúr – eða, sem var nú sýnu verra, á Mími. Ég var ekkert að segja börnunum mínum frá Mími, þau verða bara að læra um þannig knæpur sjálf þegar þau hafa aldur til. Skömmu eftir millilendingu í Færeyjum voru farþegar kallaðir í pappíratékk. Langar biðraðir mynduðust eftir ganginum við krána þar sem starfsmenn Norrænu fóru í gegnum PCR- og antigen-vottorð og covid-passa auk komuskráninga á covid.is og vegabréf. Ungi starfsmaðurinn sem okkur var úthlutaður var ekki alveg við fulla heilsu. Hann var rauðeygur og sveittur undir grímunni, saug upp í nefið í sífellu og hnerraði einu sinni mjög hressilega inn í grímuna sína. Nadja reyndi að spyrja hann – gamansöm – hvort hann væri svolítið kvefaður, einsog til að létta andrúmsloftið, en honum virtist ekki finnast það neitt fyndið. Við urðum svo sjálf dálítið þungbúnari þegar hann fór að gera því skóna að sennilega myndu börnin þurfa að fara í sóttkví með mér frekar en í sóttkvíarleysið með móður sinni. Niðurstaðan var sú að Nadja fékk grænan miða en ég og börnin fengum appelsínugulan – til að sýna lögreglunni þegar við kæmum í land og þar yrði þetta útkljáð. Ég hafði auðvitað ekki bókað gistingu fyrir börnin enda þóttist ég vita að börn væru undanþegin sóttkví nema foreldrarnir þyrftu að fara í sóttkví og hélt að það ætti þá við um báða foreldrana. Við fórum að ráða ráðum okkar og það meira að segja hvarflaði að okkur (kannski aðallega mér) hvort við gætum þá svindlað á þessu – og kannski héldum við (eða allavega ég) því plani til streitu í korter tuttugu mínútur áður en við fórum að leita löglegri lausna. Ég hafði samband við vin minn sem hafði boðið mér íbúð til láns – eftir að það var orðið of seint að afbóka hótelið – og spurði hvort ég gæti kannski þegið íbúðina eftir allt saman ef til þess kæmi að hennar yrði þörf. Svo athuguðum við hvort við gætum keyrt beint vestur. Bæði var möguleiki. Svo bara drógum við bara andann og ákváðum að gera einsog lögreglan bæði okkur. En áður en við – eða ég, aðallega, dró andann náði ég að fara að rífast við Aram Nóa í kaffiteríunni. Ég hafði beðið hann fremur hranalega inni í klefa að hafa hljóð meðan ég væri að hugsa mig út úr þessum nýjum upplýsingum (eftir að hann hafði ekki hlustað fyrstu fjögur skiptin sem ég bað hann kurteislega að vera rólegan) og til þess að bæta fyrir að vera svona leiðinlegur ætlaði ég að bjóða þeim systkinum upp á eftirrétt. Það fór ekki betur en svo að Aram varð ægisúr þegar ég vildi ekki kaupa tvö súkkulaðistykki fyrir hann – með þeim rökum að súkkulaðikúlan sem systir hans vildi (og honum hafði boðist helmingur af) væri svo stór og hann þyrfti að fá jafn mikið. Og hlustaði ekki á það þegar við reyndum að útskýra fyrir honum að það væru ekki til minni súkkulaðikúlur og Aino myndi aldrei einu sinni borða hana hálfa (sem stóð auðvitað heima) og einn eftirréttur væri alveg nóg á mann. Og ég hélt yfir honum mikinn og lærðan fyrirlestur um að hann mætti ekki vera svona ofdekraður (einsog það sé hann sem ofdekri sig alveg sjálfur). En svo sömdum við um frið og spiluðum spil – Tecknet, Olsen/Uno, og Kleppara fram á háttatíma og það var mjög gaman. Í dag vöknuðum við klukkan rétt rúmlega sex. Tygjuðum okkur á fætur og fórum í morgunmat. Rákumst aftur á Kötlu úr Between Mountains, sem er fyrrum nemandi Nödju í MÍ, og við höfðum líka hitt kvöldið áður. Svo borðuðum við og fórum upp á þilfar. Aram Nói fylltist mjög mikilli Íslandsrómantík og vildi anda að sér íslensku lofti og snerta íslenska foldu og sjá Ísland rísa úr hafinu og ég veit ekki hvað og hvað. Þegar við vorum komin að landi fórum við að leita að bílnum okkar – ekkert okkar mundi á hvaða bíldekki hann var en hann fannst samt fljótt og örugglega. Við vorum með þeim fyrstu inn í skipið og samkvæmt öllum eðlilegum rýmislögmálum, líkt hinum biblísku lögmálum, þá eru hinir síðustu fyrstir og hinir fyrstu síðastir. Við vorum reyndar ekki alveg síðust út úr skipinu en ég held við höfum verið næstsíðasti bíllinn til að komast af planinu – enda voru fæstir bílanna með svona appelsínugula miða einsog við. Þeir voru bara fyrir óbólusetta (ég hef tekið eftir því að þegar fólk kemst að því að ég er óbólusettur þá heldur það að ég sé fábjáni sem sé á móti bólusetningum – sú er alls ekki raunin en maður