Fjallabaksleiðin

Aldur: 39 (39)

Hæð: 198 cm (198 cm)

Þyngd: 90,9 kg (85 kg)

Hitastig: 36,1 °C (?)

Máltíðir: 3 (2,5)

Millimálseiningar: 1  (1)

Hlaup: 0 km (5 km)

Jóga: 10 mín (15 mín)

Íhugun: 0 mín (5 mín)

Innbyrtar hitaeininingar:  1.539 kcal (1800 kcal)

Salt: 1.100 mg (2000 mg)

Kolvetni: 205 g (200 g)

Fita: 66 g (50 g)

Prótein: 66 g (150 g)

Sykur: 38 g (0 g)

Hitaeiningum brennt með umframhreyfingu: 652 kcal (650 kcal)

Hitaeiningum brennt í hvíld: 1.684 kcal (2.200 kcal)

Skref: 2.967 (10.000)

Meðalhjartsláttur í hvíld  50 (60):

Hraðasti púls: 184

Hægasti púls: 48

Áfengiseiningar: 0 (0)

Tóbakseiningar: 0 (0)

Mittismál: 99,5 cm (90 cm)

Vaknað í morgun kl.: 07.30 (07.30)

Sofnað í gær kl.: 00.42  (00.00)

Skrifuð orð: 902 (500)

Eyddar krónur: 8.027 kr (2.000 kr).

Lesnar fagurbókmenntablaðsíður: 30 (30)

Lesnar annars konar blaðsíður: 62 (30)

Mínútur við sjónvarpsgláp: 66 mín (< 60 mín) Kaffibollar: 5

Aldur: 39 (39)

Hæð: 198 cm (198 cm)

Þyngd: 93,5 kg (85 kg)

Hitastig: 35,8 °C (?)

Máltíðir: 2,5 (2,5)

Millimálseiningar: 1  (1)

Hlaup: 5 km (5 km)

Jóga: 10 mín (15 mín)

Íhugun: 0 mín (5 mín)

Innbyrtar hitaeininingar:  1.400 kcal (1800 kcal)

Salt: 1.699 mg (2000 mg)

Kolvetni: 95 g (200 g)

Fita: 46 g (50 g)

Prótein: 108 g (150 g)

Sykur: 18 g (0 g)

Hitaeiningum brennt með umframhreyfingu: 898 kcal (650 kcal)

Hitaeiningum brennt í hvíld: 2.071 kcal (2.200 kcal)

Skref: 9.353 (10.000)

Meðalhjartsláttur í hvíld  55 (60):

Hraðasti púls: 173

Hægasti púls: 44

Áfengiseiningar: 0 (0)

Tóbakseiningar: 0 (0)

Mittismál: 100,9 cm (90 cm)

Vaknað í morgun kl.: 07.30 (07.30)

Sofnað í gær kl.: 00.37  (00.00)

Skrifuð orð: 928 (500)

Eyddar krónur: 4.075 kr (2.000 kr).

Lesnar fagurbókmenntablaðsíður: 72 (30)

Lesnar annars konar blaðsíður: 68 (30)

Mínútur við sjónvarpsgláp: 29 mín (< 60 mín) Kaffibollar: 5

Aldur: 39 (39)

Hæð: 198 cm (198 cm)

Þyngd: 93,3 kg (85 kg)

Hitastig: 36,6 °C (?)

Máltíðir: 2 (2,5)

Millimálseiningar: 0  (1)

Hlaup: 0 km (5 km)

Jóga: 30 mín (15 mín)

Íhugun: 0 mín (5 mín)

Innbyrtar hitaeininingar:  2.097 kcal (1800 kcal)

Salt: 3.267 mg (2000 mg)

Kolvetni: 178 g (200 g)

Fita: 113 g (50 g)

Prótein: 91 g (150 g)

Sykur: 13 g (0 g)

Hitaeiningum brennt með umframhreyfingu: 685 kcal (650 kcal)

Hitaeiningum brennt í hvíld: 1.881 kcal (2.200 kcal)

Skref: 7.470 (10.000)

Meðalhjartsláttur í hvíld  59 (60):

Hraðasti púls: 117

Hægasti púls: 38

Áfengiseiningar: 10 (0)

Tóbakseiningar: 8 (0)

Mittismál: 101 cm (90 cm)

Vaknað í morgun kl.: 11.28 (07.30)

Sofnað í gær kl.: 06.18  (24.00)

Skrifuð orð: 0 (500)

Eyddar krónur: 126.950 kr (2.000 kr).

