Author: Eiríkur Örn Norðdahl

L’auteur Eirikur Örn Norddahl, né en 1978, fait partie des jeunes écrivains qui n’ont peur de rien. Son style de déploie avec une grande fluidité mais c’est surtout son imagination qui nous emmène. Chaque détail semble en amener d’autres pour dessiner en fin de compte un univers cohérent. Lire ici .

Avec Troll , l’Islandais Eiríkur Örn Norðdahl a créé un roman audacieux mettant en scène un antihéros hors du commun. Un individu provocateur qui possède sa propre identité de genre et dont l’existence est conditionnée par le nombre de réactions qu’il suscite sur les réseaux sociaux. Nous avons voulu parler à l’auteur d’identité et de réseaux sociaux à une époque où tout semble permis, sans pour autant être accepté. Une interview récente dans LaPresse.ca .

Stærstu tíðindin í lífi mínu eru þau að Einlægur Önd kom í búðir á þriðjudag. Það var og er afar gleðilegt. Ég held reyndar að hún sé strax svo gott sem uppseld í Bókhlöðunni á Ísafirði en það er bara af því það bárust óþarflega fá eintök. Það hefur nákvæmlega ekkert spurst af viðtökum hennar úti í samfélaginu og ég er – eðlilega – viðþolslaus af óþreyju. Og verð fram til 10. desember, þegar ég ætla að halda útgáfuhófið mitt og lýsa jólabókaflóðinu lokið (fyrir mína parta). Ég er búinn að bóka Dokkuna – þar sem litli bróðir minn bruggar besta bjór landsins – en veit annars ekkert hvað ég ætla að gera. Nema lesa eitthvað smáræði og árita bækur. Mig langar kannski að vera með einhverja músík en veit ekki hvort ég á þá að vasast í því sjálfur að spila eða fá bara einhvern til að gera það fyrir mig. Ég mikla oft fyrir mér hvað verði mikið að gera í jólabókaflóðinu á meðan mestur tími (og orka) fer í að hafa áhyggjur af því að maður ætti að vera að gera eitthvað. Plögga sér. Og fær ekki vinnufrið fyrir áhyggjunum. Það er eitthvað smotterí á dagskránni. Ég las upp úr henni fyrst fyrir félag eldri borgara á Ísafirði í síðustu viku. Svo er ráðstefna hér á helginni þar sem ég les aftur og tala örlítið um hana. Þá er ég bókaður í upplestur á Höfn í Hornafirði seint í nóvember og á Opna bók á Ísafirði. Ég ætla suður í kynningarferð. Hún hangir saman við ferð á ljóðahátíð í Slóvakíu – ég stoppa á bakaleiðinni og losna þá við kostnaðinn af öðrum Reykjavíkurleggnum. Ég sótti um ferðastyrk til RSÍ en fékk synjun – sennilega eru þessir ferðastyrkir bara ætlaðir til utanlandsferða. Það er bókstaflega ekkert sem gerir ráð fyrir því að maður búi utan höfuðborgarsvæðisins. Bókmenntasjóður er líka með ferðastyrki en umsóknardagsetningar ganga ekki upp fyrir jólabókaflóðið, sýnist mér. Og ég held þeir séu líka bara fyrir utanlandsferðum. Og áreiðanlega ekki gistingu, sem er stærsti kostnaðarliðurinn. Ég gæti auðvitað gist á tíu sófum og í álíka mörgum gestaherbergjum en mig langar að vera út af fyrir mig – vil heldur heimsækja fólk bara og fá að fara „heim“ síðan og henda fötunum mínum á gólfið og svona. Það er einhver mótþróaröskun. Ég bókaði herbergi á