Allt telur (frá núll til tíu) Þegar þú vaknar á morgnana –
án þess að ég hafi gert ráð fyrir öðru
eða verði þess einu sinni var;
það er varla þú verðir vör við það sjálf
– og læðist geispandi niður tröppurnar
sem við eigum sjálf
í húsinu sem við eigum sjálf
til að hella upp á kaffi
í mokkakönnunni okkar
á spanhellunni okkar
og það er gólfkalt
í eldhúsinu okkar,
(eða þú gleymir að borða morgunmat) það telur. Þetta telur allt. Ég vil að þú vitir að ég myndi aldrei
eitra fyrir þér, ekki einu sinni
þótt ég vaknaði fyrstur, það skiptir máli
að þú vitir það, sért minnt á það
því það er mér sem er treyst
fyrir eldamennskunni á þessu heimili
og ég vil auðvitað að mér sé treyst
þótt ég hafi stundum brugðist þér
og öðrum, auðvitað, maður bregst.
Annars er svo margt sem ég myndi aldrei
gera þér að mér entist varla ævin
í að telja það allt upp. Ég biðst
velvirðingar á hinu. Það telur líka, vonandi, að ég vil vel. Það telur
og telur þegar ég loks vakna líka
þegar þú ert farin – um stund –
og ég drekk kalt kaffið
sem þú skildir eftir á eldavélinni
svo ljúffengt
sætt og svalandi,
ekki að ég sé að telja
það er enginn að telja
og okkur er flökkufært um heiminn
án reikningslistarinnar
enda ekki á leiðinni neitt sérstakt
nema bara saman
út í loftið, lífið og himintunglin
og þurfum því ekki
að reikna neinn kúrs
ekki einu sinni þegar
ég er hérna einn
því ég er aldrei einn hérna. Það telur, einsog allt hitt,
þetta telur allt,
og leggst á eitt einsog summan
af tveimur óreiðum,
stólum og fötum og bókum
og leikföngum á tvist og bast;
já og meðan ég man, ég átti alltaf eftir að sækja
þarna stólana upp í skóla
og súrdeigsmóður upp á Seljalandsveg,
þarf svo að fara í búðina og
við sjáumst heima upp úr sex,
takk fyrir síðustu tíu. Þinn,
Eiríkur