Lesnar fagurbókmenntablaðsíður: (30)

Lesnar annars konar blaðsíður: 0 (30)

Mínútur við sjónvarpsgláp: 90 mín (< 60 mín) Kaffibollar: 4

Ég man ekkert hvað ég gerði í ár. Síðustu áramót vorum við í Helsinki. Krakkarnir fóru snemma að sofa og við Nadja skáluðum ein uppi á efstu hæð húss með dásamlegt útsýni, hausana út um þakgluggann og horfðum á náttúruhamfarir flugeldamengunarinnar eyðileggja allt sem er fagurt og gott í veröldinni. Húsráðendur höfðu flúið hvort í sína áttina – hún til Lapplands og hann í djammferð til Rússlands og nú eru þau skilin og allir anda léttar. *** Ég sveik öll áramótaheitin mín, sem gengu mestmegnis út á lestur og sparnað. Ég fór á Guns N Roses í Hämeenlinna á afmælinu mínu, það var mjög gaman, hápunktur á árinu. Ég lærði að spila fullt af AC/DC lögum á gítarinn minn og meira að segja nokkur sóló (Thunderstruck, Hells Bells, Shook Me All Night Long, Back in Black og eiginlega Touch too Much og Dirty Deeds líka). Og skrifaði auðvitað smotterí um hverja plötu hér á bloggið. Kom mér almennilega fyrir á skrifstofunni minni loksins, flutti inn ljóðabókasafnið og útvegaði mér lestrarstól og svona. *** Við Nadja fórum til San Francisco. Það var annar hápunktur. Ég fékk kokteilabakteríu. Við fórum á hafnaboltaleik og kynntumst hinum dásamlega Randy Weiss. Þrömmuðum um í rauðviðarskógunum. Átum einsog kóngafólk. Fórum á 150 ára gamlan blúsbar. Eyddum eftirmiðdegi í City Lights bókabúðinni. Fórum þúsund sinnum í Hop On Hop Off rútuna. Skoðuðum veggmyndir. Heimferðin var epískt rugl – ein striklota frá SF til Stokkhólms, þar sem við fengum börnin afhent, flugum til Keflavíkur og keyrðum vestur. Til að bæta gráu ofan á svart svaf ég ekkert í Ameríkufluginu – og Nadja er ekki með bílpróf. *** Við Aram fórum líka til Berlínar. Þriðji hápunktur. Héngum með Hauki Má og fórum í dýragarðinn og á Spiderman í bíó og borðuðum kebab. *** Ég þvældist líka nokkrar ferðir til Frakklands að venju og nokkrar til norðurlanda – meðal annars á bókamessuna í Gautaborg, þar sem nærvera nasista setti ansi „skemmtilegan“ brag á allt saman. Sem betur fer skíttöpuðu þeir ömurðarinnar lúserar. *** Óratorrek kom út í vor. Hún fékk litla krítík enda kom hún út utan vertíðar – ein sjálfboðarýni í DV frá Bryndísi Schram, en mjög jákvæð. Hins vegar endaði hún á tveimur árslistum – annars vegar nefndi Steinunn Inga í Víðsjá hana með áhugaverðari bókum ársins og Toggi Tryggva setti hana á topp 10% yfir það sem hann hafði lesið á árinu (og það les enginn meira en Toggi – bara 4 af 14 bókum voru íslenskar og þar af var ein þeirra Grettis Saga). Hún er líka seld til Danmerkur, Svíþjóðar og Grikklands og ég hef ágætis vonir um að hún komi út á ensku líka. Þar hjálpaði að ég átti talsvert mikið úr henni á hinum ýmsu tungumálum og gat því sýnt útgefendum sirka út á hvað þetta gengur. Það er svo langt síðan ég byrjaði á henni – ég hef þvælst með hana milli ljóðahátíða síðan svona 2013, sennilega. *** Illska kom líka út í Grikklandi og er komin á þriðju eða fjórðu prentun. Heimska kom út á frönsku í byrjun árs og hlaut Transfuge verðlaunin og afar lofsamlegar umsagnir, sérstaklega í Le Monde du Livre. Illska er seld áfram til