Fjallabaksleiðin

And still his own tightrope stretched endlessly before him. Socially accepted, he was. One slip and the story would race like a brush fire through the school, incinerating him. He wanted to howl with protest into the night, but it lay bottled and curdling inside him.
What if they knew? God, what if they knew? It would be Bankow the freak, the queer. Nobody would pause to think that Bankow the freak was also Bankow the singer, Bankow the friend, Bankow the junior classman, Bankow the English major. All these categories would be forgotten for the category that would give them a cheap thrill and destroy him utterly.
Half – Jordan Parker

Hans Blær kemur úr prentsmiðjunni 22. október. Það er ekki víst hún fari strax í búðir – bækur eru prentaðar í útlöndum (Þýskalandi að þessu sinni) og það koma margir titlar í einu og svo detta þeir einn af öðrum inn í lundabúðirnar. Svo lesendum finnist ekki einsog þeir séu skyldugir til að lesa allar bækurnar í einu. Maður hefur heilar 6-7 vikur til þess að rumpa í sig jólabókaflóðinu og ástæðulaust að drífa sig neitt. *** Þetta er alveg vonlaus tími annars. Þessi biðtími. Óþolsnjálgurinn er að gera mig vitlausan. Og hefur kannski aldrei verið verri. Ég kem engu í verk. Les mér til um doríska og frygíska skala, horfi á fetlarýni á YouTube og klóra mér í pungnum. Drekk meira kaffi. Ég veit ekki til hvers ég ætlast af sjálfum mér, veit ekki til hvers aðrir ætlast af mér. Hef áhyggjur af að verkið hafi lent á slæmri braut þegar Ugla Stefanía hjólaði í leikritshluta þess óséðan í vor – það fái aldrei að njóta sannmælis vegna þess að fólk sé of skelkað við að sýnast fordómafullt. Ég veit um fólk sem var beinlínis skammað fyrir að fara á og fíla leikritið – að það væri með mætingu sinni og fílun bókstaflega að taka afstöðu gegn transfólki. Hysterían á vissum stöðum í samfélaginu er alltof raunveruleg. *** Og ég hef áhyggjur af því að einhver debatt um tilvistarrétt verksins taki yfir verkið sjálft. *** Og ég hef áhyggjur af því að fólk þegi spurningar verksins af sér vegna þess að þær eru óþægilegar og allar vangaveltur um þær gætu orðið til þess að maður segði eitthvað sem maður ætlaði ekki að segja (og ætti kannski ekki að segja). *** Ég hef áhyggjur af því að vonda fólkið fagni Hans Blævi einsog það fagnar Milo eða Blaire White eða Piu eða Jimmie eða Marine. Mig langar ekki í heiðursaðild í vonda fólkinu, frekar en góða fólkinu eða frímúrunum. *** Ég hef áhyggjur af því að góða fólkið reiðist, það reiðist voða mikið, voða oft – en alveg svolítið random hvað triggerar það – og þar sem koma saman mörg snjókorn er bylur. *** Ég hef áhyggjur af að góða fólkið og vonda fólkið sjái ekki manneskjuna Hans Blævi fyrir látunum í hánum. Ólátunum. Látalátunum. Ég veit að hán er ekki manneskja af holdi og blóði heldur sögupersóna og ég veit að hán er ekki alltaf mjög sympatískt en ég hef samt lifað með hána í höfðinu í þrjú ár og mér þykir í raun ákaflega vænt um hána. *** Ég hef áhyggjur af stafsetningarvillunum sem ég finn þegar búið er að prenta bókina. *** Ég hef áhyggjur af staðreyndavillunum sem ég finn þegar búið er að prenta bókina. *** Ég hef áhyggjur af því að það hafi orðið eftir einhverjar tímavillur. *** Ég hef áhyggjur af því að skipið með upplaginu sökkvi á leiðinni frá Þýskalandi. *** Ég hef áhyggjur af því að ég muni eyða svo miklu púðri í að svara fyrir þessa bók að ég finni ekkert andrými til þess að skrifa nýja. *** Ég hef áhyggjur af því að enginn spyrji neins því enginn lesi bókina. *** Ég hef áhyggjur af því að ég verði of mikið á ferðinni í haust og endi úttaugaður. *** Og ég hef auðvitað áhyggjur af því að ég eigi eftir að gera út af við sjálfan mig með öllum þessum áhyggjum. Ég veit vel að ég ætti bara að hætta að hugsa um þetta – þetta er úr mínum höndum hvort eð er. Ég er kominn með glósur að næstu skáldsögu og ég hef nóg að gera í ljóðaþýðingum og Starafugli – bókabunkinn á náttborðinu er orðinn óhóflega stór og ég gæti alveg unað mér vel við að glamra á gítarinn fram að jólum án þess að svo mikið sem leiða hugann að neinu að þessu. Það er bara hægara sagt en gert.