hóteli með sérbaðherbergi, morgunverð og aðgang að líkamsrækt – en það er eiginlega of dýrt og ég get afbókað fram til 11. nóvember. Sjáum til. Mér finnst tilhugsunin svo leiðinleg. Það segir að vísu sína sögu að þegar ég fer til Hafnar í Hornafirði fæ ég greiddar ferðir – fjögur flug – gistingu, uppihald og laun. Þegar ég fer til Slóvakíu fæ ég ekki bara ferðina og gistinguna og laun heldur líka gistingu í Reykjavík á leiðinni út. Það er alveg sama hvert ég fer til að stunda vinnuna mína – það er alltaf einhver annar með það á fjárlögunum að ég þurfi að borða, ferðast og sofa einhvers staðar. Nema ég sé að fara til Reykjavíkur sem sagt. Það er auðvitað ekki hægt að ætlast til þess að höfuðborgin hafi budget á við burgeisana á Höfn í Hornafirði. En ég var víst líka að blogga um þetta síðast. Helvítis peningar. Og helvítis peningavæl. Ég er annars bara frekar peppaður fyrir flóðinu. Búinn að lesa Hauk Ingvars og Fríðu Ísberg og þau eru bæði með dásamlegar bækur. Kominn 8% inn í doðrant Guðna Elíssonar, sem skemmtir mér hingað til ágætlega – en tekst einhvern veginn líka að vera bæði gamaldags og ungæðislegur. Vanþroska og ofþroska. Og ég skil ekki dómgreindarleysið að láta beiskju sína í garð Hermanns Stefánssonar, sem mér sýnist að eigi að vera hinn ægilegi HMS Hermann, stjórna svona bókinni (Hermann fetti einhvern tíma fingur út í það að allir í bókmenntafræðinni í Háskólanum væru venslaðir – þar starfa m.a. Guðni og kona hans). En bókin er skemmtileg þegar hún er ekki þreytandi. Það verður annars ekki tíundað nógu oft – og ég hef aldrei nefnt það hingað til – að ég vil nýta vikuna mína í Reykjavík sem allra best. Ef mér tekst að bóka mig nógu andskoti þétt get ég kannski réttlætt fyrir sjálfum mér þessa formúgu sem ég eyði í hótelherbergið. Ég verð í Reykjavík a.m.k. 14.-19. nóvember og ef þú ert formaður húsfélags sem ætlar að vera með upplestrakvöld á þessum tíma eða þáttastjórnandi í sjónvarpi eða útvarpi eða með poddkast um bókmenntir eða í skemmtinefnd átthagafélags eða starfsmaður árshátíðarnefndar stórfyrirtækis eða blaðamaður á Skírni eða DV eða Mannlífi eða bara tilbúinn til þess að breiða út um mig eitthvað gott slúður sem vekur athygli á bókinni minni þá er um að gera að hafa samband. eon@norddahl.org – ég er við tölvupósthólfið allan sólarhringinn. 100% einlægni lofað.

More info (in Czech) here .

Un challenge pas si facile, mais que l’auteur gagne totalement avec un magnifique humour noir et un fort sens de l’absurde. Sans oublier un emploi de l’écriture inclusive, permettant de pourfendre les hypocrisies sociales de notre siècle. Être un troll n’est pas une vie. Un peu comme le réel et la légende. Le réel d’internet et la légende des trolls, créatures géantes inhumaines, mais à l’image de l’homme. Norddahl, briseur de tabous, passeurs de frontières est une des belles surprises de la rentrée littéraire, un auteur dynamiteur et subversif qu’il est indispensable de lire Danactu Resistance sur Troll.

