Ég vaknaði í morgun, leit inn á internetið og fannst alltíeinu einsog ég væri lentur í ritdeilu við Spaugstofuna. Íhugaði að segja eitthvað um „fýldardaga“ og að láta teflonhúða á sig fiðrildaduftið (ég er að lesa Bláa hnöttinn fyrir Aram í þriðja eða fjórða sinn – hann veit ekki að Andri skráði mig í Framsóknarflokkinn) og svo hugsaði ég: Á ég kannski bara að snúa mér aftur að AC/DC maraþoninu? Er það ekki bara best fyrir alla? *** Highway to Hell var besta plata AC/DC þegar hún kom út. Back in Black kom næst og var besta plata AC/DC þegar hún kom út. For Those About to Rock var besta plata AC/DC alveg þangað til fyrsta lagið – titillagið – var búið. Því restin af henni er bara alls ekki nógu góð. Það er einsog pródúsentinn Mutt Lange – sem sat við stjórnborðið á þessum þremur plötum – hafi verið farinn að ganga of langt á bandið. Á Highway eru þeir enn hráir og grófir, á Back in Black eru þeir passlegir, og á Those er búið að fínísera þá of mikið – og lagasmíðarnar orðnar of trixí. Angus ofnotar dempplokkið, útsetningarnar ganga of mikið út á að láta rytmasveitina elta sönglaglínuna, og það er alltof mikið hangið í bakraddakórnum. Svo eru laglínurnar bara ekkert spes. *** Night of the Long Knives er til dæmis bara lélegt. Samt hafa strákarnir í Poison stolið einu riffi úr því og gert Unskinny Bop. Ekki að þeir hafi verið miklir smekkmenn. *** Nokkur lög eru ágæt. Inject the Venom (aðallega viðlagið), Let’s Get it Up (þar sem Brian reynir að máta sig við Bonska tvíræðni með slökum árangri), Evil Walks, Spellbound … en heilt yfir er platan svolítið einsog Huey Lewis með rafmagnsgítar. Það hefur verið svolítið rætt um skort á lífsháska í skáldskap upp á síðkastið. Og það er einmitt það sem vantar hérna – lífsháskann, allt-í-botnið, samanherpta hringvöðvann – og er auðvitað sérlega vandræðalegt í ljósi þess að það er einmitt lífsháski sem AC/DC sérhæfir sig í. *** En það er undantekning. Til að sanna regluna. Einsog ég hef áreiðanlega nefnt eru AC/DC sérfræðingar í að opna plötur, byrja þær – slá tóninn. Titillagið á For Those About to Rock er eitt af allra rosalegustu lögum sveitarinnar og gullstandard á tónleikum. Back in Black hófst á einu fallegasta og yfirgengilegasta proppsi hljómsveitarsögunnar – sérsmíðaðri 2000 punda steyptri bronsbjöllu sem hefur fylgt þeim á túr um heiminn í nærri fjóra áratugi. Og hvað gerir maður þegar maður vill toppa sig eftir svoleiðis – ef manni finnst einsog kirkjubjallan sé ekki nóg? Þá fjárfestir maður í fallbyssum. *** #ACDC