Spánar, Bandaríkjanna/Bretlands og Króatíu. *** Ég flutti ávarp á borgarafundi á Ísafirði þar sem ég tíundaði allar mögulegar afleiðingar þess að fara illa með náttúruna – og taldi upp verstu manngerðu hamfarir sögunnar, því til áhersluauka – og fór auk þess fram á að sjálfsákvörðunarréttur Vestfirðinga yrði virtur. Því var tekið með kostum og kenjum. Ingi Freyr skrifaði grein í Stundina – sem ég hef enn ekki lesið, reyndar – um hvað ég væri skelfileg mannvera. Að mér skilst. Andri Snær varð brjálaður, en róaðist svo og við ræddum þetta í betra tómi síðar. Hér fyrir vestan var fólk að þakka mér fyrir í margar vikur. Einsog oft þegar maður „hittir í mark“ var það að hluta til byggt á misskilningi – maður hittir yfirleitt í mark vegna þess að fólk heyrir það sem það vill heyra eða það sem það heldur að maður sé að segja, frekar en að núansarnir komist til skila. Það sama á auðvitað við hinumegin víglínunnar – Andri Snær var byrjaður að skamma mig kvöldið áður en ég flutti ávarpið. Þetta er mótsögn bókmenntanna og mér finnst hún oft þungbær. En mér þótti vænt um að mega tala máli byggðarinnar hér fyrir vestan – hvað sem líður rómantískum staðhæfingum Reykvíkinga um hversu dásamlegt væri að búa í þjóðgarði. *** Öllum í fjölskyldunni heilsast vel. Aram er í þriðja bekk og allra hugljúfi. Aino sömuleiðis í leikskólanum, í foreldraviðtalinu var helst fundið að því að ég kæmi svo seint með hana – sem er satt, við höfum síðasta árið verið ansi dugleg við að taka því rólega á morgnana, í einhverju lúxuslífi. Stundum komum við ekki fyrren ellefu – hálftólf. Á því verður breyting nú eftir áramótin, ég er fara í intensífa törn í Hans Blævi. Bæði þarf ég að vinna mikið í leikritinu en ég þarf líka að klára eins mikið og ég get af skáldsögunni áður en leikritið verður frumsýnt 1. mars, svo að leikritið fari nú ekki að þrýsta um of á skáldsöguna – hún þarf að vera nógu burðug til að þola álagið. *** Nadja er sem fyrr á fullu við kennslu – oft langt fram á nótt, reyndar, og er þó ekki í fullu starfshlutfalli. Ekki skil ég hvernig þetta er reiknað. Þess utan er hún á gönguskíðum og kajak og bókaklúbb og saumaklúbb og alls konar kennarafélagslífi. *** Dálítið af fólki dó í ár. Nú síðast minn gamli samstarfsmaður á BB og þýskukennari í menntaskóla, Hlynur Þór Magnússon. Einsog mörgum þótti mér afar vænt um Hlyn þótt hann væri líka manna erfiðastur þegar sá gállinn var á honum. Hann svipti sig sjálfur lífinu og bannaði öllum að minnast sín – einsog hann vildi kenna heiminum um að hafa gleymt sér og hunsað sig og sennilega fyrirlitið sig líka. Sannleikurinn var auðvitað flóknari en svo. Fyrst og fremst var Hlynur mjög veikur. *** Helena svipti sig líka sjálf. Það var óvæntara og ekki síður sárt. Ég er enn orðlaus yfir því og verð það sennilega bara alltaf. *** Aðrir létust af öðrum orsökum. *** Felicia, systurdóttir Nödju, var í heimsókn hjá okkur í 6 vikur, ásamt 9 mánaða barni sínu, og nú er Simon bróðir Nödju hjá okkur. Auk þess komu Philip og Nina frá Finnlandi í haust. Það var slatti af ljóðskáldum í bænum á páskum – Lommi, Björk Þorgríms, Kött Grá Pje – og við skelltum í upplestur í Tjöruhúsinu. *** Er þetta ekki bara allt og sumt?