Fyrstu eintök Einlægs Andar munu komin til landsins. Þau eru þá í Reykjavík, þangað sem bækur og aðrar innfluttar vörur koma fyrst, og ég hef ekki séð þau, af því ég er ekki í Reykjavík. Ég er á Ísafirði og hér er voðalega leiðinlegt veður. Þegar það er svona vont veður fæ ég næstum samviskubit gagnvart fjölskyldunni minni, því þótt ég þykist vita að þau vilji líka búa hérna er alveg augljóst að þau myndu ekki gera það nema af því að ég er héðan. Ef fjölskyldufaðir þessarar fjölskyldu væri t.d. spænskur en ekki íslenskur myndu þau kannski öll búa í Mijas á suður Spáni og það er ég viss um að þar er ekki svona leiðinlegt veður. Það er ekki heldur svona leiðinlegt veður í Svíþjóð – þar er fallegt, norrænt haust. Ég þarf að fara að gíra mig upp í jólabókaflóðið. Veit reyndar ekki alveg hvernig. Ég var eiginlega búinn að segja jólabókaflóðinu upp – ég spriklaði mig vitlausan þegar Hans Blær kom út, sem var dýrt og taugatrekkjandi, og var búinn að ákveða að ég nennti þessu ekki. Ég tók meðvitaða ákvörðun um að hafa Brúna yfir Tangagötuna ekki í flóðinu heldur gefa hana út snemma að vori til þess að vera að mestu laus við upplestra, ferðir og væntingar um umfjöllun. Ég hélt ekkert útgáfuhóf þegar hún kom út og las ekki upp úr henni opinberlega fyrren bara um daginn* – fljótlega eftir að eðlilegt hefði verið að halda útgáfuhóf byrjaði líka covid og þar með var útgáfufriðurinn fullkomnaður. Það var ágætt og ég er ekkert viss um að það hefði breytt neinu um viðtökur hennar – sem voru mjög góðar – þótt ég hefði dröslast um allar koppagrundir og fyllt samfélagsmiðla af skáldlegum hugleiðingum um bókina. Bækur eiga bara sín augnablik og stundum hitta þær á þau og stundum ekki. Þegar líður að útgáfu þarf ég yfirleitt að taka tvær stórar ákvarðanir. Sú fyrri og stærri er hvernig ég ætli að haga ferðum mínum til höfuðborgarinnar. Það er svo undarlegt að ef mér er boðið til Bonn, Barcelona eða Rio de Janeiro til að lesa upp þá fæ ég gistingu, uppihald, ferðir og laun. Ef mér er boðið til Seyðisfjarðar, Tálknafjarðar eða Stykkishólms fæ ég gistingu, uppihald, ferðir og (oftast) laun. En ef mér er boðið til Reykjavíkur er ætlast til þess að ég borgi undir mig sjálfur, skottist yfir heiðarnar í vetrargaddi eða splæsi á mig flugi, fari á hótel eða reddi mér gistingu inn á einhverjum, láti bjóða mér í mat eða næri mig á veitingastöðum og ég má bara heita mjög góður ef ég fæ einhver laun (og aldrei í lífinu þann hækkaða taxta sem RSÍ mælir með ef maður fer út fyrir heimabyggð). Og þá er alveg sama hvort ég er að lesa á vegum forlagsins míns eða rithöfundasambandsins – meira að segja Ísfirðingafélagið í Reykjavík var steinhissa þegar þau buðu mér að koma og lesa upp og áttuðu sig á að það gæti kostað eitthvað. Ástæðan er alltaf sú sama. Það er ekki gert ráð fyrir þessu – rithöfundar eiga heima í Reykjavík, eða nógu nálægt Reykjavík til að geta skotist. Það þýðir ekkert að segja mér að ef það er hægt að finna pening til þess að flytja inn ljóðskáld til Rio eða fljúga með hersingar af Reykvískum rithöfundum á austfirði og vestfirði eða bjóða erlendum höfundum í kynningarferðir til landsins, sé ekki hægt að finna slíka sjóði í Reykjavík. Þetta er bara vani og hefð – og niðurstaðan þegar fólk áttar sig á því að þetta er eiginlega ekki sanngjarnt verður bara sú að bjóða manni ekki. Ég gæti auðvitað sleppt því bara. En það yrði held ég ekki vinsælt uppi á forlagi og varla að mér þætti það forsvaranlegt sjálfum. Ég ætlast til þess að þau auglýsi bókina og