verður að hafa fylgst með blogginu í smástund til að átta sig á því hvernig á þessu stendur, ég get ekki verið að tíunda það hérna í hvert einasta sinn). Fyrst sagðist lögreglan telja að við ættum öll að fara í sóttkví saman – líka Nadja, sem er bólusett. Síðan sagði ég þeim að ég hefði fengið skýr svör – í tvígang – um að ég mætti ferðast með henni og raunar umgangast bólusetta (en það væri mælt með því að ég héldi því í lágmarki – helst engan nema nánustu fjölskyldu). Þá var kallað í lækni og aðra löggu til skrafs og ráðagerða. Niðurstaða þeirra var að Nadja og börnin þyrftu ekki að fara í sóttkví – það væri nóg að ég kæmi mér sjálfur afsíðis. Og betri niðurstöðu gátum við ekki vonast eftir, enda hafði allt skipulag miðað við þetta. Aram var reyndar frekar fúll að keyra ekki beint á Ísafjörð – en ég veit ekki hversu gaman honum hefði þótt í raun að vera þar læstur inni og mega ekki hitta vini sína eða neinn. Það hefði verið áþján að neita honum um það viðstöðulaust í marga daga (hann er ekki á þeim aldri að vilja endilega segjast svo auðveldlega eða finnast reglur fullorðna fólksins mjög merkilegar – sem er svo sem ágætt, en erfitt fyrir okkur íhaldssömu gamlingjana sem höfum fengið það hlutverk að gæta hans og bera ábyrgð á honum). Við byrjuðum á því að taka óþarfa rúnt í kringum Lagarfljót. Það eru nú sennilega fyrstu stóru mistökin sem við gerum í ferðalaginu. Við vorum á þvælingi þarna síðasta sumar og bjuggum þá í Hallormsstaðaskógi og fórum alltaf þessa leið og einhvern veginn gerðum við það bara líka núna. Síðan héldum við sem leið lá til Reykjavíkur, norðurleið. Þar keyrðum við meðal annars fram á slys – það voru löngu komnir nógu margir til að hjálpa en þó var ekki langt liðið frá því bíllinn keyrði út af. Þar var einn víst illa slasaður, sáum við síðar í fréttum, en hinir fjórir sluppu betur. Við máttum hvergi stoppa – eða öllu heldur mátti ég hvergi fara úr bílnum þar sem var aðstaða fyrir fólk. Ekki á bílastæðum eða þar sem eru borð eða við veitingastaði eða bensínsölur. Ég notaði því átylluna og meig á allar hæðir, hóla, runna, heiðar, tré og brúarstólpa frá Egilsstöðum að Borgarnesi. Nadja skaust svo þess á milli inn á bensínstöðvar og náði í kaffi og aðra vökva fyrir mig að míga á náttúruna. Við keyptum samlokur á Egilsstöðum til að borða í bílnum og hamborgara í Staðarskála til að borða í bílnum. Við höfum held ég aldrei keyrt svona langt í einni beit með börnin í bílnum. Við erum þvert á móti mjög gjörn á að stoppa jafnvel einu sinni á leiðinni frá Reykjavík vestur, sem er talsvert styttri leið. Börnin tóku þessum maraþonakstri furðuvel, þótt þau væru þreytt. Svo hentu þau mér úr við Hótel Smára og fóru sjálf í vinahús til gistingar. Ég áttaði mig á því þegar ég steig út úr bílnum að ég var með dálitla sjóriðu, sem kom mér einhvern veginn á óvart – það var ekkert sem ég fann fyrir meðan ég sat í bílnum. En ég er viðkvæmur fyrir sjóriðu og þekki það – þótt ég verði ekki sjóveikur, að minnsta kosti ekki í stærri bátum (af hinu hef ég svo litla reynslu að ég gæti ekki sagt til um það). Nú ligg ég hérna utan í Reykjanesbrautinni og blogga. Það er pínu skrítinn tilfinning að vera svona toxískur alltíeinu. Hættulegur samfélaginu. Án þess að neitt hafi breyst nema staðsetning manns. Eða þannig. Svo er ástandið hérna líka undarlegt – þessi vöxtur, hættan, álagið á heilbrigðiskerfið – þegar maður horfir til (margra) annarra landa er ástandið (a.m.k. hið sálræna) mun slakara. Það eru slæmar fréttir og góðar fréttir til skiptis. Og mjög margt annað í fréttum en bara covid. Hér fjalla fjölmiðlar ekki um annað og stjórnmálaflokkarnir sem ætla til kosninga í haust vilja helst ekkert annað ræða (þegar þeir eru ekki í einhverjum fullkomlega ópólitískum tittlingaskítsmetingi um hver sé með mest þvottekta öreigana í framboði). Það er eiginlega næstum einsog annað hvort fljóti aðrir sofandi að feigðarósi eða bólusetningar virki síður á Íslendinga. Þá er að síðustu undarleg tilfinning að vera í þessum stormi hérna óbólusettur. Ég las einhvers staðar í gær að Delta dræpi þrisvar sinnum fleiri af þeim óbólusettu en gamla góða covidið. Og væri á allan hátt skæðara. Mér þykir nú heldur ósanngjarnt eftir allt þetta vesen, ef ég á svo bara að fara að deyja.