Sumir rithöfundar eru ofsóttir af sömu persónulegu ummælunum aftur og aftur. Ólafur Jóhann er t.d. viðstöðulaust í viðtali um „tvöfalt líf“ sitt sem Sonyforstjóri og rithöfundur. Auður Jónsdóttir fer mikið í viðtöl um meðvirkni. Steinar Bragi er „dulúðugur“ og „víðförull“. Og svo er aldrei minnst á Jón Örn Loðmfjörð öðruvísi en svo að einhver nefni að hann hafi nú verið mikið á internetinu (annað en allir aðrir síðustu 20 árin). *** Hún er annars orðin mjög hörð samkeppnin um það hver getur verið með jákvæðustu sýnina á íslenska ljóðlist. Þessi sjálfumgleði okkar hlýtur að enda með einhverri svaðalegri uppreisn.

Fyrsti vinnudagur eftir jólafrí. Ég kann vel við að vera í vinnunni en suma daga þegar ég les það sem ég hef verið að skrifa hata ég það. Ég er alltof sínískur og stundum röfla ég bara viðstöðulaust og stundum einkennast frásagnir mínar af þindarlausri deyfð. Það er nú eitthvað annað en hjá honum Jónasi Reyni, sem ég hef verið að lesa í kvöld og er næstum búinn með – dæmalaust fljótlesið og fínt og uppáfyndingarsamt, einsog fleiri hafa bent á. Ég held ég hafi verið þessi María árum saman. Allt mjög kunnuglegt. Fór í reglulegar sólarhringsferðir til Reykjavíkur á þrítugsaldrinum – að vísu meira frá Ísafirði en Brighton, hvert ég hef aldrei komið, og ég átti sjaldan pening til að vera að drekka á börum og svona, eða spila í spilakössum, en það er sama. *** Ég kláraði ævisögu Önnu Kristjáns í gær og veit nú meira um skipsvélar en ég hélt að ég myndi nokkru sinni gera, og verð þó sennilega búinn að gleyma því öllu fyrir áramót. Hún segir frá ótrúlega mörgum samferðamönnum sínum en lítið frá fjölskyldu sinni – kannski er það sjómannstrámað, að kynnast skipsfélögum betur en börnunum sínum, og kannski eru persónulegar ástæður að baki – og það er furðu lítið líka um kynama hennar, sérstaklega framan af. Ég held að það hafi fáir gaman af vélasögunum, en það er kannski misskilningur. Skemmtilegust er bókin þegar húmor Önnu skín í gegn, en hún er bráðfyndin einsog allir vita sem hafa lesið bloggið hennar – en það er alltof mikill annálabragur á bókinni. *** *** Sá hluti sem snýr að kynama Önnu og baráttunnar fyrir kynleiðréttingu er langáhugaverðasti hluti bókarinnar, fyrir þá sem hafa aldrei lært vélstjórn, og hann er vel úr garði gerður þótt hann mætti vera miklu lengri. *** Ég er byrjaður að skipuleggja mikið meinlætisátak í janúar. Ætla að láta af öllum hobbíreykingum og áfengissulli, hætta að sofa fram eftir öllu og reyna að einbeita mér að vinnunni af meiri krafti. Mér gengur illa að ná utan um ákveðna hluta skáldsögunnar – leikritið (um sama efni) er auðvitað „nánast“ tilbúið, það er að fara í æfingar og þeim fylgir sennilega talsverð vinna við að stagbæta og kasta og endurskrifa. *** Það er líka svolítið mikið myrkur og ég hef ekki verið nógu mikið utandyra. *** Pantaði mér hægindastól á skrifstofuna og er að leggja á ráðin um að hækka skrifborðið um tíu sentimetra, svo það henti mér betur. Pantaði líka bækur aðallega í tveimur kategóríum: 1) Trönsur og 2) (Alt-right)-Tröll. Í einhverjum skilningi eru þetta ósamrýmanlegar kategóríur, sem koma þó saman í Hans Blævi, sem er transatröll, tröllatransa. Trönsur þola annars ekki tröll, og tröll þola ekki trönsur. En tröll elska kaos og trönsur valda kaosi í heimi sem frelsi þeirra og hugrekki ógnar. Í upphafi hélt ég að Hans Blær væri ekki transa „í alvörunni“ en nú þegar ég hef kynnst hánum betur veit ég að hán er jafn mikil transa og hán er tröll; hlutverkin bánsa hvort af öðru, blása hvort annað upp og tortíma hvort öðru, þetta er kjarninn í hvirfilbylnum, hlýja loftið sem mætir kalda loftinu og sendir strókinn af stað.