eyði tíma og pening í að koma henni til skila. Og ég fengi bara samviskubit gagnvart bókinni. Ef ég gat lagt það á mig að skrifa hana hlýt ég að geta lagt eitthvað á mig til þess að fá fólk til að lesa hana. Og þess vegna þarf ég alltaf að planleggja eina góða Reykjavíkurferð. Helst að komast í Kiljuna, hitta blaðamenn á kaffihúsum, láta taka af mér myndir, fara upp í útvarp, ná að lesa upp á bókakonfekti forlagsins og helst fleiri upplestrum. Á eins fáum dögum og ég get komið því við. Sem skapar önnur vandræði. Ég hef til dæmis verið bókaður í þrjú viðtöl uppi á RÚV sama daginn – eitt í sjónvarpi og tvö í útvarpi – sem skapaði meiriháttar óróa vegna þess að dagskipunin að ofan er þar að það séu ekki allir að tala við sama fólkið um sömu hlutina í sömu vikunni. Sem er í sjálfu sér skiljanlegt en það virðist heldur ekki vera rými fyrir starfsmenn til að vinna hlutina fram í tímann – að eiga viðtal á lager í nokkrar vikur – og þá stendur eftir möguleikinn fyrir mig að fara mörgum sinnum til Reykjavíkur. Sem er bara ekki í boði nema einhver ætli að borga fyrir mig flugfar fram og til baka (sem er reyndar standard í Svíþjóð – a.m.k. fyrir sjónvarpsviðtöl – en það er önnur veröld). Í ár ætla ég – einsog ég reyni stundum að gera – að láta þetta hanga saman við utanlandsferð. Mér er boðið til Slóvakíu um miðjan nóvember og þær ferðir fæ ég borgaðar. Ekki bara til Slóvakíu heldur líka frá Ísafirði til Reykjavíkur og til baka og hótel í Reykjavík eina nótt á hvorri leið. Þá vantar mig að brúa 4-5 nætur og reyna að skipuleggja dagana svo þeir nýtist sem best. Ég er þegar búinn að bóka mig í hljóðbókaupptökur á morgnana – það á að taka upp Hugsjónadrusluna – og mér stendur yfirleitt til boða að gista hjá nokkrum vinum og kunningjum, en ég á eftir að gera það upp við mig hvort ég vilji heldur splæsa í hótel. Það er dýrt – kostar a.m.k. þriðjung úr fyrirframgreiðslunni minni – en því fylgir líka annars konar hugarró. Hin ákvörðunin sem ég þarf að taka er um útgáfuhófið. Ég engist um af ákvörðunarkvölum. Hluti af mér langar alltaf að gera eitthvað brjálæðislega flókið skemmtikvöld – en hluti af mér vill bara slaka á og gera sem minnst. Mæta bara, fara kannski í spariföt, setja á mig hattinn, lesa eitthvað upp og árita bækur. Í ár hef ég ákveðið að hafa útgáfuhófið í restina. Eða þannig. Tíunda desember, er ég að hugsa um, og þá er þetta eiginlega búið – a.m.k. fyrir okkur sem búum ekki í Reykjavík og erum ekki í jólahlaðborðunum eða fyrirtækjaglöggum. Þá get ég lýst þátttöku minni í jólabókaflóðinu – sem ég hata ekki bara, þetta er líka skemmtilegt, en einmitt kannski helst til langt í báða enda – lokið. En fyrir utan dagsetninguna er ég ekki búinn að ákveða neitt. Kannski væri gaman að hafa einhverja músík líka. Ég hef víst nægan tíma til að spá í þessu. * Ég mundi alltíeinu að sennilega las ég einu sinni úr Brúnni fyrir einhvern gönguskíðahóp á Hótel Ísafirði. Þar voru eiginlega bara konur ef ég man rétt. Hinn upplesturinn úr henni var fyrir fullum sal af bókasafns- og upplýsingafræðingum í Edinborgarsalnum á dögunum. Það voru eiginlega líka bara konur.

Att Eiríkur Örn Norðdahl idag räknas som en av de mest ansedda prosaförfattarna på Island var det nog inte många som hade kunnat tro i början av 00-talet. Då var han mest känd som en avantgardistisk poet och spoken word-artist, vars galna framträdanden påminde mer om punkkonserter än poesiuppläsningar: Ett nytt intervju i Aftonbladet .

Yukiko Duke skriver om Bron över Tangagata i Vi Läser.