Við sátum á pizzastaðnum I Love Pizza í Gautaborg, sem Aino hafði valið, þegar sms-skilaboðin bárust um að niðurstaðan í PCR-prófinu mínu væri komin í hús og ég gæti smellt á hlekkinn til að sjá hvort ég væri jákvæður eða neikvæður. Það tók óþarflega langdregnar sekúndur að hlaða síðuna en ég reyndist sem sagt laus við Covid. Léttir minn var talsverður, enda var ég bæði viss um að ég væri helsjúkur og að mér hefði tekist að kalla dauðadóm yfir nokkurn veginn alla sem ég hefði hitt dagana á undan með ábyrgðarlausri hegðun (ég er alltaf að snerta á mér andlitið). Um nóttina sváfum við á Scandic Crown og átum morgunverð í rólegheitunum. Ég fékk líka svar frá yfirvöldum um það hvernig væri best að ég hagaði sóttkví minni í ljósi þess að fella ætti úr gildi rétt fólks til þess að sitja af sér sóttkví á farsóttarhúsi og hver einasta kytra á austurlandi virtist fullbókuð. Þau svör voru ekki alls kostar einföld eða ómótsagnarkennd, ef satt skal segja. Í fyrsta lagi kom fram að ég mætti fara með Nödju og krökkunum til Reykjavíkur og þyrfti ekki að vera í sóttkví frá þeim og þau þyrftu ekki að fara í sóttkví fyrir það að umgangast mig. Fólk í ferðasóttkví mætti umgangast bólusetta. Þetta kom mér nokkuð á óvart svo ég spurði aftur – og bætti þá við hvort hugsast gæti að ég mætti líka gista í Reykjavík hjá vinum mínum sem væru bólusettir? Samskipti við yfirvöld hjá covid.is eru óþægileg að því leyti til að maður fær alltaf svar frá nýrri og nýrri manneskju. Við þessa þriðju eða fjórðu fyrirspurn mína fékk ég því fyrirlestur um hvernig ég ætti að haga minni sóttkví einsog ég hafði aldrei áður átt í neinum samskiptum við þetta yfirvald – og svo móralíseringar um þetta væri nú ekki svo mikið mál og þetta væri ekki svo dýrt af því ég þyrfti bara þrjár nætur – af því tvær væru í bátnum – og þar fram eftir götunum. Það var ekki alveg laust við að mér þætti yfirvaldið vera pínulítið patróníserandi. Fyrir utan að öll þessi aukaútgjöld við ferðina frá Svíþjóð til Danmerkur til Íslands, fyrir próf og vottorð og gistingar, eru löngu orðin meira en tvöfaldur ferðakostnaðurinn – þetta hrúgast hratt upp – og höfuðverkurinn og kvíðinn sem viðstöðulitlar breytingar á reglum (og hótanir um breytingar á reglum) kosta mann fullkomlega sturlandi á köflum. En ég spurði nú aðallega til að vita hvort ég mætti þetta, frekar en að ég ætlaði að gera það – og það má en segja má að hið opinbera hafi sagt það siðferðislega óréttlætanlegt. Næst þurfti ég því að redda mér hótelgistingu í Reykjavík. Það er ekki hægt að sjá á bókunarvefum hverjir bjóða upp á sóttkvíargistingu en það er listi á covid.is yfir þau hótel sem bjóða upp á slíkt og netföng með. Ég byrjaði á því að skrifa hverju einasta hóteli í Reykjavík samhljóðandi bréf – þau voru 27 talsins – og næstu klukkustundirnar tók ég á móti hverju höfnunarbréfinu á fætur öðru. Í sem stystu máli var laus ein íbúð fyrir rúmlega 300 evrur sólarhringurinn og eitt hótelherbergi fyrir 490 evrur nóttin (plús 28 evrur per nótt fyrir valfrjálsan morgunmat). Á hvorugu hafði ég ráð svo ég brá á það ráð að lesa vel yfir listann yfir hótelnöfnin á covid.is og reyna svo að nota booking.com til að finna laust herbergi einhvers staðar – í krafti þess að nöfn þeirra hótela sem byðu upp á sóttkví myndu sitja í skammtímaminninu og ég gæti borið saman ef eitthvað sýndist ganga upp. Þannig fann ég eitt herbergi í Kópavogi sem mitt síþynnandi veski ræður við. Til þess að bóka það þurfti ég að senda staðfestingu frá covid.is um að ég þyrfti ekki að vera fimm nætur heldur þrjár, vegna þess að ég væri að koma með bátnum – og sannaðist eina ferðina enn að það borgar sig að passa bara í alla kassa bjúrókrasíunnar, en vera ekki með aðskilin lögheimili, einn bólusettur og annar ekki, ferðast í gegnum önnur lönd á bíl sem er skráður í þriðja landi, og ferðast á skipi en ekki