Ég fékk sennilega flestar jólagjafir í minni fjölskyldu. Og stærstar. Ég taldi reyndar hvorki né vigtaði, en þess þurfti ekkert, þetta leyndi sér ekki. Ég held að ég hafi líka borðað mest og ég eldaði alveg áreiðanlega mest – allt frá grunni – og ég drakk mest og ég knúsaði mest og ég pirraðist mest yfir tilgangslausum hlutum (fann ekki pakka, brenndi mig á puttanum og sjitt hvað er mikil sturlun alltaf að taka 20 hluti úr ofninum eða af hellunum í einu svo allt verði heitt við matarborðið). Nanna átti flestar uppskriftirnar, ég þyrfti eiginlega að fara að borga henni einhvers konar licensing gjald – það eru margir kokkar góðir en fáir eiga jafn mikið af skotheldum uppskriftum. Á borðinu voru andalæri, hasselback kartöflur, brúnaðar kartöflur, lauksíld, sinnepssíld, grafinn lax, hofmeistarasósa, sinnepssósa, andarsoðsósa, rækjukokteill, rúgbrauð, sænskt jóla hrökkbrauð, fransbrauð, bakað rótargrænmeti, appelsínu og möndlusalat, saltfiskur, finnskt lanttu, rósakálssalat, og súkkulaðibúðingur með jarðarberjacoulis. Með þessu var jólaboli, Askasleikir (sem ég hef kallað „asnasleiki“ alveg frá því ég byrjaði að staupa mig á eggjapúnsinu í möndlugrautnum hjá Vali bróður í hádeginu), eitthvað voða fínt Rioja, 2008 árgangur, spariflaska, ódýrt hvítvín (sem enginn snerti), jólaöl, hvítöl og engiferöl. Síðar um kvöldið gerði ég svo bæði Pisco Sour og Hlæjandi Búdda, þegar fólki hafði fjölgað, í nýju kokteilblöndunartækjunum mínum – sem ég fékk frá Nödju – en auk þess fékk ég nýjan frakka, ljóðabók, framandi kryddjurtir, bindi, leikhúsmiða, inniskó og svo ótal margt fleira að mér entist sennilega ekki ævin í að segja ykkur frá þessu öllu, né heldur myndi upptalning rýma þá gleði sem ég finn til að hafa fengið þetta allt saman. Ég vildi bara að ég hefði getað gefið annað eins; gaf aðallega bækur, sem eru reyndar heill heimur út af fyrir sig, gaf tvær af mínum eigin, Kött Grá Pje, Bergþóru Snæbjörns, David Nicholls, Lewis Carroll, Andre Breton (mjög gamla og fína útgáfu af Nödju, fyrir frönskukennarann Nödju, bien sûr), JK Rowling, Adolf Smára, Handbók fyrir ofurhetjur, Han Kang, já og myndir af börnunum mínum (narsissískari verður maður sennilega ekki, en það vill til að þessi börn eru fram úr hófi gott myndefni). Ég gaf líka Nödju ný gönguskíði, ég gaf henni hin fyrir tveimur árum, en það borgar sig að eiga fleiri en eina tegund ef maður vill vera viðbúinn ólíkum veðurtegundum. Með skíðunum fékk hún illa orta rímu, að sænskri hefð – svokallað julklappsrim – sem á að vera vísbending um innihald pakkans (pakkinn var falinn bakvið bókahilluna og hún sá hann ekki, þótt hann blasti raunar við): Þótt spræk hún á grýluöldum ríði,

meðal gaddsins freðnu sveina,

má meyna hreina heyra veina

„ég á ekki nema ein andskotans …“ Ég hugsa að mér þætti talsvert áhugaverðara að yrkja rímur ef það væru færri reglur. Ég hefði kannski átt að gerast rappari. Nú segir kannski einhver: „En Eiríkur, það er aldrei um seinan“ en það myndi fólk ekki segja ef það væri nógu gamalt til að muna eftir því þegar Hallgrímur, kollegi minn, gerði sömu mistök og hélt það væri aldrei um seinan, fyrir hartnær tveimur áratugum. Rithöfundar eru ekki rapparar. Rapparar geta hugsanlega orðið rithöfundar, en ég held að rithöfundar ættu helst ekki að verða neitt.