Hún ímyndar sér hvað þetta væri allt saman einfalt ef hún væri eins og María, konan mín. Eins og allar Maríur þessa heims. Kannski hún sé, líkt og María Magdalena, hóra en samt manneskja. Kynskiptingur en samt manneskja. Er Auður Ögn Arnarsdóttir manneskja? Ef hún ætti að spyrja sjálfa sig án þess að svara með annarri spurningu gæti hún ekki svarað. Hún er manneskja vegna þess að hún er manneskja.
Mikael Torfason – Saga af stúlku

Ég las loksins pulp-skáldsöguna  Half  eftir Jordan Park í vikunni. Hún fjallar um intersex-einstakling sem þjáist í skóla fyrir að vera öðruvísi og hafa ótýpískar strákatilfinningar, upplifir sig sem afskræmt millikynjafrík og laðast ekki að stelpum. Hann hafnar því meira að segja á einum stað að nauðga einni slíkri, jafnvel eftir að hann er búinn að giftast henni. Í sömu andrá og hann giftir sig – konu sem er trámatíserað nauðgunarfórnarlamb með álíka miklar kynferðislanganir og hann – skráir hann sig í herinn en er loks sendur heim út af læknisfræðilegum ástæðum. Í hernum er honum reyndar sagt að þetta sé ekki síst honum til bjargar; hinir hermennirnir muni gera út af við hann með einelti þegar þeir uppgötvi ástandið, sem þeir muni gera. Hann snýr aftur, mistekst enn á ný að nauðga konunni sinni, lætur sig hverfa og leggst í fyllerí. Á endanum fær hann vinnu í sirkus – eða eins konar fríksjói – þar sem hann kynnist eldri intersexkonu sem reifar við hann möguleikann á að fara í uppskurð og gerast kona. Hann ákveður að láta af því verða – fær fyrst vinnu hjá lækni og fer að lesa sér til, kemst svo í uppskurð, hættir næstum við í miðju ferli en snýr svo aftur á spítalann í lok bókar til þess að ljúka við þetta. Bókin er miklu sympatískari en maður gæti átt von á og ég ímynda mér að hún sé mjög líberal fyrir sinn tíma (1953). Þá er afstaða Stevens Bankow – sem hann heitir – til sjálfs sín skiljanleg. Steven er alveg jafn uppfullur af fordómum og aðrir, enda fordómar hluti af samfélaginu frekar en einfaldlega persónulegir brestir, og hann á mjög erfitt með að samþykkja örlög sín, ástand eða tilfinningar. Það finnst mér bara frekar raunsætt sálarlífsmat miðað við gefnar aðstæður. Það orkar kannski helst tvímælis að hann skuli (hugsanlega) loks finna ró í því að gerast kona – það er auðvitað ekki boðskapur sem hugnast öllum. Hins vegar er sannarlega ekki neinni loku fyrir það skotið að intersexfólk sé líka trans og hafi þörf fyrir að vera karlar eða konur. Og bækur eru, þrátt fyrir almennar skírskotanir sínar, sögur um sértækar aðstæður. Ég skrifaði aðeins um bókina hérna áður en ég las hana og velti því fyrir mér hvort hún væri kaldhæðnari en mér sýndist – en eiginlega var hún einlægari og naívari (og engu að síður gædd talsverðu innsæi). Hún er ekki vel skrifuð og hún er rosalega ofhlaðin, sérstaklega í lokin – fyrstu 100 síðurnar eru bara grunnskólavanlíðan – en hún er alls ekki heldur það fordómarant sem ég hafði lesið um og ímyndað mér við fyrstu sýn. Og þó hún sé ekki vel skrifuð er hún samt áberandi betur skrifuð en pulp-skáldsögur samtímans.