flugvél. Þannig er maður bara að biðja um að láta refsa sér með aukaveseni. Eftir morgunmat tókum við bátinn frá Gautaborg til Frederikshavn í krafti PCR-prófs míns og covid-ferðapassa Nödju. Og bernsku barnanna. Danmörk er allt annað land en Svíþjóð og það var einhvern veginn áberandi alveg frá fyrsta augnabliki. Vegirnir, húsin, skiltin, fólkið, fyrirtækin – allt er þetta einhvern veginn alls ekki sænskt í Danmörku. Við keyrðum frá Frederikshavn til Hirtshals og fórum þar beint niður á höfn þar sem Nadja var skilin eftir til að taka antigen-próf á meðan við börnin fórum og tékkuðum inn á hið allsendis dásamlega Hotel Hirtshals, alveg við höfnina. Augnabliki eftir að við tékkuðum inn var Nadja búin í prófinu og ég skildi krakkana eftir og fór og sótti hana – í bílnum á leiðinni til baka fékk hún sína niðurstöðu og reyndist einnig neikvæð. Gudskelov. Það var því eðlilega hugur í fólki. Við Aram fórum út að hlaupa – hann var svolítið sloj og fór bara tvo kílómetra, en ég fór fjóra og hljóp í brekkum og var með alls konar stæla. Nadja og Aino fóru líka út að hlaupa saman en voru mest á ströndinni að djöflast eitthvað. Svo fór Nadja að leita að þvottahúsi og fann það en reyndist þá ekki með neina danska mynt og þurfti frá að hverfa. Henni til hugarþægðar fór ég út og keypti mér nýjan hlaupabol – en hún þvoði nú samt hinn í vaskinum og hann lyktar alls ekki jafn illa og sumir vilja meina. Um kvöldið átum við á kránni í næsta húsi. Það var í sjálfu sér ágætt þótt það yrðu ruglanir með pantanir – þjónninn var ungur og ringlaður og það var meira að ég vorkenndi honum en léti ruglið fara í taugarnar á mér. Maturinn var fínn og við vel stemmd. Það var helst í morgun þegar ég uppgötvaði að hann hafði rukkað – og ég greitt, athugasemdalaust – 1.600 danskar krónur fyrir mat og drykk sem hefur alls ekki getað kostað meira en þúsund (og sennilega minna en það). Líklega höfum við fengið reikning fyrir rangt borð og ég í senn of góðglaður af bjór og kvíðaogléttisskiptavanda yfir öllu sem gæti farið úrskeiðis og því sem hafði þó reddast og þjónninn of ungur eða nýbyrjaður til við áttuðum okkur á þessu. Fyrren sem sagt við vorum farin frá Hirtshals. Nú í morgun var ég alveg sannfærður um það í nokkur augnablik að ég hefði misskilið brottfarartíma skipsins og við hefðum misst af því og nú væri allt í hassi. Það var engin umferð niður á höfn – og Norræna, sem gín yfir Seyðisfirði einsog fjallið eina, sást hvergi. Með alla þessa bjúrókrasíu í hausnum er ég í sjálfu sér mjög hissa að hafa ekki gleymt neinu algerlega beisik einsog komutíma skipsins. Einsog passanum mínum eða að fara í buxur á morgnana. Mamma þurfti að minna mig á það í gærkvöldi að fylla út í komuyfirlýsinguna á covid.is – sem ég vissi ekki hvort þyrfti að vera tilbúin fyrir byrðingu eða fyrir komu, en reyndist svo vera mitt á milli: hana þarf að sýna á barnum eftir klukkan 18 á morgun – og við gengum frá því fyrir háttinn í gær. Í eyðublaðinu var önnur svona bjúrókratísk mótsögn sem er ómögulegt að svara rökrétt – Nadja þurfti að segjast ekki búa á Íslandi (af því hún er enn með lögheimili í Svíþjóð) en samt vera á leiðinni heim (frekar en „í heimsókn“). Ég hljóma ábyggilega einsog ég sé með eitthvert heilkenni að hafa áhyggjur af svona hlutum en vantraust mitt á bjúrókrasíunni – og tiltrú mín á því að skriffinnar geti hengt mann fyrir minnstu yfirsjón, frekar en að þeir hafi með manni samúð eða sýni sveigjanleika – hefur bara gjarnan reynst réttmætt. Já og svo þegar maður er búinn að fylla út í komuyfirlýsinguna fær maður skilaboð um að maður eigi alls ekki að þiggja far með neinum í sóttkví, heldur bara keyra sjálfur, taka leigubíl eða fara með rútu! Samt var nýbúið að tvísegja mér að ég mætti fá far. Dæs! Norræna var auðvitað bara ekki komin í land. Og við vorum snemma í því og mjög framarlega í biðröðinni. Þess