Skrítnasta plötuumslagið. *** *** Ég skil ekki alveg hvað markaðsmaðurinn á bakvið þetta var að spá. En þetta venst mjög vel og verður bara frekar töff þegar á líður. *** Powerage hefur á sér orð fyrir að vera Bon-plata. Það kemur til af allavega tvennu. Í fyrsta lagi eru það textarnir – Bon yrkir hreinan og þjáðan verkalýðsblús og hann er aldrei betri. AC/DC eru hvítt hyski í konungdæmi hennar hátignar, fulltrúar utangarðsmanna – hinna fullu, gröðu, kjánalegu, kátu – og þeir gefa engan afslátt. Þetta er maður með skilaboð sem yrkir einsog hálfstífur TS Eliot eftir kvartpott af Jack Daniels. *** I know that it’s evil
I know that it’s gotta be
I know I ain’t doing much
Doing nothing means a lot to me
Living on a shoestring
A fifty cent millionaire
Open to charity
Rock ‘n’ roll welfare
Sitting in my Cadillac
Listening to my radio
Suzy baby get on in
Tell me where she wanna go
I’m living in a nightmare
She’s looking like a wet dream
I got myself a Cadillac
But I can’t afford the gasoline
I got holes in my shoes
And I’m way overdue
Down payment blues *** Á þessum tíma lifðu þeir hátt en áttu enga peninga. Þeir voru á viðstöðulausum túr um heiminn og peningarnir fóru allir í það – alltaf þegar þeir komu heim voru þeir blankir og þurftu að leggja af stað aftur. Og fannst það svo sem ekki leiðinlegt. Down Payment Blues er þannig sjálfstætt framhald af Ain’t no fun (waiting around to be a millionaire) af Dirty Deeds. *** I ain’t done nothing wrong / I’m just having fun syngur Bon í Riff Raff. Það er rosalega beisik – ef Bon væri nýaldarmaður að kjarna sig yrði þetta mantran hans. *** Og Bon átti vel að merkja aldrei eftir að verða milljónamæringur og hann átti aldrei fyrir bensíninu á kadiljákinn. AC/DC fóru ekki að skapa neinar formúgur fyrren eftir að hann [SPOILER ALERT!!!!] dó. *** En hafi nokkur maður skemmt sér jafn vel og Bon Scott skal ég hundur heita. *** Powerage er líka fyrsta platan sem Cliff Williams spilar á – bassaleikarinn, sem sagt. Og síðasta platan sem þeir gáfu út á meðan ég var enn ófæddur (hún kemur út 5. maí en ég fæðist rétt tæpum tveimur mánuðum síðar). **** Powerage er líka eftirlætis AC/DC plata Keiths Richards, sem hefur ábyggilega merkingu fyrir einhverjum (ég er voða lítill stónskall). Og útskýringin er í sjálfu sér voða einföld – gítarinn á plötunni er stónslegur. Youngbræðurnir hafa aldrei verið jafn Keithskotnir. Hlustið bara á þetta: *** *** Og þá komum við að annarri ástæðunni fyrir því að þetta er Bonplata: Það fer miklu minna fyrir Angusi. Nú er litli maðurinn í skólabúningnum einhver plássfrekasti gítarleikari sögunnar – á eftir Jimmy og Slash (ég tel ekki með gítarleikara sem fronta bönd sjálfir eða koma fram undir eigin nafni) – og þess vegna fer ekki beinlínis lítið fyrir honum á Powerage. En talsvert minna. Bitið í sándinu er aðeins minna og hann (og/eða Malcolm) eru meira í því að fylla upp í fyrir Bon með óuppáþrengjandi skrauti – og Bon nýtir plássið í botn. Hann tekur meira að segja Robert Plant óp í Kicked in the Teeth! *** *** Powerage er ein allra besta AC/DC platan, en hún er það þrátt fyrir að hún sé hvergi nærri besta gítarplata AC/DC, sem þó er mjög gítardrifin hljómsveit. En þá vill reyndar til að meira að segja á slæmum degi er Angus miklu betri gítarleikari en rest og rusl. Og langtum betri en Keith, sem er ekkert nema lúkkið. *** Það er ein undantekning á þessu með gítarleikinn. Og eiginlega er einsog hún sé forsendan fyrir öllum hinum rólegheitunum. Maður fær það nefnilega svolítið á tilfinninguna að Youngbræður hafi einfaldlega sett allt púðrið í sömu sprengjuna. Og þvílík ósköp. Þessi live-útgáfa er svakaleg. *** *** Sjáiði líka dýrið! Það rennur gerræðisleg rokksturlun um æðar þessa manns. Sjáiði þetta! #ACDC