One of the purposes of trolling is to generate as much noise and public outcry as possible, which has the added effect of drawing attention to the very facts society is so eager to suppress. The mere act of unashamedly revealing such truths is frequently all that is needed to generate outcry in the first place. Trolling and truth telling are made for each other; two bold acts of modern rebellion existing in perfect, intricate symbiosis.
– Milo Yiannopoulus – Dangerous

Ég átti 11 ára brúðkaupsafmæli á laugardag. Eða við Nadja áttum það bæði. Í bílnum á leiðinni heim úr Heydal, þar sem við fögnuðum, reyndi ég að velja kafla úr Hans Blævi til að lesa upp í Gallerí Úthverfu – þar sem Jón Örn Loðmfjörð og Brynjar Jóhannesson voru með 48 klst ljóðvöku – og áttaði mig á því að ég hafði aldrei lesið neitt af þessu upphátt fyrir neinn. Ekki eitt einasta orð. Ég las fyrir Nödju í bílnum héðan og þaðan úr bókinni og tók svo 45 mínútna kafla í galleríinu um kvöldið. Það er eitthvað skrítið við að sleppa orðum svona út í loftið – og það jafnt þótt eitthvað af textanum hafi verið í leikritinu líka. En nú er bókin bara næstum tilbúin – sendi inn þrjár síðbúnar smábreytingar í gær og ætli hún sé ekki rétt að fara í prent. Kemur út í október. Ég er að missa vitið af áhyggjum en það er í sjálfu sér eðlilegt. *** Svo bárust mér fleiri bækur á mánudeginum. Bókin er alveg að fara í prentun en ég er enn að vinna einhvers konar heimildarvinnu og veit ekki hvort það er bara nevrósa eða áhugi eða fagmennska – ég þarf víst líka að tala um bókina og málefnin sem hún fjallar um, svara fyrir mig, fyrir hana og kannski jafnvel í einhverjum tilvikum fyrir Hans Blævi sjálft. Ég get ekki látið grípa mig við einhverja vitleysu – frekar en í Illsku, sem fjallaði um ekki síður viðkvæma hluti – þetta verður að vera rétt. Hans Blævar hillan er reyndar orðin nokkuð breiðari en Illskuhillan – en þegar ég skrifaði Illsku las ég reyndar talsvert á kindlinum líka. Það voru bara tvær-þrjár bækur í þetta skiptið. Fyrir aðrar bækur hef ég ekki unnið jafn mikla heimildavinnu, enda þær ekki krafist þess. *** Ég vel mér reyndar lesefni frekar random, sérstaklega til að byrja með – allt sem virðist einhvern veginn tengjast því sem ég er að gera og mest um það sem ég veit minnst um. Svo þrengist hringurinn eftir því sem nær dregur og bókin verður til – ég vissi auðvitað ekkert hvernig bókin yrði þegar ég byrjaði að skrifa hana. Ég vissi það ekki einu sinni þegar leikritið fór á svið. Vissi það kannski ekki fyrren í gær og kannski ekki fyrren í janúar. Þetta verður bara að koma í ljós. Ég man ekki lengur hvernig hugmyndin leit út þegar ég fékk hana. *** Ég ég les ekki heldur allar bækurnar endilega til enda – nokkrar þeirra reyndust bara of mikið rusl og of óáhugaverðar. Öðrum gafst ég upp á af öðrum ástæðum. Ég er sennilega samt hættur að panta mér bækur þótt ég lesi þær sem eru eftir hérna með áhuga, fimm-sex titla. *** *** Þetta er listinn: Trans (og intersex) – fræðirit Gender Trouble – Judith Butler

The Man Who Invented Gender: Engaging the ideas of John Money – Terry Goldie

Transgender Voices: Beyond Women and Men – Lori B. Girschnick

Trans: Gender and Race in an Age of Unsettled Identities – Rogers Brubaker

Gaga Feminism: Sex, Gender, And the End of Normal – J. Jack Halberstam

Transgender History: The Roots of Today’s Revolution – Susan Stryker

Black on Both Sides: Racial History of Trans Identity – C. Riley Snorton

The Transsexual Empire: The Making of the She-Male – Janice Raymond

Bodies in Doubt: An American History of Intersex – Elisabeth Reis Tröll af ýmsu tagi Dangerous – Milo Yiannapoulus