vegna var engin umferð og þess vegna sá ég ekkert skip. Við þurftum að bíða í um 40 mínútur áður en byrjað var að hleypa um borð en vorum þá mjög fljótt kominn í stæði. Ég var PCR-prófaður aftur í bílnum þegar sóttkví mín hófst formlega (hér um borð er mér samt frjálst að umgangast alla og fara á veitingastaði o.s.frv.) og það var talsvert minni pína en prófið í Gautaborg. Pinnanum bara svona rétt skotið mjúklega ofan í kok og snúið í nokkrar sekúndur og búið. Nú erum við um borð og höfum það ágætt. Búum í Staraherberginu. Sem er auðvitað viðeigandi. Ég er búinn að versla tollinn. Við erum að sigla undir Noreg. Nadja og börnin skelltu sér í heita pottinn og ég sit á kaffiteríunni og blogga við víðóma undirleik öskurgrátandi smábarna, sem virðast hafa komið sér strategískt fyrir í kringum mig. Fólk er með grímur á göngunum en eyðir mestum tíma á börum og kaffihúsum og þar eru allir eðlilega grímulausir – að troða mat og drykk í grímuleysið á sér. Ég reikna svona heldur með því að ferðin verði tíðindalaus þar til við komum til Seyðisfjarðar ekki á morgun heldur hinn, en maður veit svo sem aldrei. Kannski gerir óveður. Kannski birtist rússneskur kafbátur upp úr hafinu og sökkvir skipinu. Svo á ofurdreifaraviðburðurinn sem ég spáði hér um daginn auðvitað eftir að eiga sér stað. Það getur enn allt farið úrskeiðis.

Við smöluðum krökkunum hálfsofandi út í bíl rétt fyrir sjö í morgun og keyrðum sem leið lá til Gautaborgar. Við höfðum góðan tíma fyrir okkur og vorum komin upp úr ellefu. Byrjuðum á að fá okkur hádegismat á Víetnömskum skyndibitastað, sem reyndist óvenju fínn – Vietnamhaket, ef einhver á leið hér hjá. Þá komum við bílnum fyrir við hótelið og röltum niður í bæ. Aram beit í sig að listasöfn væru viðbjóður og eftir að ég var búinn að móralísera fyrir honum einsog Móses með steintöflurnar um að þetta væri vonlaus afstaða fékk hann samt að hanga á borgarbókasafninu á meðan við hin fórum á listasafn. Safnið er frekar mikilfenglegt – mikið af gömlum meisturum og alls kons skemmtilegt nýtt. Það er líka passlega stórt svo manni líður ekki einsog það sé búið að keyra yfir skilningarvitin á manni á valtara þegar maður kemur út. Ég fór í test klukkan 14.20. Ég gekk frá listasafninu efst við Avenyn í nokkra hringi að leita að Elite Hotel þar sem Vaccina átti að vera búið að koma sér fyrir með sinn covidbúnað. Elite Hotel reyndist vera sama bygging og sami inngangur og kráin At Park – þar sem dreggjarnar af bókamessunni í Gautaborg koma saman á kvöldin og troðast svo hressilega að þar fá allir undantekningalaust sömu flensurnar. Í þetta sinn var fámennara – engin Herta Müller við innganginn að rífast við agentinn sinn í síma, einsog ég sá einu sinni, enginn Dolph Lundgren að drekka Mai Tais með Ninu Hagen, Desmond Tutu og lífverðirnir allir einhvers staðar langt í burtu – og ég staulaðist í gegnum mannfæðina upp á aðra hæð. Þar beið ég í augnablik í biðstofu og var svo kallaður inn. Það var auðvitað vesen á bókuninni af því ég er ekki með sænska kennitölu – það er eiginlega alltaf vesen. Sænsk skriffinnska er ferkantaðasta skriffinnska á jörðinni. Sjálf sýnatakan var ofbeldisfyllri en ég hef lent í áður. Hann rak pinnann afar djúpt í kokið á mér og það var eiginlega einsog hann væri að leita að ógleðitriggernum – þessum litla bletti þar sem maður kúgast mest – og þyrfti svo að krukka þar í dágóða stund. Þar væri Covidið og hvergi annars staðar. Þegar maður fer í venjulega sýnatöku í Svíþjóð – út af einkennum – fær maður bara að gera þetta sjálfur. Stingur smá í nef, smá í kok og hrækir svo á helvítið. Fyrir vestan stungu þeir smá í kok en frekar djúpt í nef. En þetta var bara kok og ég táraðist mikið og við þurftum að stoppa fjórum-fimm sinnum. Sennilega er þetta nú áreiðanlegra en hitt. Niðurstöðuna fæ ég svo stafrænt í kvöld. Mér líður fremur undarlega – ég