Ég á enn fremur langt í land með að klára þessa heimasíðu þótt það sé í sjálfu sér margt komið inn. Ljóðaþýðingar, myndbönd, hljóðaljóð og pdf af bókum. Þetta er mikil handavinna og ég er ekki kominn með leyfi fyrir öllu og vefkerfið sem ég nota til að riða þetta allt saman leyfir ekki alveg hvað sem er. En ætli ég fari ekki að slaka á og leyfa þessu héðan af að gerast hægt og bítandi – setja inn smá í hverri viku og vona að þetta hrynji ekki yfir mig. Það er mjög margt hérna sem hriktir í. Einu sinni var ég með mjög fína heimasíðu sem var full af efni. Hún sýktist af einhverri veiru og ég eyddi hálfu ári í að reyna að bjarga henni en það reyndist svo til ómögulegt – a.m.k. fyrir litla mig – svo ég straujaði yfir hana hágrátandi og bjó til aðra síðu sem var eiginlega ekki annað en nafnspjald. Þangað gat ég vísað fólki sem vildi kópípeista bio-ið mitt og fá af mér myndir í bærilegri upplausn – sem er ekki minnst nýtanlega hliðin á því að eiga heimasíðu. Og svo var ég bara með bloggið mitt frístandandi. Þannig var þetta sennilega í nærri áratug og beið þess að ég kæmist yfir það að hafa glatað hinni. Og auðvitað fer allt til andskotans smám saman. Eitt og annað hefur sannarlega misfarist nú þegar og úr því verður varla bætt. Til dæmis eru engar myndir með þeim bloggfærslum sem ég flutti hingað inn af gamla blogginu. Þá hef ég verið að rekast á alls konar tæknilega veggi – byggingarmöguleikarnir eru ekki alveg jafn endalausir og ég hélt þeir yrðu. Ég á líka eftir að prófarka franska hluta síðunnar, þannig að ef þið skiljið frönsku myndi ég bara bíða með að fara þangað inn. En hvað er það sem koma skal? Fyrir utan það sem þegar er komið inn – eða a.m.k. vísir að – ætla ég að koma hérna fyrir einhvers konar greinasafni og mögulega setja upp einhvers konar síðu fyrir mínar ljóðaþýðingar (þ.e.a.s. ljóðum eftir aðra sem ég hef þýtt – fleiri hundruð – en ekki þýðingum annarra á mínum ljóðum, sem eru þegar byrjaðar að birtast). Hér má nú þegar finna pdf af ýmsum bókum – svo sem Af Steypu, Ást er þjófnaður, Booby, Be Quiet og ljóðabókunum mínum alveg fram til Ú á fasismann (ég á að vísu eftir að digitalísera Heimsendapestir – en það er á to-do listanum fyrir næstu viku). Hljóðaljóða- og myndbandsljóðasvæðin eru sennilega fullskipuð – a.m.k. þangað til ég bý til meira efni (og það er einmitt eitt myndband í smíðum). Svo verða „fréttir“ – ætli það verði ekki fyrst um sinn mest af nýju bókinni, sem kemur út eftir tæpan mánuð. Hún heitir Einlægur Önd og það er eitthvað smáræði um hana á forsíðunni ef þið hafið áhuga.

Nýi bloggritillinn minn vill að ég setji grípandi titil á færslurnar mínar. Og sennilega líka að ég birti glæsilegar ljósmyndir með þeim texta sem ég hyggst skrifa hérna. Mér finnst ekkert ósennilegt að ég verði við því. Svona með tíð og tíma allavega. Bókmenntahátíð er nú í Reykjavík. Þar virðist vera gaman. Ég hef ekki oft farið – fór einu sinni eða tvisvar þegar ég bjó í Reykjavík (sem var þá öll skiptin sem hún var haldin þegar ég var þar). Sá Edward Bunker, man ég, Haruki Murakami og Jan Sonnergaard. Kristiinu Ehin og pabba hennar, sem ég man því miður ekki hvað heitir. Eða hét – hann var fjörgamall og þetta er langt síðan. En mér fannst svo sem Alice Cooper líka fjörgamall þegar ég sá hann í Pýreneafjöllunum 1996. Þá var hann rétt aðeins eldri en ég er núna. Svo var mér boðið 2011. Gat reyndar stoppað stutt við sjálfur, vegna einhverra anna – við bjuggum í Oulu og Nadja þurfti að byrja í skólanum og ég var sennilega að fara í feðraorlof og man að ég kom beint frá Jurbarkas, þar sem ég var í Illskuferð. Þá var Nawal El-Sadawi og Horacio Castellanos Moya. Ég hef svo sem ekki grátið að missa af mörgu – ef það eru einhverjir viðburðir sem ég er ekki sérlega sveltur af eru það