Samtal í bókabúð anarkista í Haight-Ashbury. Stúlka og drengur eru bakvið afgreiðsluborð, hann stendur en hún situr við fartölvu (macbook). Búðin er full af kúnnum. Stúlka (yfir kúnnahópinn): Gott fólk. Það lokar eftir tíu mínútur, bara svo þið vitið. Kúnni: Æi – það var leitt. Er lokað í hádeginu bara eða opnið þið aftur? Stúlka: Því miður. Ég þarf að fara til læknis og það er enginn til að leysa mig af í dag. [Augnabliki síðar – á meðan kúnnarnir týnast út] Stúlka (starir á tölvuskjá; við dreng): Ok, heyrðu, bíddu, ég veit ekki, kannski er betra að fara í Costco á morgun? Drengur (lítur yfir öxlina á henni): Æi, vá. Ha? Eigum við ekki að fara í dag? Stúlka: Æi, djö. Ég veit það ekki. Ég bara. Þúst. Veit . Það . Ekki . [Stutt þögn; vonbrigðasvipur]. Mig langar ógeðslega. En ég ætti eiginlega að tala við pabba fyrst. Hann er með executive-kort og getur bara látið mig fá kort ef hann vill og þá þarf ég ekki að borga. Drengur: Æi, vá, já ókei. Geggjað. Ókeypis. Ókeypis? Stúlka: Já, bara aukakort, eða svoleiðis. Mig langar ógeðslega að fara í dag samt. [Stutt þögn] Við förum bara á morgun, ókei? Drengur: Já, ok, ef það er ókeypis. Ókeypis. Við gerum það. Stúlka: Já, við gerum það. Frábært. Ókeypis. Drengur: Frábært. Ókeypis. Gerum það. Gerum ókeypis.