hef neikvæða tilfinningu gagnvart þessu en ég er svo sem oft neikvæður að óþörfu. En þetta er undarlegur staður, alltaf, mitt á milli afneitunar og ofsóknaræðis. Maður er næmur á líðan sína en ímyndar sér líka eitt og annað – og svo er svo erfitt að átta sig á því hvað er eðlilegt. Ég er 43 ára maður sem fór á tvö fyllerí í vikunni og það væri mjög óeðlilegt ef ég væri ekki svolítið sloj. Nadja og Aino fengu flensu í síðustu viku og voru testaðar og það var ekki covid og einhvern smotterís kverkaskít og þannig höfum við öll verið með síðan. En ég hef líka verið úti að hlaupa og hefur ekkert liðið verr en gengur og gerist. Stundum hress, stundum sloj, einsog miðaldra manni sæmir. Það er stundum sagt að það sé gott að eiga von á því versta því þá gleðjist maður þegar ástandið reynist skárra en maður hafði átt von á. Þetta held ég að sé misreiknað. Það er alveg handónýtt að hafa áhyggjur af hlutum sem maður hefur ekkert um að segja. En þetta er líka versti þröskuldurinn. Það er eitt að sitja mögulega fastur í sóttkví á Íslandi og annað að gera það hér og missa af bátnum og öllu saman. Ég skrifaði annars stjórnvöldum í gegnum covid.is til að spyrja hvað í ósköpunum ég ætti að gera þegar ég kem til Seyðisfjarðar – hvort ég mætti hugsanlega þiggja far með fjölskyldunni minni suður og fara í sóttkví þar eða hvort það þýddi þá að þau þyrftu líka að fara í sóttkví (en það legg ég ekki á þau nema tilneyddur)? En hef ekkert svar fengið.

Ferðalagið er hafið og það bætist sífellt á listann yfir allt sem getur farið úrskeiðis. Nú er farið að rigna svo mikið í Bohuslän – þar sem Gautaborg liggur – að fólk er varað við því að vera á ferðinni. Sem betur fer á það enn sem komið er helst við minni vegi og við ætlum bara að halda okkur á hraðbrautinni. Í gær missti ég líka af símtali frá Smyril Line – og fékk auðvitað hálfgert taugaáfall, var handviss um að eitthvað hefði farið úrskeiðis og við kæmumst ekki heim. Þau reyndust þá bara að hringja til að minna alla á að mæta með PCR vottorð. Það er áreiðanlega ekki gaman að þurfa að vísa fólki frá. Það gekk mjög vel í Gautaborg og Åmål. Sérstaklega var gaman að vera í Åmål með John Swedenmark, þýðandanum, sem hafði umtalsvert gáfulegri hluti að segja en ég. Ég verð gjarna óðamála og óöruggur í viðtölum – ég ætla sosum ekki að gera meira úr því en efni standa til, ég held ég komi ekkert fyrir einsog fábjáni, en ég er sjaldnast ofsaglaður með frammistöðu mína. Ég er rithöfundur af því mér finnst þægilegt að hugsa á lyklaborð – ekki að tala upphátt. En ég nýt þess þá að vera umkringdur alls konar snillingum sem þess utan gera alltaf sitt besta til að láta mig líta vel út. Hér á myndinni fyrir neðan má t.d. sjá Yukiko Duke – sem er þekktur gagnrýnandi í Svíþjóð, og gaf mér minn fyrsta dóm, fyrir Eitur fyrir byrjendur, fjórar stjörnur í Go’morgon Sverige fyrir hundrað árum. Við hliðina á henni er svo Per Bergström, útgefandinn minn og góðvinur – sem er varla kynntur öðruvísi í dag en tekið sé fram að hann gefur út nóbelsverðlaunahöfundinn Louise Glück (auk mín, sem sagt) – ég og svo áðurnefndur John, sem er mikill sendiherra alls sem íslenskt er og annálað gáfnatröll – og svo loks Victor Estby, framkvæmdastjóri Bókadagana í Dalslandi, sem „sleppir“ Brúnni yfir Tangagötuna (að gefa út bók á sænsku heitir að sleppa bók – þetta er hið formlega útgáfuhóf og var ekki síst skemmtilegt vegna þess að ég náði aldrei að halda neitt útgáfuhóf þegar hún kom út á Íslandi (út af covid). Í dag er ég sem sagt þunnur. Nú er ég í lestinni frá Karlstad til Hallsberg. Þar skipti ég yfir í lestina til Norrköping. Hér er allt fullt og ég fæ áreiðanlega covid á leiðinni. Á morgun er hvíldardagur. Ég ætla að fara út að hlaupa, gera jóga og taka upp blús mánaðarins – sem verður sænskur að þessu sinni. Og á sunnudag keyrum við til Gautaborgar í rauða býtið.