bókmenntahátíðir (þótt í sjálfu sér sverfi kannski að hungur bráðlega, eftir covid-rýrnunina) – en ég hefði viljað sjá JM Coetzee á sínum tíma og Hakan Gunday og Margaret Atwood. Haukur Ingvarsson vinur minn var hins vegar að gefa út ljóðabók sem ég hef lesið í handriti og er ekkert minna en æðisleg. Menn sem elska menn heitir hún. Ég hefði viljað mæta í útgáfuhófið hans. Ég er reyndar hissa að honum hafi ekki verið boðið á bókmenntahátíð – hann er líka með bók um Faulkner sem er mjög spennandi (eina doktorsvörnin sem ég hef horft á á netinu – rosa gott stöff). Þá voru Ásta Fanney og Páll Ívan líka að gefa út bækur hjá Tungl forlaginu. Það er vinalegt forlag og vinalegt fólk sem rekur það og það er erfitt að vera illa við stemninguna – hún er svo kósí – en ég hef nú samt hálfgerða ímugust á fagurfræði forlagsins. Sem er altso að gefa út bækur á fullu tungli og brenna þær svo á eftir – það sem ekki selst um kvöldið. Hugmyndin er víst að vera eins konar móteitur við hinu allsráðandi aðgengi samtímans – að maður fái allt alltaf þegar maður vill. En ég hef ýmislegt við það að athuga. Í fyrsta lagi þá fær maður alls ekki allar ljóðabækur alltaf þegar maður vill – þær standa utan við lögmál auðmagnsins, vegna þess að eftirspurnin eftir þeim er lítil. Nýjar ljóðabækur fást varla í bókabúðum utan miðborgarsvæðisins. Gamlar ljóðabækur fást eiginlega ekki nema í bókaverslunum forlaganna eða – í þeim tilfellum þegar smáforlög eða höfundar sjálfir hafa gefið bækurnar út – einvörðungu ef þú þekkir höfundinn. Fyrir löngu síðan vorum við Lommi með áform um að digitalísera gamlar íslenskar ljóðabækur og búa til arkífu – svona í anda UbuWeb – en af því varð því miður aldrei. Í öðru lagi þá er ég alinn upp úti á landi við takmarkaðan bókasafnskost – bókasafnið hérna var og er mjög gott, en þar var samt ekki hægt að finna nein bítskáld og þaðan af síður einhverja framúrstefnu. Ég þurfti að hafa mikið fyrir því bara að komast að því að hlutir væru til – og svo enn meira til þess að grafa þá uppi. Drengurinn sem ég var grætur svona tiktúrur. Í þriðja lagi skapa svona aðgengishindranir mismiklar hindranir fyrir ólíka hópa og ólíkt fólk. Maður þarf að eiga heima í Reykjavík – það er eitt. Þar með erum við dreifararnir úti. Svo þarf maður að eiga heimangengt á tilteknum tíma. Á löngu tímabili var það alls ekki gefið í mínu lífi að ég kæmist út á kvöldin af praktískum uppeldisfræðilegum ástæðum. Í þriðja lagi þarf maður að í einhverjum skilningi að tilheyra. Þegar ég var ungur – og að einhverju leyti enn – átti ég erfitt með að stíga fýsískt inn í rými þar sem mér fannst ekki að ég tilheyrði. Hindranir af þessu tagi – svona MR-elítismi – eru bara til þess að bjóða mann óvelkominn. Þær segja: hér er menningin okkar. Nú gæti maður ímyndað sér að öllu þessu mætti redda. Og að sönnu hafðist það. En fyrstu skilaboð sem ég fékk voru á þá leið að „það mætti ekki kaupa bækur eða taka frá fyrir þá sem ekki eru á staðnum“. Ég hugsa að svarið sem er eftir sé bara „maður þarf ekki að eiga allt“ eða „maður hefur engan rétt til að kaupa allt bara af því maður vill það“. En hvers vegna að setja þröskuld á búðina sína ef maður veit að hana vill sækja fólk í hjólastól? Það er sök sér að finnast þröskuldar fallegir – gamaldags, nostalgískir, ekki sama H&M rýmiskjaftæðið – en segjum að maður reki verslun í þröskuldalausu húsi. Hvernig á maður að taka því þegar eigandinn neglir niður þessa tímaskekkju í gættina hjá sér svo tíundi hver kúnni kemst ekki inn og kallar það „móteitur við neyslusamfélaginu“? Annars er ég bara í mjög góðu skapi! Og bíð spenntur eftir að fá eintökin sem leynilegur fulltrúi minn keypti fyrir mig án þess að gefa upp að þau væru í raun ekki fyrir hann sjálfan heldur fyrir auman utanbæjarmann. Og hafiði það.