Kill All Normies: Online Culture Wars from 4Chan and Tumblr to Trump and the Alt-Right

This Is Why We Can’t Have Nice Things: Mapping the Relationship Between Online Trolling and Mainstream Culture – Whitney Phillips

The Ambivalent Internet: Mischief, Oddity, and Antagonism Online – Whitney Phillips & Ryan M. Milner

The Troll Inside You: Paranormal Activity in the Medieval North – Ármann Jakobsson Önnur speki Ritið: 2/2017: Hinsegin fræði og rannsóknir – ritstj. Ásta Kristín Benediktsdóttir og Rannveig Sverrisdóttir

The Once and Future Liberal: After Identity Politics – Mark Lilla

SORI: Manifestó – Valerie Solanas

Forstjóri dagsins – Myndabók – Auður Jónsdóttir, Sigurður Björn Blöndal, Þórarinn Leifsson & Spessi

Happiness: A History – Darrin McMahon

Three Case Histories (fyrst og fremst The Psychotic Doctor Schreber) – Sigmund Freud

Beyond Good And Evil: Friedrich Nietszche

The Racial Imaginary: Writers on the Race in the Life of the Mind – ritstj. Claudia Rankine, Beth Loffreda, Max King Cap

Thought Prison: The Fundamental Nature of Political Correctness – Bruce G. Charlton

The Trouble With Diversity: How We Learned to Love Identity and Ignore Equality – Walter Benn Michaels

Free Speech On Campus – Erwin Chemerinsky & Howard Gillman

Transgressions: The Offences of the Arts – Anthony Julius

The Essays of Arthur Schopenhauer; The Art of Controversy – Arthur Schopenhauer

Tólf lífsreglur: mótefni við glundroða – Jordan B. Peterson

Future Sex – Emily Witt

Essay om Livets Framfart – Rabbé Enckell

The Guilt Project: Rape, Morality and Law – Vanessa Place Æviminningar In the Darkroom – Susan Faludi

Colonel Barker’s Monstrous Regiment: A Tale of Female Husbandry – Rose Collis

How To … Make Love Like a Pornstar – Jenna Jameson & Neil Strauss

Anna: Eins og ég er – Guðríður Haraldsdóttir

Intersex (for lack of a better word) – Thea Hillman

In Full Color: Finding My Place In a Black and White World – Rachel Doležal

Born Both: An Intersex Life – Hida Viloria

Herculine Barbin: Being the Recently Discovered Memoirs of a Nineteenth-Century French Hermaphrodite – Herculine Barbin & Michel Foucault

W.A.R.: The Unauthorized Biography of William Axl Rose – Mick Wall

Elagabalus: His Life and Times – Michael Hone

Redefining Realness: My Path to Womanhood, Identity, Love and So Much More – Janet Mock

Man Into Woman – Niels Hoyer Skáldsögur Sphinx – Anne Garréta

The Endless Summer – Madame Nielsen

Frankenstein – Mary Wollstonecraft Shelley

The Wasp Factory – Iain Banks

Myra Breckinridge (ritskoðuð bresk útgáfa) – Gore Vidal

Myre Breckinridge (óritskoðuð amerísk útgáfa) – Gore Vidal

Myron – Gore Vidal

Saga af stúlku – Mikael Torfason

The Passion of the New Eve – Angela Carter

Cock & Bull – Will Self

Malina – Ingeborg Bachmann

The Twyborn Affair – Patrick White

Las Exit to Brooklyn – Hubert Selby, Jr.