Það var átakalaust þegar vörubíllinn kom að sækja brettin í gærkvöldi. Þau eru þá farin. Og tollurinn og Samskip hafa fullvissað mig um að við eigum ekki að lenda í neinu tollarugli. Í dag losuðum við okkur við hluti til Stadsmissionen og komum öðru í kjallarann. Mágur minn kemur svo og sækir eitthvað – aðallega til að koma á haugana. Börnin fóru með lestinni til Rejmyre. Nadja er heima að sinna einhverju smotteríi en ég færði mig á kaffihús – aðallega til þess að undirbúa mig fyrir næstu tvo daga, sem verða rithöfundadagar. Ég fer til Gautaborgar með lest á morgun og svo á Bokdagarna í Dalslandi. Næstu tvo daga verð ég sem sagt að haga mér einsog andans maður en ekki efnisins. Ég er hér á kaffihúsinu til að endurfæðast. Ég veit ekki hvort maður er nokkurs bættur með að gera lista yfir allt sem gæti farið úrskeiðis næstu daga en það hvarflar alltaf að mér af og til – maður gæti þá andað léttar í hvert sinn sem maður fer yfir einhvern þröskuld. Fyrir utan þetta venjulega, einsog að geta misst af lestum eða að það springi dekk á bílnum eða hótelbókanir reynist hafa verið vitlausa nótt eða að maður týni passanum sínum, eru það fyrst og fremst covidreglur sem gætu breyst hratt – og maður gæti orðið útsettur fyrir smiti. Það er ekki endilega gáfulegt að taka þátt í tveimur viðburðum svona rétt fyrir brottför – eða sitja á kaffihúsi – en þetta gerir maður samt. Annað er vinnan mín og á kaffihúsinu sit ég afsíðis. Annars er þetta líka svolítið skitsó – það er ekki sami æsingur í Svíum og heima. Að lesa til skiptis SVT og Vísi er einhvers konar æfing í mótsögnum. En auðvitað snýst það allt um hvaðan maður er að koma og hvert maður er að fara og hvaða viðhorf maður hefur til lífsins (og dauðans). Eitt sem ég veitti athygli í gær er að þegar talað er um smit á landamærunum í Svíþjóð er alltaf talað um „utlandsresorna“ – það er að segja ferðir Svía út úr landinu og heim – en á Íslandi er öll áhersla á túrismann. Svíar líta svo á að hinir óábyrgu fari út og sæki veiruna heim en Íslendingar líta svo á að það séu útlendingarnir sem komi með veiruna til sín. Ég reikna með að í raunveruleikanum sé það bæði og – en það er áhugavert að velta því fyrir sér hvort sjónarhornið fjölmiðlar og félagsmiðlavitringar velja sér. Ætli þetta endi ekki samt með ofurdreifaraviðburði í Norrænu? Allir gubbandi fram af rekkverkinu í covidsvita. Fáum ekki að koma í land. Reikum um heimshöfin á fársjúku flónaskipi fram yfir gröf og dauða og ofsækjum þá fáu sem lifa af. Þá verður nú gaman að vera til.