Eftir skötuna í dag hjá pabba greip mig skyndileg áfengissýki svo ég ákvað að skjótast í ríkið og kaupa mér fullt af víni og bjór. Þegar ég gekk þar inn, vaskur á svip en með þorstann í augunum, varð mönnum hvekkt við. Þeir hlupu um og hnusuðu, og sögðu hver ofan í annan, einsog einhverjir rassálfar, „hver var í skötu? hver var í skötu? af hverju var hann í skötu“. Svo opnuðu þeir dyrnar upp á gátt. *** Ég skáskaut mér eitthvað og vandræðaðist áður en ég viðurkenndi þetta, það var ég, ég var sá sem var í skötu. *** Þetta er nýtt á Ísafirði. Ég hef a.m.k. aldrei lent í því að fólk sé opinskátt um fyrirlitningu sína á skötu. Nema Gunnar Jóns og eitthvað svona lið. Einhver lýður sem er alltaf að reyna að vera öðruvísi. *** Annars sagðist Aram ekki trúa því að við Gunnar hefðum ekki þekkst sem börn. Ég reyndi að útskýra fyrir honum að þegar ég var á Arams aldri þá hefði Gunnar hreinlega ekki verið fæddur. Hann væri heilum tíu árum yngri en ég. Þetta fannst honum enn ótrúlegra. Gunnar væri svo ellilegur. Hann liti út fyrir að vera að minnsta kosti jafn gamall og ég. *** Svo hefur mér ekkert gengið að verða fullur. Eitt staup og einn lítill bjór. Á rúmlega tólf tímum. Þetta er engin staðfesta.

Hver er heimspekilegur, fagurfræðilegur og pólitískur munur þess að vilja uppræta klámfengna brandara úr umhverfi sínu – og/eða skilgreina þá sem kynferðislega áreitni, jafnvel ólöglega (er ekki öll kynferðisleg áreitni ólögleg?) – og þess að vilja uppræta klámfengna texta úr t.d. fagurbókmenntum, sjónvarpsþáttum, tónlist o.s.frv.? Hvað ef við skiptum einfaldlega út orðinu „klámfengið“ fyrir „óþægilegt“ – eitthvað sem triggerar? *** Bjarni Randver ber sig illa að hafa verið kallaður „kaunfúll barmabrundull“ – Bragi Valdimar yrkir um tíu litla kynvillinga og fær bágt fyrir – iðnaðarmenn segjast ekki vilja fara niður á það plan að „sætta sig við kynferðislega brandara“ – Hannes Hólmsteinn tekur dæmi um nauðgun og nytjahyggju (ef nauðgunin er X góð fyrir nauðgarann en bara Y vond fyrir þann sem er nauðgað, og X er meira en Y, er þá nauðgunin réttlætanleg því hún auki „heildarhamingju“ samfélagsins). Und so weiter. *** Augljósasti munurinn er að bókin er rými sem maður velur að ganga inn í. Brandari sem manni er sagður í vinnunni krefur mann ekki um þátttöku – með segir ekki „Heyrðu, Gvendur, þú ert alltaf svo fyndinn, segðu mér brandara“, Gvendur bara segir manni brandarann. Kúrs Hannesar er skyldukúrs. Maður þarf að ýta á play á Braga Valdimar. Að vísu veit maður aldrei hvað stendur í bókinni, hún getur alveg komið manni í opna skjöldu, og margir gera raunar þær kröfur til bóka að þær geri það. Og stundum les maður hluti af fúsum og frjálsum vilja sem ofbjóða manni samt – einsog Bjarni Randver virðist hafa tekið skrifum Þórðar Ingvarssonar illa, en bloggið las hann samt sjálfviljugur, hann fór inn í þetta rými og vissi sennilega hvers væri að vænta. *** Ég svitna alveg svolítið á efri vörinni yfir öllum svona kröfum. Ég skal alveg viðurkenna það. Mér finnst þær fýsískt óþægilegar. Ekki bara fyrir mína hönd – en líka mína hönd – heldur fyrir hönd óþægileikans, fyrir hönd þess sem finnst tilhugsunin um sótthreinsað samfélag þar sem maður rekur sig aldrei utan í óþægileg. *** Sem þýðir augljóslega ekki að manni eigi ekki að finnast hlutir óþægilegir og þaðan af síður að maður eigi ekki að æmta. Æmtið er frumforsenda hins próblematíska og dýnamíska samfélags. Frumæmtið. *** En bannið er bannað. Brottreksturinn er lúseramúv. Stigmu eru glötuð. *** Og rýmið já, svo ég klári þá pælingu. Listrýmið, rýmið þar sem eitthvað vafasamt MÁ gerast, þar sem við erum undir það búin, er auðvitað einhvers konar gelding á hinu vafasama. Ögrun í rými sem er hannað fyrir ögrun og þangað sem fólk kemur bara til að leika ögrunarleiki er auðvitað ekki rými fyrir raunverulega list – það er sín eigin tegund af safe space-i, köntríklúbbur fyrir fólk í dúkkulísuleik, eins konar listlíkisverksmiðja. List sem ætlar að ögra verður að eiga sér stað annars staðar. Í mötuneyti Reykjavíkurborgar. Í kaffistofum iðnaðarmanna. Í upplestri frekar en í bók. Maður býður ekki sjálfum sér í ögrunina, hún verður að sækja mann heim óboðin og trufla. Ef maður er ekki að minnsta kosti pínulítið ofsóttur fyrir hana var maður ekki að ögra neinum.