Annabel: A Novel – Kathleen Winter

The Final Programme – Michael Moorcock

Sarah – JT LeRoy

The Hermaphrodite – Julia Ward Howe

Paul Takes the Form of a Mortal Girl: A Novel – Andrea Lawlor

The Female Marine and related works: Narratives of Cross-Dressing and Urban Vice in America’s Early Republic

Drottningens Juvelsmycke – Carl Jonas Love Almquist

Elskan mín, ég dey – Kristín Ómarsdóttir

Orlandó – Virginia Woolf

Middlesex – Jeffrey Eugenides

Half – Jordan Parker

The Argonauts – Maggie Nelson

The Left-Hand of Darkness – Ursula K. Le Guin

Your Face in Mine – Jess Row

Móðurhugur – Kári Tulinius

Sigurvegarinn – Magnús Guðmundsson

2312 – Kim Stanley Robinson

Angry Black White Boy: or, the miscegenation of Macon DeTournay: A Novel – Adam Mansbach

The Ministry of Utmost Happiness – Arundhati Roy Ljóðabækur Tvítólaveizlan – Ófeigur Sigurðsson

Tjugofemtusen kilometer nervtrådar – Nino Mick

IKON – Yolanda Aurora Bohm Ramirez

Intersex: A Memoir – Aaron Apps

Wanting in Arabic – Trish Salah

The Marrow’s Telling: Words in Motion – Eli Clare

Selected Tweets – Mira Gonzalez & Tao Lin

Troubling the Line: Trans & Genderqueer Poetry & Poetics

New And Selected Poems: The Future is Trying to Tell Us Something – Joy Ladin

Bull stirred beneath Alan. And Alan felt his limp penis slide out of Bull’s kneepit with lubricated ease. Bull struggled round in the fluff-encrusted runnel of the vestibule and brought his pale, frank eyes, with their horrible weight of understanding into the brown, trustworthy gaze of his seducer. They tried very hard to stare affectionately at one another.
And what did Bull feel throughout this? How was it for him? Shame on you for even  daring to ask. Some things must, after all, be sacred. Some things mustn’t be picked apart and subjected to such close scrutiny. But still, it is only fair to say that the experience was shattering. Bull felt violated, traduced, seduced, bamboozled, subjugated, entrapped and enfolded. He felt his capacity for action surgically removed. He felt, for the first time in his life, that his sense of himself as a purposeful automaton, striding on the world’s stage, had been completely vitiated by a warm wash of transcendence. This must be like a religious experience, thought Bull, his veal cheek pressed against the double plug socket. And had he been better versed in such things he might immediately have given his vagina the status of stigmata. In which case the outcome of this strange tale might have been considerably different.
The two orgasms had beaten up on him from either side. One came with each thrust of Alan into Bull, and the other derived from Alan’s expert and emphatic tugs at Bull’s cock. Though of such different natures and provenances they had somehow managed to merge together, like the Skaggerack [sic] and the Kattegat off Bull’s Jutland.
Bull – a farce eftir Will Self (úr Cock & Bull)