Vörubíllinn átti að koma á morgun til að sækja búslóðina en til stóð að bílstjórinn myndi hringja í dag til að segja nánar klukkan hvað hann væri á ferðinni. Hann hringdi í hádeginu og stakk upp á að mæta hingað klukkan 7 í fyrramálið. Þá hefðum við þurft að vakna klukkan fjögur til að byrja að raða á brettin. Það þurfti ekki miklar samningaviðræður til þess að fá hann til að koma frekar í kvöld. Sem varð til þess reyndar að við misstum af kvöldverðarboði hjá tengdapabba en af tvennu illu þá var þetta nú skárri valkosturinn. Og börnin fengu samt að fara í kvöldverðinn. Í sjálfu sér erum við laus – en það verður einhver að vera heima til að gæta brettana sem standa undir eldhúsglugganum okkar. Bílstjórinn kemur í fyrsta lagi átta, segir hann, og sennilega ekki síðar en níu. Dagurinn byrjaði annars á því að við Aram fórum út að hlaupa. Hann hefur komið með mér út alla mánudaga í nærri tvo mánuði. Við förum 3,5 km í rólegheitunum og hlustum á tónlist. Það er ennþá steikjandi hiti en skárra þegar maður kemst af stað í morgunsvalanum. Á meðan við bíðum eftir bílstjóranum ætlum við Nadja að borða indverskan mat – sem verður sóttur og étinn hér við skrifborðið mitt. Það fáum við ekki á næstunni, nema heima hjá okkur. Ég fór meira að segja í ríkið og keypti mér nokkra bjóra. Ég litaðist líka um eftir flösku af þýska hvítvíninu „Hans Baer“ – sem ég uppgötvaði nýverið á heimasíðu Systembolaget og veit að er til í ríkinu í Hälla – en fann ekki í Systembolaget-City. Líklega fæ ég ekkert Hans Baer vín á Íslandi heldur – það er að minnsta kosti ekki til í ríkinu. Á morgun göngum við svo frá íbúðinni og sendum krakkana með lest til frænku sinnar. Nadja eltir þau á bílnum á miðvikudag og ég fer með lestinni til Gautaborgar í útgáfuhóf fyrir Bron över Tangagata sem er að koma út hjá Rámus. Hingað komum við ekki aftur í þetta skiptið. Nema auðvitað ef landinu verður lokað. Það er svolítil stemning fyrir einöngruðum þjóðríkjum þessa dagana. Ekki síst eyríkjum. Og ekki alveg laust við að maður skammist sín – þótt það sé ekki alveg ljóst hvort maður eigi frekar að skammast sín fyrir að hafa farið eða fyrir að koma aftur. En mér þætti raunar alveg grínlaust áhugavert að vita – í allri þessari umræðu um að bjarga ferðaþjónustunni og vera ekki að hlaða undir rassgatið á heimsreisudillum hvítvínskellinga og djammferðir unglinga – hversu margar fjölskyldur eru í svipuðum sporum og við. Að vera með fætur og rætur í fleiri en einu landi er ekki alveg auðvelt (eða ódýrt) á covid-tímum. Allir Íslendingar sem eru giftir útlendingum – hvort sem þeir eru með fasta búsetu á Íslandi eða erlendis – allir innflytjendurnir, allir Íslendingar erlendis. Og fleiri. Ég held þetta sé fremur stór hópur.

Í dag losnuðum við við dálítið af húsmunum úr íbúðinni hér við Karlsgötu. Svo hef ég verið að garfa í pappírum. Ég hef líka verið að skoða hvort það sé skynsamlegra að Nadja og börnin fljúgi suður og skilji bílinn eftir fyrir austan hjá mér eða hvort það sé skynsamlegra að ég fljúgi á eftir þeim þegar ég losna. Mér finnst bara ekki svo auðvelt að sjá út úr því hvenær ég losna. Það er talað um 2-3 daga á heimasíðu Norrænu – af því að bátsferðin telst líka vera sóttkví. Annars fór ég út að hlaupa í 30 gráðu glampandi sólskini og gerði næstum út af við mig. Það var gert til þess að viðhalda geðheilsu minni. Eða það var hin opinbera útskýring. Þegar ég segi þetta svona finnst mér það alls ekki meika sens. Þetta getur ekki verið gott fyrir geðheilsuna. En það er kannski mikilvægt líka að leggja rækt við geðveilurnar sínar. Ég hlakka mikið til að koma heim. Eiginlega svo mikið að ég hugsa að heimkoman geti varla annað en valdið mér vonbrigðum. Vinir mínir og fjölskylda geta varla verið jafn skemmtileg og mig minnir. Veðrið – ég er enn ekki orðinn svo firrtur að halda að veðrið verði „gott“, en það verður kannski þægilegra skokkveður. Fjöllin – eru þau blá? Eldhúsið mitt – gítararnir mínir – nýi kebabstaðurinn sem ég hef aldrei prófað. Steikarlokur í Hamraborg með Smára. Bjór á Húsinu. Búrbon og Límonaði hjá Cat og Dan. Lagavullin hjá Inga Birni. Sána hjá Hála. Að heyra í Hauki Magg tala í símann fyrir fjögur horn í kyrrlátum firðinum. Grill hjá pabba og mömmu. Kaffikortið mitt á Heimabyggð – var ég ekki nærri kominn á næsta fríbolla? Skrifstofan mín. Spjall „á förnum vegi“. Matarboð og veislur. Pizzurnar á Mömmu Ninu bíða sennilega, af því mig langar að baka pizzur sjálfur – og Dóra systir er að hóta því að bjóða mér í pizzu líka og maður getur ekki borðað pizzu á hverjum degi. Svo á ég von á litlu frændsystkini – Dagný Vals bróður er kominn á steypirinn – það gæti þess vegna komið á undan mér.