Í gær sagðist ég latur að lesa yngri skáld og taldi svo upp skáldin sem ég þrái að lesa en gleymdi einu, sem á ljóð dagsins á Starafugli, en það er Guðrún Brjánsdóttir, sem ég hef þekkt frá því hún var á aldur við Kristínu Eiríksdóttur þegar ég kynntist Kristínu. Guðrún var að gefa út sína fyrstu bók, Skollaeyru, frábær titill og frábær bæði ljóðin á fuglinum. Á hverju ári síðan svona 2013, sennilega, hef ég kennt á vikulöngu ritlistarnámskeiði í Biskops-Arnö í Svíþjóð, þangað sem mætir créme de la créme af norrænum ungrithöfundum, á aldrinum 14-19 ára, sirka, og þar var Guðrún fyrsta árið. Ég gæti sagt að ég hafi kennt henni allt sem hún kann, en það væru ýkjur, ég kenndi henni ekki einu sinni allt sem ég kann, vika er stuttur tími, en þetta var samt mjög góð vika og Guðrún er frábær, og ef mér skjátlast ekki er hún fyrsti debutantinn til þess að hafa sótt námskeiðið. Það er líka hressandi að debutantar séu ekki allir 35 ára. *** Ég las líka tvær fréttir í gær um menn sem fóru illa af að horfa á klám. Annar var að gera það undir stýri og varð manni að bana fyrir vikið en hinn horfði á klám í vinnunni, þetta var stjórnmálamaður í Bretlandi, og þurfti að segja af sér. Svo skilst mér að maður verði blindur af þessu líka. Það hef ég frétt. Þetta er svokallaður faraldur.  Menn missa vinnuna, verða valdir að dauðsföllum og blindast, og hugsanlega missa útlimi. Þá er loksins ljóst hvað varð um hina svonefndu klámkynslóð, sem tröllreið (hehe) hér öllu fyrir fáeinum misserum. *** Fjallabaksleiðin er bókstaflega að drukkna í dularfullum lesendabréfum. Ég hef bara ekki haft tíma til að lesa þau öll, en í einu þeirra er fullyrt að Hannes Hólmsteinn (sem hefur ekki verið til umræðu hér, ég veit ekki hvers vegna þetta bar á góma í lesendabréfi ) sé svo ómögulegur kennari og mikill vitleysingur að þótt hugsanlega sé rangt að reka hann fyrir að triggera nemendur, þá væri það samt til bóta. Lesandi þessi, frægur rithöfundur einsog aðrir sem mér skrifa, hélt því aukinheldur fram að þegar búið væri að reka Hannes kæmi loks í ljós hvað stjórnmálafræðideildin er hryllilega léleg – árum saman hefði hún skákað í skjóli Hannesar, hann væri fjarvistarsönnun andlausrar deildar.