Það má skipta fagurbókmenntum gróflega niður í vitnisburði og skáldskap. Vinkona mín, erlent ljóðskáld sem skrifar vitnisburði, sagði við mig á dögunum að hún skildi ekki hvers vegna nokkur fengist við skáldskap. Til hvers að búa til sögur um fólk sem er ekki til, framleiða sársauka, tráma, húmor og örlög sem þurftu ekki að vera til í heiminum? Einsog við eigum ekki nóg með þann harm sem er þarna fyrir? Ég er (augljóslega) ekki sammála henni og sagði það við hana en ég er ekki viss um að ég geti formúlerað nákvæmlega hvers vegna ég er ekki sammála henni – hvers vegna mér finnst skáldskapur mikilvægur. Ekki án þess að gera lítið úr vitnisburðinum sem bókmenntaformi og það langar mig ekki. Hann er pólitískt mikilvægur og hann getur verið góðar bókmenntir en skákar oft í skjóli þess að vera „sannur“ og fær þannig afslátt af þeirri uppljómun sem mér finnst að verði að finnast í skáldskap. Dramað verður kraftmikið en það verður líka anekdótal frekar en greinandi – einstakar upplifanir hafa ekki endilega sömu almennu skírskotun og frásögn sem er sköpuð til þess að vísa út í heiminn – og það missir algerlega gildi sitt ef það reynist uppdiktað. Sagan er ekki nóg, hún sem slík er merkingarsnauð. Vitnisburðarbókmenntir úrkynjast líka oft í eins konar keppni í því hver hafi orðið fyrir mestum sársauka og hvers reynsla sé í krafti þessa sársauka merkingarbærust. Hér gildir það sama og í blaðamennsku – besta blaðamennskan er ekki endilega sú sem birtir mestan sársauka á forsíðu (eða sú sem fær mest klikkz). Sannar sögur mega, einsog frægt er, vera ótrúlegri en skáldskapur. „Ef þetta hefði ekki gerst væri það lygilegt (og þú trúir því aldrei hvað gerðist svo)“. Kvikmynd um mann sem lendir fyrst í því að ljón étur á honum hægri fótinn, svo sagar hann óvart af sér vinstri fótinn, fær drep í hægri handlegginn og lamast í þeim vinstri, bítur af sér tunguna og festir liminn í músagildru þykir yfirdrifinn skáldskapur (sem ég reyndar fíla). En ef okkur er sagt að sagan sé sönn öðlast hún eitthvað X-gildi; við myndum aldrei gera lítið úr sársauka mannsins með því að segja að saga hans sé ósannfærandi, yfirdrifinn eða ýkt. Meðal annars þess vegna eru mýmörg dæmi um fólk sem hefur skrifað ótrúlegar sögur og haldið því ranglega fram að þær séu sannar – þeirri fullyrðingu fylgir mikið átorítet. Sennilega er að minnsta kosti ein gróf lygasaga í hverri einustu ævisögu og furðu margar eru uppspuni frá rótum. Við segjum sannar sögur, af okkur sjálfum og öðrum, vegna þess að við viljum bera vitni um lífið í öllum sínum fjölbreytileika – en við skáldum sögur af ímynduðu fólki (sem byggjast stundum mismikið á raunverulegu fólki, án þess að eiga neinum skyldum við raunveruleikann að gegna) til þess að skilja heiminn og greina hann og varpa upp hugmyndum okkar um eðli hans. Þetta eru óljósari þarfir og óljósari greining – og það er þess vegna sem sagt er um skáldsögur, einsog mörg listaverk, að þær varpi frekar fram spurningum en þær svari þeim. Ég held hins vegar að góður skáldskapur vinni nokkurn bug á harmi heimsins og sé færari um það en vitnisburður – þótt á því séu augljóslega undantekningar og fari eftir bæði skáldskap og vitnisburði. En sem sagt, að öðru jöfnu. Sama vinkona og ég nefndi hér efst svaraði því reyndar líka til að hún vildi nota bókmenntirnar til þess að leita svara – og þegar ég spurði hvort hún hefði nokkurn tíma fundið einhver svör sagði hún að ef hún fengi svör myndi hún hætta að skrifa, þá væri hún komin í mark. Ég á betra með að vera sammála þessu. Skáldskapur er rannsókn án niðurstöðu – og hugsanlega vill maður ekki einu sinni finna svörin. Kannski vegna þess að þau snúast of mikið um hin hinstu rök og það er jafn mikil messíasarsturlun að telja sig færan um að svara slíkum spurningum og það er mannlegt að velta þeim upp. Sennilega myndi maður líka drepa skáldskapinn með því að svara spurningum hans, svíkja lesandann og sjálfan sig – svíkja bókina um ævintýrið sem fylgir því að lesa hana. Eitt af vandamálum vitnisburðarins er líka hugmyndin um hann sem einfaldan og óbrigðulan sannleika – þegar staðreyndin er sú að segi ólíkir aðilar sögu af sama viðburði birtist okkur tveir ólíkir sannleikar, og þarf ekki til að þá greini um nein veigamikil atriði eða frásögnin sé trámatísk. Perspektíf eins er einfaldlega ekki perspektíf annars. Í öllum þeim lýsingum sem ég las á sínum tíma um atburðina í Jurbarkas 1941 ber fólki ekki saman um nema allra grófustu útlínur – og það sama gildir raunar um vitnisburði trans- og intersexfólks sem ég las vegna Hans Blævar. Auðvitað á fólk sem gengur í gegnum áþekka hluti margt sameiginlegt en upplifun þeirra og perspektíf eru ekki almenn heldur fyrst og fremst sértæk. Einsog segir í Talmúð þá sjáum við ekki heiminn einsog hann er, heldur einsog við erum .

And in that belly, rich as a thousand harvests, there was no treacherous oblivion for me for, at birth, I’d lost all right of reentry into the womb. I was exiled from Nirvana forever, and, faced with the concrete essence of woman, I was at my wit’s end how to behave. I could not imagine what giant being might couple with her; she was a piece of pure nature, she was earth, she was fructification.
I had reached my journey’s end as a man. I knew, then, that I was among the Mothers; I experienced the pure terror of Faust.
And she had made herself! Yes, made herself! She was her own mythological artefact; she had reconstructed her flesh painfully, with knives and with needles, into a transcendental form as an emblem, as an example, and flung a patchwork quilt stitched from her daughters’ breasts over the cathedral of her interior, the cave within the cave.
The Passion of the New Eve – Angela Carter

Ég er kominn aftur á kontórinn. Hér beið mín kassi af bókum sem ég sendi sjálfum mér frá residensíunni í Krems og annað eins var ég með í töskunni – og auk þess átti ég á pósthúsinu eintak af pulp-rómaninum Half eftir Jordan Park. Ég er bara rétt búinn að opna hana og hún er fullkomlega hilaríus, einsog grótesk skopstæling á verstu transfordómum. En ég ætla svo sem ekki að dæma hana of snemma – kannski er hún kaldhæðnari en ég held og samhengi skiptir máli, jafnvel öllu máli. Það er ákveðið kæruleysi í pulp-bókmenntum og það er ekki endilega það sama og fáfræði eða heimska (þótt sú sé auðvitað stundum raunin). Kæruleysi á það til að opna fyrir ákveðin instinkt sem eru oft sannari en hið vandaða og úthugsaða – ég held að allar góðar bókmenntir séu skrifaðar á þessu instinkti. Jordan Park var dulnefni Cyrils M. Kornbluth sem gaf út margar bækur undir dulnefni og nokkrar undir þessu tiltekna dulnefni. Kornbluth er fæddur árið 1923 og lést 34 ára árið 1958 (ég rek nú augun í að hann er fæddur dagi síðar á árinu en ég, 2. júlí, og lést á afmælisdegi Nödju, 21. mars). Flestar eru bækur hans vísindaskáldsögur og margar skrifaðar með öðrum og hann var gríðarlega afkastamikill.  Hann virðist líka hafa verið mikill sérvitringur – þannig menntaði hann sig sjálfur með því að lesa alfræðiorðabókina frá A til Ö (eða Z, réttara sagt) og má víst sjá á bókum hans hversu langt í safninu hann er kominn, eftir því hvort þar er mikið af óþarfa upplýsingum um „ballistics“ eða „chinese masonry“ eða „Doncaster“ o.s.frv. Ég skila einhverri skýrslu um hana þegar ég les hana. En fyrst þarf ég að klára The Ministry of Utmost Happiness eftir Arundhati Roy, en aðalsöguhetjan þar er „hijra“ – sem er s-asískt regnhlífarheiti fyrir intersex, trans og geldinga. Ég átti mjög bágt með fyrri skáldsögu Roy, The God of Little Things , einsog ég á bágt með alla sjálfs-exótíseringu hvort sem það er Paasilinna eða Jón Kalman eða Marquez, þessa rómantísku upphafningu á þjóðerni eða þjóðareðli í krafti goðsagna og klisja, og gafst hreinlega upp. Mér finnst þessi samt talsvert áhugaverðari en sú fyrsta – það er hreinlega einsog hún sé bara dálítið skítugri, dálítið holdugri, með fæturna í drullunni þótt höfuðið sé í skýjunum og hjartað á flugi. *** Það er annars mjög gott að vera kominn heim. Ég reikna með að vera ferðalúinn næstu vikurnar og ætla að vera duglegur að sofa og hreyfa mig. Hrista af mér slenið. Eftir sjúklega heitt sumar í Austurríki og Svíþjóð hefur verið bongóblíða hérna. Það liggur við að ég sé með samviskubit að hafa enn ekki tekið á mig neitt af þessu viðbjóðssumri þótt ég samgleðjist líka samlöndum mínum að fá loksins sól. *** Kápan sem er núna í hliðarreitnum ætti að vera rétt, sú eina sanna, kápan sem mun drottna yfir jólabókaflóðinu. Leggið hana strax á minnið.